Valley Maker - When The Day Leaves

French Kiss Records

Als Douglas Firs (Gertjan Van Hellemont) nog eens een reeks afleveringen van Wanderland maakt, moet hij misschien ook eens met Austin Crane gaan wandelen en praten.

Heel wat songs op ‘When The Day Leaves’, het vierde album van Crane aka Valley Maker, hebben immers een link met wandelen. Als het woord zelf er al niet in voorkomt, barst de tekst wel van de natuurtermen of hoor je aan het ritme dat de song waarschijnlijk geschreven is tijdens het wandelen.

De wind, die hem tegemoet waait, en de regen, die in zijn nek ademt, zijn wel nog die van in de Cascade Range tussen Seattle en Portland, ook al woont hij ondertussen opnieuw in South Carolina, zijn thuisstaat. Crane verhuisde daar weer naartoe na tien jaar in Seattle geleefd te hebben. Samen met zijn vrouw Megan kocht hij een huis uit de jaren negentig dat hij moest opknappen, maar tussendoor was er gelukkig nog tijd om aan deze plaat te werken.

Ook dit keer (net als op alle vorige Valley Maker-platen) is Amy Godwin weer van de partij. Haar stem wandelt naast het schurende stemgeluid van Crane of weerklinkt in de wind zoals in Aberration. In elk nummer biedt ze wel weer iets speciaals. Dat kan een mooie harmonie zijn, zoals in de geweldige afsluiter (en titeltrack), of, zoals in Freedom, een weemoedige sirenenzang bovenop treurige strijkers, maar elke keer is de aanvulling volledig op zijn plaats.

Rond de stemmen van Crane en Godwin weerklinken zachte houtblazers, een harmonium of een orgeltje, zacht tokkelende gitaren en/of schuifelende percussie en af en toe dus ook strijkers. Het maakt van deze plaat een typische avondplaat, een perfecte soundtrack bij de gedachten die een mens heeft, wanneer hij zijn vermoeide hoofd op het verenkussen neervlijt en nog even de dag overloopt, een thema dat ook in opener Branch I Bend aan bod komt.

Maar denk niet dat je in slaap zal vallen. Daarvoor is de magie veel te betoverend en zitten er te veel verassingen in. Voice In The Well en On A Revelation hebben bijvoorbeeld dieper bonkende drums en een elektrische gitaar en Line Erasing wordt mooi opgefleurd met koper. En bovendien worden we deelgenoot van de twijfels en onzekerheden die Crane wakker hielden. De aanstaande verhuis naar de andere kant van de VS en de staat waarin de VS verkeerden anno 2019 vechten om aandacht met de natuurelementen in de teksten.

Absoluut hoogtepunt is Instrument, de song waarmee hij ook al bij ons op de radio te horen was. De piano biedt troost in deze overpeinzing over de staat van de wereld waarin Crane het steeds moeilijker vindt om van andere mensen te blijven houden en om optimistisch te blijven. De opwarming van de aarde en de bijhorende natuurrampen baren hem enorme zorgen, maar dit zelf gecomponeerd wiegelied bieden hem – en ons – de troost die we af en toe nodig hebben.

Fans van Ben Howard, Saintseneca, de akoestische Bon Iver, Lord Huron en The Tallest Man On Earth trekken nu best de wandelschoenen aan, stoppen de oortjes in en verdwalen gewillig in deze prachtige plaat.