Eindejaar 2019: Christophe Demunter
Voor onze concertveelvraat is een dag zonder optreden het leven niet waard. Als hij op reis is, pikt hij overal wel een onbekend, maar veelbelovend bandje mee. En soms zijn de concerten reisdoelen op zich. Zijn bijdragen voor daMusic zijn dan ook een bron van luisterlijstjes voor menig lezer.
Beste platen van het jaar
- Buitenland: BlackMidi – 'Schlagenheim': erg genoten van deze futuristische frisse wind
- Binnenland: Peuk – 'Peuk': evenzeer genoten van deze nostalgische, maar even frisse wind.
Beste optreden
In chronologische volgorde:
- The Streets – AB 14/02: heerlijk weerzien met Mike Skinner en co.
- BlackMidi – Het Bos 19/02 & AB Club 06/04: de meest enigmatische concerten?
- Peuk – Trix Cafe 09/04: gratis aftershow waarin ze hoofdact Idles bijna naar huis speelden (faut le faire!)
- Stereolab – Botanique 30/05: toch wel de trip down memory lane van het jaar (of was dat toch Trumans Water – Charlatan 10/10?)
- Gruppo di Pawlowski – Lokerse Feesten 05/08: bizarre kronkels na middernacht
- Squid – Leffingeleuren 13/09 & Sonic City 10/11: mijn revelatie van het jaar?
- Some Became Hollow Tubes – '24h Deep Listening', Sint-Baafsadbij Gent 05/10: in drone we trust!
- Shame – Sonic City 10/11: het wildste feestje van het jaar (met glansrol voor The Murder Capital)
Wat was dat zeg?
Dat bands anno 2019 niet meer in het nieuws komen, omdat ze een scheet laten, maar omdat ze aankondigen voortaan te zullen oppassen met het laten van scheten (Coldplay dus)? Oh boy.
Waaraan heb je je geërgerd in 2019?
Laat muziek net de uitlaatklep zijn voor alle andere wereldse dingen waaraan ik me dit jaar kon ergeren.
Mooiste albumcover
Thurston Moore Group – 'Spirit Counsel'
De driedelige cd-box waarin het artwork, dat bij het nummer Alice Moki Jayne hoort, was een foto die Moore van de instagram van een Belgische fan plukte (genomen tijdens een concert in Gent begin dit jaar). De fan werd aanvankelijk vergeten in de credits van de plaat, maar het kwam allemaal goed. Ik vond dat een schoon verhaal.
Ik kan echt niet wachten tot 2020
Ik kijk graag uit naar geluidjes die ik niet eerder hoorde en dus per definitie nogal moeilijk voorspelbaar zijn
Decennium Deluxe
Wat was de beste comeback/reünie van het afgelopen decennium?
In de nasleep van de zombie-tv-reeks 'Les Revenants' (heerlijke soundtrack van Mogwai trouwens!) leek de hele shoegazemeute te verrijzen. De meest geslaagde, inclusief een prima comebackalbum, was voor mij Slowdive. En op de valreep in 2019 ook nog Stereolab en Trumans Water natuurlijk. O ja, en de terugkeer van LCD Soundsystem!
Welke artiest bleef onterecht het meest onder de radar?
Ik sta vooral versteld van artiesten waarvan ik dacht dat ze gedoemd waren om eeuwig onder de radar te blijven, maar het afgelopen decennium toch zwaar doorbraken. Neem nu Nils Frahm, die tegenwoordig wel maandelijks een Belgische zaal uitverkoopt, of dichter bij huis: Amenra. Of de schuchtere kwezels van The XX die plots festivalweides laten vollopen...
Wat was het beste, wildste meest memorabele concert van de afgelopen tien jaar?
Moeilijk kiezen uit 2317 concerten. Noch het beste, noch het wildste, noch het meest memorabele, maar het eerste concert dat me te binnen schiet, is het concert van Mount Eerie in een kerk nabij Kortrijk. Een bevreemdende ervaring. Moederziel alleen, intriest, bloedmooi. En ja, ook erg memorabel toch.
Wie was de belangrijkste band of artiest van de afgelopen tien jaar?
Een band of artiest droppen die het decennium zou gedefinieerd hebben, is quasi onmogelijk. Laat ik het dan houden op een mateloos respect voor labels met het hart op de juiste plaats die zich dag in dag uit (ook nacht in nacht uit) uitsloven om artiesten een kans te geven en tot bij ons te brengen. Dikke merci aan de Consouling Sounds, Erased Tapes en Knotwilgen van deze wereld.
Welk muzikaal afscheid liet u het afgelopen decennium meermaals in tranen achter?
Tranen is een groot woord, maar het heengaan van Luc De Vos (2014) ontroert, zowel omwille van de muziek als omwille van de mens. Of het heengaan van de integere mens Fred Cole van Dead Moon (2017). Telkens Dance The Way I Feel van 'Où Est Le Swimming Pool' nog eens op de radio passeert, moet ik terugdenken aan de zelfmoord van de zanger, kort na dat leuke optreden op Pukkelpop (2010). In 2010 verongelukte ook de drummer van Girls In Hawaii, maar hij leefde verder in prachtsongs als Misses.
Welke artiest of band zal de komende tien jaar definiëren?
Ik ben blij dat ik het antwoord hierop kan noch wil weten: twenties, verras me!
Van welke band wil je de komende jaren AB-SO-LUUT niets meer horen?
Elke band zal wel goed zijn in haar genre (net zoals "Auschwitz goed was in zijn genre", dixit Gunter Lamoot), dus voor elk wat wils. Als ik een band niet wil horen, zap ik wel verder.
Welke artiest had dit decennium duidelijk geen inspiratie meer - of juist te veel - en bedacht de vreemdste songtitel?
Eén adres voor absurde titels: Mogwai. In 2011 releasten ze het album 'Hardcore will never die, but you will'. Dat vond ik wel een schoontje.
Vijf songs die volgens u in geen enkele Decennium Deluxe playlist mogen ontbreken
- de Portables – The Undercurrent (de mooiste zeventien minuten van het decennium?)
- Sophia – It's Easy To Be Lonely'(dat koortje!)
- My Brighest Diamond – I Have Never Loved Someone (voor het eerst opgepikt tijdens een concert)
- Barst x RM74 x Treha Sektori – Tri Muerti (maar het had evengoed elke andere song van Barst kunnen zijn
- Slowdive – Sugar For The Pill (de meest waardige reünie van het decennium)
- Foals – Spanish Sahara (altijd een climax tijdens de concerten)
- Thisquietarmy – The Body And The Earth (de plaat vormt eigenlijk een geheel)