Hamish Hawk - Heavy Elevator

Epifo Records

In deze Schotse singer-songwriter zit zowel een oude man als een kind.

Je hebt hem misschien gehoord op Radio 1, de geweldige single The Mauritian Badminton Doubles Champion 1973 van Hamish Hawk  Zoniet, pauzeer het lezen dan even, luister en wordt overdonderd, net als wij, toen we de track de eerste keer hoorden. Het is inderdaad een kathedraal van een song, onverschrokken exuberant en tegelijk het leven overschouwend. Een naam als Jarvis Cocker ligt voor de hand als vergelijkingspunt, maar Hawk zelf laat zich vooral inspireren door Jack White, Leonard Cohen, Nick Cave, Randy Newman, Stephin Merritt en… schilder David Hockney.

Nu verwijst Hawk wel vaker naar andere kunsten in zijn songs. Voornoemde single met de lange naam werd bijvoorbeeld geïnspireerd door Christopher Wren, de architect van St. Paul’s Cathedral en in de slottrack van deze plaat wordt Caravaggio vernoemd. Maar Hockney is vooral een rolmodel, omdat hij ondanks zijn hoge leeftijd nog altijd kijkt met de ogen van een kind. Ook zingt hij soms te verlangen naar een dikker vel.

En wie de muziek hoort, merkt meteen de overeenkomst. Hawk heeft de onbezonnenheid van een jonge rekel. Hij duikt het hoofd eerst in verschillende genres, zingt uit volle borst zoals Patrick Wolf op 'The Magic Position' en gebruikt een beeldrijke woordenschat die je kinderlijke fantasie terug tot leven wekt. Dat is zo on-2021 dat hij er uitspringt.

Want het blijft niet bij die ene uitbarsting. Bakerloo Unbecoming klinkt zo mogelijk nog uitbundiger, ook al gaat het over Hawks begrafenis – waar wel de Schotse volksdans Gay Gordons wordt gedanst. Het zit een beetje tussen de postpunksingle Caterpillar en The Mauritian Badminton Doubles Champion 1973 in. De gitaar van Andrew Pearson komt - net zoals in Calls To Tiree trouwens - tot vlak voor het voetlicht terwijl Hawk zelf blijft croonen als een bariton met ADHD en Stefan Maurice zijn grootste drumsound boven haalt.

Maar Hawk heeft ook de kalmte van een tachtigjarige in zich. Dat toont hij al met opener Vivian Comma. Daarna laat hij wel drie nummers lang het kind in zich los, maar wordt - vooral in de tweede helft van de plaat - het tempo vaak laag gehouden. Aan het eind blijkt dat de helft van de songs als “ingetogen” te catalogiseren is.

Your Ceremony klinkt bijna pastoraal en werd besprenkeld met fijn synthpoeder en de engelenstem van Katie Buchan (dochter van CS Buchan en zelf bekend als Best Girl Athlete). Zij is ook te horen in Daggers, nog zo’n warme, rustige song waarin zelfs een mondharmonica opduikt. Elders komt ook Dan 'Withered Hand' Willson meezingen met die hoge, nasale stem. Een mooi tegengewicht voor de warme bariton van Hawk die vooral in de contemplatieve titelsong en afsluiter (en single) New Rhododendrons te bewonderen valt.

Dit is niet Hawks debuutplaat. In 2014 was er al de lp ‘Aznavour’. Vier jaar later, in maart 2018 bracht hij ‘From Zero To One’ uit als Hamish Hawk And The New Outfit en in november van dat jaar volgde de ep ‘Mull’ onder  het alias Hamish James Hawk. Een jaar later volgde ‘Laziest River’, een verzameling pianoballades, geschreven samen met toetsenist-drummer Maurice.

Al deze platen bleven nagenoeg verborgen in de mist van de Schotse highlands, maar de songs op deze plaat werden door de drie kernleden samen geschreven en dat is duidelijk een goede zet. Hamish Hawk is nu ook een (h)echte band en ‘Heavy Elevator’ overtreft moeiteloos al het vorige werk. Dit wordt ongetwijfeld de springplank naar het grote publiek. Zo niet, dan hebben wij er toch weer een favoriet artiest bij.