Cassandra Jenkins - An Overview On Phenomenal Nature

Badabing Records

“I’m a three legged dog / working with what I’ve got / and part of me will always be looking for what I lost / there’s a fly around my head / waiting for the day I drop dead.” Met deze woorden van de prachtige opener Michaelangelo zuigt Cassandra Jenkins je haar tweede album in.

Wie de naam Cassandra Jenkins nog niets zegt, verwijzen we graag naar de telex die we schreven als aankondiging van deze plaat. Wie de info daarin las, zal begrijpen waarom we zo uitkeken naar dit album. Jenkins mag immers hier dan nog niet zo bekend zijn, de adelbrieven die ze kan voorleggen zijn zo overtuigend dat de lat erg hoog mocht gelegd worden voor dit tweede album.

Over die lat sprong ze moeiteloos met de smaakvolle opener en eerste single Michaelangelo. Helaas zijn we sindsdien vruchteloos op zoek naar een song van hetzelfde niveau op deze plaat. Niet dat de andere zes nummers missers zijn, maar ze hebben niet diezelfde drive van die topper, op één uitzondering na misschien. En het blijkt nog opzettelijk ook.

Dat werd al duidelijk bij Hard Drive, de tweede single die uit de plaat getrokken werd en de track waaraan de plaat de naam dankt. In dat elegante, maar zweverige nummer laat Jenkins een aantal mensen aan het woord: een veiligheidsagente met roze lipstick, een boekhouder in een pub in Californië, een rij-instructeur met de naam Darryl en een medium met ogen als edelstenen.

Jenkins reciteert hun woorden in plaats van ze te zingen, terwijl de gitaar van Josh Kaufman zachtjes pingelt, Eric Biondo’s drums een eigenzinnig ritme tikken en de sax van Stuart Bogie de kronkelige weg lijkt te volgen die ook Jenkins neemt op een lange autorit en in haar gedachten. Het probleem met deze track is dat de boodschap van de plaat er te dik op ligt. “Als we onze verbinding met de natuur verliezen, verliezen we onze geest, onze menselijkheid”, zo klinkt het. En hoezeer we daar ook akkoord mee kunnen gaan en hoezeer Jenkins ook haar doel bereikt om op dit zoete wiegelied ongrijpbaar te klinken en meer op de constant veranderende wolken te lijken, toch doet deze song ons te veel denken aan zenuwknopen, edelsteentherapie, patchouli en de smaak van seitan.

Nee, dan liever Crosshairs, op zich ook een erg lieflijk nummer, maar de gitaarlijnen en de tekst zorgen voor wat haakjes. Getuige daarvan dit citaat: “Empty space is my escape / it runs through me like a river / while time spits in my face.” Of wat te denken van de openingszin die als geen ander onze gezamenlijke huidhonger vat: “All I want is to fall apart in the arms of someone entirely strange to me.” Het is de dichotomie tussen de woorden en de gitaar aan de ene kant en de melancholische strijkers aan de andere kant die deze track bijna zo goed maakt als Michaelangelo.

Op de andere nummers lijkt Jenkins ons mee te nemen op lange wandelingen om tot rust te komen, al zit er aan Ambiguous Norway nog een ander mooi kantje. Het is een gevoelige ode aan David Berman van Purple Mountains, met wie Jenkins in het verleden nog mocht samenwerken en die eerder al vernoemd wordt in New Bikini. Haily, met het harmonium van Kaufman in de hoofdrol, is dan weer een loflied op actrice en schrijfster Haily Gates.

Maar dat kunnen allemaal, net als de vrienden die ze elders noemt, mensen zijn aan wie ze dacht tijdens lange wandelingen, waarvan zeker afsluiter The Ramble een weergave van is. Geluiden van voetstappen, kogellagers van een fiets, een kinderstem en vogelzang weerklinken in dit meer dan zeven minuten durende meditatieve slotakkoord dat muzikaal te weinig biedt.

‘An Overview On Phenomenal Nature’ lijkt dus vooral bedoeld als vervanger voor het soort relaxatiecd’s dat je wel eens in The Body Shop aantreft, al staan er ook een paar erg sterke singles op. Op dit moment verkiezen we de laatsten, maar als we ooit een pleister nodig hebben voor een gebroken ziel, gaan we wandelen met de rest van de plaat in de oren. Beloofd.