Dry Cleaning - New Long Leg

4AD

Wie Dry Cleaning hoort, gelooft nooit het promopraatje dat stelt de band ontstaan is na een karaoke-avond in 2017.

De sound van deze band uit Zuid-Londen is zo onderkoeld en cool dat je haar nooit zou associëren met de vriendelijke lol van een zangavondje. Toch beweren drummer Nick Buxton, gitarist Tom Dowse en bassist Lewis Maynard dat het op zo’n avond was dat ze besloten om samen te gaan werken. Aanvankelijk schreven ze bovendien instrumentale muziek, wat het verhaal nog onwaarschijnlijker maakt.

Wat er ook van zij, zes maand na de start liep Florence Shaw binnen tijdens een repetitie en zij declameerde wat teksten over de muziek. Pas later werd zij het boegbeeld van de band, maar een zangeres is ze nog altijd niet, al schreef ze wel alle teksten. Eén en ander leidde tot twee ep’s en nu dus tot een debuutplaat. Eentje waar door de buzz, die de band wist op te wekken, wereldwijd naar werd uitgekeken.

Singles als de absolute banger Scratchcard Lanyard, met die droge synths, postpunkgitaren, pulserende bas en vooral de onderkoelde zang - meer spoken word - van Flo Shaw, zorgden ook hier voor de nodige opwinding. Vreemd eigenlijk, want Shaw declameert met een cool air van desinteresse en vermoeidheid alsof ze het meisje met de donkere zonnebril aan de bar is dat totaal onbereikbaar is. Velen hebben het in het verleden al geprobeerd, maar weinigen komen er zo goed mee weg als Shaw.

Nochtans zijn ook haar teksten van een bijna ontwapenende eenvoud. In het titelnummer gaat het over haar verbrande huid en reisbenodigdheden en ook elders heeft ze het over dagdagelijkse beslommeringen en vage herinneringen zoals het eten van een hotdog, de smaak van knoflook of een pukkel. Er moet dus meer aan de hand zijn.

En dat is ook zo. De plaat werd al geschreven voor corona, maar in de door de lockdown vrijgekomen tijd kon de band aan de sound schaven. Dowse smokkelde er luidere, agressieve gitaren in, Maynard verzon extra verende baslijnen, Buxton testte wat drummachines uit en Shaw verscherpte de teksten, zodat ze nog meer voor vervreemding en paranoia zorgden, maar ook de schoonheid in het alledaagse naar voor haalden, iets wat we allemaal een beetje hebben moeten leren het voorbije jaar.

En dan was er natuurlijk John Parish (PJ Harvey), de producer waarmee ze in juni van vorig jaar de studio indoken. Zijn expertise en enthousiasme pushte de band zeker tot grotere hoogten. Enige vraag was: kon de band het torenhoge niveau van die eerste single vasthouden? Strong Feelings, de tweede single deed alvast het beste vermoeden. Ook hier weer een donkere, hobbelige bas, een zorgvuldig geweven web van gitaren en een staaltje van effectief drummen. En natuurlijk die non-stop hersenspinsels van Shaw.

Unsmart Lady, de derde en meest recente single, klinkt rommeliger. De groove is onmiskenbaar, maar grauwt vervaarlijk. Minder pure postpunk hier, maar met een gitaarhook groot genoeg om er een karkas van een geslachte koe aan op te hangen en een tekst over alles wat een vrouw naar beneden kan halen wat uiterlijk betreft, hier zo gebracht dat de boodschap lijkt te zijn: recht je rug en laat je niet kisten.

Makkelijk zat natuurlijk, als je zo cool bent als Shaw en kompanen, die het niveau niet alleen heel de plaat hooghouden, maar in het voorlaatste nummer A.L.C. nog eens extra sterk hun kunnen demonstreren. Denk de stem van Shaw weg en dit blijft een boeiende track door het ingenieuze spel van de muzikanten. En dan moet het echte hoogtepunt nog altijd komen.

Afsluiter Everyday Day Carry mijmert over eten, winkelwagentjes en kapsels, maar op zo’n manier dat je de wereld meekijkt door de ogen van Shaw, terwijl de gitaar een waas optrekt en vintage toetsen je in een Hopper-achtige wereld capituleren. Halfweg stuikt de song ineen en blijven enkel feedback en een gitaar over, ruwer dan staalwol. Als de song terug optrekt, snauwt Shaw: “Now it seems like none of that meant anything”, om zo in één zin het gevoel te verwoorden dat ons allemaal wel eens bij de keel greep de voorbije maanden.

Brexit of niet, de Britten blijven af en toe briljante bands afleveren. NME en co zijn zo vaak lyrisch dat je al gauw je schouders ophaalt bij de zoveelste hype, maar in dit geval zou dat onterecht zijn. Dry Cleaning leverde echt een beest van een debuutplaat af.