Torres - Thirstier

Merge Records

Mackenzie Scott blijft bevestigen en vond een nieuwe superkracht in zichzelf.

Torres, zoals we Scott beter kennen, schreef nooit echt voor de massa. Haar militante houding als queer en de openhartige teksten - heriinner je de legendarische zin: “I’m not a righteous woman, I’m more of an ass man” uit Righteous Woman - shockeerden waarschijnlijk menige deftige burger, maar wij vallen elke keer weer voor dat vettige gitaargeluid en de intense songs. En “Love is love,” toch?

En verliefd is Scott zeker. Ze is nu al een paar jaar samen met Jenna Gribbon en dat leverde met ‘Silver Tongue’ al een prima album op over liefde als stabiliserende factor. Ondanks dat er slechts negen nummers op stonden, was dat een plaat van uitersten: van het delicate Gracious Day tot het scheurende en kriepende Good Grief. Toch was het opvallend minder provocatief dan Three Futures en minder rauw dan ‘Sprinter’ en het naamloze debuut.

Op ‘Thirstier’ slaat Torres een ander pad in. Het was de bedoeling om een positieve plaat te maken, want zo voelt ze zich ook, dankzij die stabiele relatie. “I’ve been conjuring this deep, deep joy that I honestly didn’t feel for most of my life”, zei ze in Rolling Stone. “I feel like a rock within myself. And I’ve started to feel that I have what it takes to help other people conjure their joy, too.”

Dat betekent gelukkig niet dat dit album geen pit heeft. Dat was al duidelijk toen we de cover van de plaat aanschouwden. De zangeres wordt hier afgebeeld met de gitaar tussen de benen. Het is een schilderij van de hand van haar geliefde Jenna Gribbon, die ook al de cover maakte voor de vorige plaat. Je ziet Torres op een manier die ons herinnerde aan onze eerste live ervaring met haar, toen ze ons het schaamrood naar de wangen joeg.

Fans van de furieus rockende Torres komen op deze plaat ruimschoots aan de trekken. Luister maar naar recente single Hug From A Dinosaur, Hand In The Air en Are You Sleepwalking? Maar zelfs die ruige opener met de wat verwijtend klinkende titel is een positief nummer waarin Scott alles wil doen om de relatie te doen slagen.

En ook eerste single Don’t Go Puttin Wishes In My Head, dat lijkt te beginnen met een Kim Wilde-baslijntje, maar algauw die typische Torres-stempel krijgt, laat niets aan de verbeelding over: “For a while, I was sinking / But from here on out / I swear I'm swimming”, klinkt het vastberaden. Maak me niets wijs, schatje: wij zijn vertrokken voor de long run!

Constant Tomorrowland, Drive Me en vooral Kiss The Corners laten meer synths horen. Die waren altijd wel al aanwezig in de sound van deze New Yorkse, maar toch voelen ze onwennig aan met uitzondering van Drive Me. Dat heeft toch die vertrouwd aanvoelende spirit en dynamiek die Torres kenmerkt en die op deze plaat enkel meer positief dan destructief is, ook al vloeit er ook hier en daar een traan.

Op Big Leap bijvoorbeeld bezingt Torres de val  met dodelijke gevolgen van een dierbare. Het is dan ook een erg ingetogen nummer, dat wel onderstreept hoe goed Torres zingt. Dat bewijst ze ook op de titeltrack waarin ze nog maar eens haar onverzettelijke liefde uit volle borst verkondigt. Was zij vroeger de drenkeling die schreeuwde om een reddingsboei, dan voelt ze zich nu klaar om zelf het onzinkbare schip te zijn voor een levenslange liefdescruise. In de potige albumafsluiter zegt ze het zo: “I’ve got allt the hope I need to keep the devil out of here”.

Torres stond duidelijk nooit zo stevig en haar missie slaat zelfs aan bij een blanke, bevoorrechte man van middelbare leeftijd. Ook wij voelen de energie die afspat van dit album. Dat belooft voor de show in Charlatan op 18 maart 2022.