Marc Alenus

Het is de naam (of de initialen) die je het vaakst zal tegenkomen op daMusic. En dat is een verdienste. Want zonder (ma) zou deze website niet staan waar ze nu staat. En daar zijn wij hem dankbaar voor. Dus verbaas je met ons over zijn eclectische keuzes voor dit jaar, maar vooral: check ze zelf ook eens uit. Het zou ons verwonderen, als je niet ergens iets fantastisch zou leren kennen.

Beste albums

In willekeurige volgorde wegens te verschillend om te kunnen vergelijken.

Camille Camille - ‘Could You Lend Me Your Eyes’

Alle miserie van het voorbije jaar smeekt gewoon om platen als dit. Zo puur, zo breekbaar, zo troostend en zo vol van delicate songs. Daar houden wij van, want "Alles van waarde is weerloos", zei Lucebert ooit en hij had gelijk.

Carm - ‘Carm’

Dank u, dank u, Sufjan Stevens en Justin Vernon. Het is dankzij jullie dat wij deze trompettist ontdekten. Een vleugje koper in een song vinden wij wel vaker een plus, maar met dit album vol warme trompet-, hoorn-, trombone- en saxofoonklanken ,ingebed in nog meer moois, waren wij echt van de wereld. Een bekende Amerikaanse website had maar 6,5/10 veil voor deze plaat, maar zij hadden modder in de oren.

Dry Cleaning - ‘New Long Leg’

Ja deze band is een hype, maar wel een terechte want zangeres Florence Shaw doet niet eens alsof ze kan zingen. Ze is gewoon haar coole zelve en haar down to earth-poëzie kunnen we nog altijd mee declameren zonder uit de toon te vallen. En onder haar teksten gebeurt zoveel muzikaals dat we elke keer nog iets nieuws ontdekken.

Hamish Hawk - ‘Heavy Elevator’

Serieus ondergewaardeerd en nee, eigenlijk maakt deze band geen hippe, moeilijke of superaanstekelijke muziek, maar alles klopt aan deze plaat. Ze is perfect in balans en deze Schot koppelt de wijsheid van een grijsaard aan jongensachtig enthousiasme en dat vinden wij sympathiek. Mag het?

Ioana Iorgu - ‘Thick Skin’

Postpunk is in en het genre is ook uitermate geschikt om je eigen angsten en twijfels mee te fileren. Dat had ook deze jonge Nederlandse goed begrepen. Haar volgende plaat is al klaar en komt volgend jaar uit, maar wij kunnen ons nog moeiteloos maanden warmen aan deze, want ze gaf ons het gevoel niet alleen te staan in deze verwarrende tijden met gruizige, persoonlijke songs die tegelijk heel herkenbare gevoelens opriepen.

IDLES – ‘Crawler’

Af en toe zijn ze ons even kwijt, als ze weer eens een ander pad inslaan of iets te ruig uit de hoek komen, maar met de vierde plaat legt IDLES meer dan ooit de link van kwetsbaarheid naar rauwe energie en dat werkte weer wonderwel, al missen we een beetje de humor van vorige platen.

Joan As Policewoman ft. Tony Allen & Dave Okumu – ‘The Solution Is Restless’

Wat een cadeau van de lockdown! Joan Wasser ging aan de slag met de tapes, die ze opnam met haar twee legendarische compagnons, en leverde één van de rijkste platen van het jaar af.

Lucy Dacus – ‘Home Video’

Gewaarde collega’s vinden deze iets minder dan ‘Historian’, maar wij zijn – zoals wel vaker – eigenwijs en bestempelen Dacus’ derde als haar beste. Nè!

Valley Maker – ‘When The Day Leaves’

Is dit niet de mooiste plaat van het jaar, dan is het wel de meest verrassende. Wij hadden nog nooit eerder van Austin Crane gehoord, ondanks twee eerdere albums. Van derde keer goede keer gesproken!

Torres – ‘Thirstier’

Het woord “onderschat” is al eerder gevallen en we halen het nog eens boven voor Mackenzie Scott. Zij kan voor mij weinig of niets verkeerd doen sinds ‘Sprinter’. Weinig artiesten durven zich zo kwetsbaar opstellen als zij en blijven toch zo stoer, zelfs als ze zich laat afbeelden door haar partner Jenna Gribbon. Dit is ons favoriete schilderij van haar en ‘Thirstier’ één van onze favoriete albums van het jaar.

