Leffingeleuren - Dag 1: de dag van de tegendraadse gitaar

Zaal De Zwerver, 13 september 2019 - 15 september 2019

Grote fans van Vanessa Williams zijn we nooit geweest,, maar haar Save The Best For Last indachtig trokken we vrijdag naar het sympathiekste festival van het land, netjes verstopt in de plooi tussen zomer en herfst. Op dag 1 zomerde het nog in Leffinge, maar de muziek deed de bladeren al goesting krijgen om van de boom te vallen.

De grote zaal van De Zwerver was al aardig volgelopen voor openers Peuk. En terecht, want het Limburgse trio is zowat het beste wat de vaderlandse gitaarscene momenteel te bieden heeft. De band beukte doorheen het debuutalbum (op één song na) en deed ons in een mum van tijd vergeten dat The Trail Of Dead dit weekend op de affiche had moeten staan. Bassist Jacques Willems droeg Endless Spark op aan Daniel Johnston, maar iets later leek de band heel even op splitten te staan, toen Nele Janssen Willems’ pilsje kwam jatten. Heel even, want de manier waarop Peuk zich daarna op Dieduwa en Hangman gooide, doet ons vermoeden dat we nog lang niet van Peuk af zijn.

Van de Belgische hype van het moment naar de Britse hype van het moment… in Leffinge is het maar twee minuten stappen (als je aan de drank- en eetstands kan weerstaan natuurlijk). In De Kapel zagen we eindelijk eens het rad over de tongen gaande Squid. De band uit Brighton stelde niet teleur. Drie kwartier lang zette het vijftal ons op het verkeerde been. Nu eens vertragen, bijna stilstaan, dan weer, een wirwar aan verhaallijnen oppikkend, elkaar (en het publiek) voortstuwen. We kregen haast meer tempowisselingen en onverwachte wendingen (Houseplants!) dan bij die andere Britse hype Black Midi, maar deze Squid trekt wel een meer poppy kaart dan die landgenoten. Af en toe drong een streepje trompet de boeiende sound binnen. Of opeens mocht de drummer (bijklussend als tweede zanger) een monoloog afsteken waarin we hem onder andere hoorden vertellen dat de eitjes altijd goedkoper zijn de dag na Pasen. “Koop een T-shirt, daar betalen we de benzine mee”, porde hij ons nog aan vooraleer zijn band een razende, tien minuten durende eindspurt inzette. Intussen was ook Peuk vooraan het podium beland om “na het werk” compleet loos te gaan op Squid… En terecht!

In het café stond Pile op ons te wachten, maar we passeerden toch nog eens langs de grote zaal om The Warlocks te checken. De Amerikanen demonstreerden dat ze alles hebben wat een rockband moet hebben, maar toch zette de set ons niet in de fik. De eerste dag van Leffinge leek wel De Dag van de Tegendraadse Gitaren, want ook Pile balanceerde tussen koorknaperig mooi en hectische chaos. Asymmetrie als kunstvorm. Na Pigeon Song wilden we vooral buiten naar adem gaan happen, maar dat zou zonde geweest zijn van die laatste drie songs waar ze nog doorraasden.

Echte headliners heeft Leffingeleuren dit jaar niet, maar misschien was The Soft Moon wel de meest ronkende buitenlandse naam op vrijdag? De band rond Luis Vasquez deed wat werd verwacht - ons meetronen doorheen een donker universum van industrial en new wave - maar greep nooit echt naar het nekvel. Eén keer haalde Vasquez fel uit, toen hij vakkundig intrapte op een toren lege bekers die de leden van Peuk vooraan het podium hadden opgestapeld. Ja, alweer Peuk!

Vreemde eend in de bijt was op dag 1 ongetwijfeld Lust For Youth. Het Deense duo was erop uit een dorpsfeestje in gang te steken naast de kerk van Leffinge. De lichtvoetige synthpopdeuntjes zorgden voor danspasjes voor het podium, maar na een paar songs trokken we toch terug richting de grote zaal. En velen met ons, want voor het eerst mocht het bordje “volzet” daar bovengehaald worden. Voor wie anders dan Raketkanon? Sinds deze week weten we dat de Gentse noiserockers nog maar zes maand te leven hebben. Tijd om te treuren? Nee, tijd om  “vollenbak”uit de bol te gaan. Noise, stonerrock, hardcore, hardrock, een vleugje potige sludge, het hield ons aan de grond genageld. Of toch niet iedereen, want een kwartier in de set kwam het legertje crowdsurfers stilaan op dreef. Als wederdienst trok frontman Pieter-Paul Devos al eens de zaal in, zich losrukkend van zijn meterslange leiband-microfoonkabel. Toen de zaallichten aanfloepten, stonden de ontblote bovenlijven in de zaal nog na te stomen. Als dit het begin van het einde was, zullen we de komende maanden nog schone momenten beleven met Raketkanon.

We gunden onszelf nog een korte aftershow in het café bij de Italianen van New Candys. Hun B-kantjes van The Jesus And Mary Chain met retro-inslagjes klonken lekker, maar leken vooral onderling inruilbaar. Maar tot en met de laatste noot die we van New Candys oppikten, konden we ons niet van de indruk ontdoen dat elke band die we vanavond zagen - op die Deense synthpoppers na - een heel klein puzzelstukje mocht bijleggen aan de imaginaire set die And You Will Know Us By The Trail Of Dead dit weekend niet zal spelen in Leffinge. Wat een puike, visionaire programmatie!

Leffingeleuren is uitverkocht op zaterdag maar voor de slotdag op zondag zijn nog enkele tickets beschikbaar voor de late beslissers.