Tweede album van Cassandra Jenkins op komst
Ze deelt alvast de bloedmooie single van haar tweede album.
Singer-songwriter Cassandra Jenkins is een graag geziene gast in de indiescene van Brooklyn, New York. Ze is/ was lid van de bands van Craig Finn, Eleanor Friedberger, Lola Kirke en Purple Mountains en bracht in 2017 haar debuutplaat ‘Play Till You Win’ uit. Dat jaar was ze ook betrokken bij het concert ter ere van Leonard Cohen.
Op 19 februari komt haar tweede album ‘An Overview On Phenomenal Nature’ uit via Ba Da Bing. Ze maakte de plaat samen met Josh Kaufman (die het opnam en gitaar, harmonium, banjo, synth, bas, piano en orgel speelde) en het bevat ook saxofoon- en fluitklanken van Stuart Bogie (Arcade Fire, Antibalas, enz.). Drummer van dienst is JT Bates (Taylor Swift, Justin Vernon e.v.a.)
Op eerste single Michelangelo vallen, naast de zachte stem van Jenkins zelf, vooral de strijkers op van Oliver Hill (o.a. Dirty Projectors, Kevin Morby en Vagabon) al is er ook een mooie rol weggelegd voor de gitaar van Will Stratton.
In de tekst van het nummer duikt een hond op met drie poten, een metafoor voor haar worsteling met trauma’s uit het verleden die steeds weer de kop lijken op te steken in nieuwe relaties. Onder de clip kan je de volledige tekst lezen die Jenkins schreef over het aankomende album.
“Michelangelo is a song about being in limbo. It's the first song I wrote for the album & it never had a chorus which feels fitting, because the song never really arrives at any grand conclusion. It's a bardo, and there's so much rich information in that in-between space, if we can stand to take a good hard look.
'I’m Michaelangelo
and I carve myself out of marble
when I don’t know how to grow
flowers out of arrows
I’m a 3 legged dog
Looking for what I lost '
I'm looking at trauma, and wondering just how baked it is into my DNA. I'm exploring my relationship to past experiences, and asking how much control I have over falling into, or even perpetuating and calcifying, established roles. I'm simultaneously licking the wounds of a phantom limb and learning how to walk again.
It's a metaphor that falls apart as soon as you watch an actual 3-legged dog in action; everything in their physiology adjusts from imbalance to a new orientation– their gate changes, they learn to redistribute their weight, and they go on running, fetching, panting, living, and finding their balance. It's so human, on the other hand, to complicate the healing process by pushing against our experience.”