Meskerem Mees – ‘Julius’

Het gevaar bestaat dat Mees enkel zal herinnerd worden vanwege Joe, maar dat zou onterecht zijn. Zoals we ook al konden zien in ‘She’s Lost In Music’, de muziekreeks van Isolde Lasoen, is Mees een artieste van een andere wereld en dat is ook te horen op deze plaat die humor aan oprechtheid en openheid koppelt op een manier die zo natuurlijk voelt dat het onnatuurlijk wordt.

Cassandra Jenkins – ‘An Overview On Phenomenal Nature’

Wandelen. Het werd onze nieuwe hobby de voorbije anderhalf jaar. En er is geen enkele andere plaat waarop het zo mooi kuieren is dan deze van Cassandra Jenkins.

Loney Dear – ‘A Lantern And A Bell’

Acht albums heeft Emil Svanängen al gemaakt en we kijken er dus al lang niet meer van op, als hij ons weer vol weet te raken. Dat deed hij ook dit jaar weer met Triffles en Oppenheimer, maar ook de rest van de plaat is ook zo mooi en breekbaar als smeltend Scandinavisch ijs.

Katy Kirby –‘A Cool Dry Place’

Geen album van Big Thief dit jaar, maar wel van ander schoon volk uit hetzelfde huis (en natuurlijk wel al zeven tracks uit de aankomende plaat, maar die is voor volgend jaar). Katy Kirby klinkt als een Amerikaanse Meskerem Mees. Of is het andersom? Hoe dan ook verdiende zij ook haar plekje in deze lijst.

Lowlight – ‘Strange Light’

Een beetje experiment, een beetje warme folk en vooral: die stem van Renee Maskin. Meer was er niet nodig om ons als een blok te doen vallen voor deze plaat. Eppo Janssen heeft hen nog niet ontdekt, maar ooit duikt deze band op in Duyster. Anders eet ik mijn hoed op.

Hand Habits - 'Fun House'

Het was even schrikken toen Meg Duffy de meer elektronische weg leek op te gaan, maar op album 'Fun House' bleek het allemaal nog wel mee te vallen. Meer zelfs: de variatie in sound maakte van het album een blijvend boeiend werkstuk.

Beste song

Er staan pareltjes op hogergenoemde albums die hoger staan in mijn lijstje op Spotify, maar het nummer dat maar liefst twaalf weken in mijn persoonlijk lijstje kampeerde is Now You’re Alone van Eliza Shaddad. De zin “Now you’re alone and the world had turned his back on you” vertaalde dan ook een gevoel dat ik soms heb.

Knapste video

Ik onthoud niet vaak een video, maar deze van Billions Of Comrades past geweldig goed bij de dreigende sfeer van het nummer en ook al is hij DIY, toch bleef ik gebiologeerd kijken tot het eind.

Maar voor ik hier voor altijd als zwartkijker gelabeld word, het meest gelachen heb ik met deze van Wet Leg. En dan vooral met de dansmoves van Hester Chambers.

Wat is het beste concert dat je dit jaar gezien hebt?

Zonder twijfel dat van Sophia in de Botanique. Zo lang naar uitgekeken en dan kippenvel vanaf de eerste tonen van Strange Attractor tot de laatste noot van Lost.

Van welk geannuleerd optreden heb je het meeste spijt?

Elk geannuleerd optreden was voor de artiest in kwestie veel erger dan voor mij. Ik ga dus niet janken.

Wat moet er op muzikaal vlak veranderen?

Niets. Elk zijn plekje onder de zon en nu je perfect je eigen afspeellijsten kan maken en er erg gerichte internetradio’s en afspeellijsten bestaan, leef ik in een perfecte muzikale bubbel.

Mooiste stukje songtekst dat je bent tegengekomen?

Oei, teveel om op te noemen (zie ook hierboven al), maar onlangs raakte Lucky Lo me wel met de zin “It’s getting warmer, but people getting colder”, uit Mary Mind. In zeven woorden vatte ze daarmee twee van mijn grootste bezorgdheden van het moment: de klimaatverandering en de polarisatie door fake news, versterkt door sociale media.

Beste playlist?

Die van mezelf natuurlijk. Ik maak elke week eentje met de veertig beste nummers van het moment volgens mezelf. Maar omdat ik ook mijn beperkingen heb, zal je daar zelden het beste van hiphop, metal of reggae in vinden.

Wat verwacht je persoonlijk op muzikaal vlak van 2022?

Nationaal kijk ik vooral uit naar de nieuwe van Jan Verstraeten. Internationaal juich ik nu al voor de nieuwe Big Thief. En hopelijk kan ik weer heel wat live shows zien.