black midi - Schlagenheim
Rough Trade
"De grootste Engelse hype sinds The Libertines maakt de verwachtingen op het langspeeldebuut meer dan waar. De totaal geschifte, met alles en niets te vergelijken muziek van het jonge Londense viertal veegt op hallucinante wijze de vloer aan met de premisse dat louter hap-slik-weg de klok slaat op hedendaagse rockacademies.” Merkte u de “quotes” op rond de paragraaf hierboven? Eerlijkheidshalve, omdat we graag toegeven die mooie paragraaf te hebben gejat uit het semesterstukje van collega (mm), maar ook omdat het verdomd moeilijk leek om een inleiding te bedenken. U begrijpt het al: deze recensie kwam tot stand zoals het debuut van black midi klinkt: met horten en stoten. De bandleden ontmoetten elkaar op de befaamde Brit School maar de muziek klinkt eerder alsof ze elkaar op de slagerijschool troffen, waar ze songs leerden slachten en met elk stukje orgaan of bot aan de slag konden.
Opener 953 beukt binnen als een bom en ademt Trumans Water (de legendarische indieband die net als Black Midi op 10 oktober in ons land staat - helaas niet in dezelfde zaal). Ongecontroleerde tempowisselingen, chaotische gitaarriffs, in een doodlopend impro-straatje haast stilvallen om dan kruipend tot alweer een apotheose te komen. Wat een heerlijke openingssong. Speedway haalt daarna het tempo een beetje omlaag. Drie minuten lang wordt een roffelende spanning opgebouwd die uiteindelijk nergens heen gaat, maar die je wel blijft vastgrijpen. Heel wat nummers op de plaat verzanden in parlando geneuzel van Geordie Greep, maar de ontelbare weerhaakjes in de sound houden het geheel telkens weer waanzinnig boeiend. Western klinkt als een genadeloos door de mangel gehaalde, eenentwintigste-eeuwse aanranding van The Blue Nile’s Tinseltown In The Rain (ja, soms slaan ook onze associaties op hol). bmbmbm drijft op één baslijn en had net zo goed van Shellac kunnen zijn, totdat ook deze song plots genadeloos afgeslacht wordt en uitmondt in een noiselawine.
Geen enkele song op de plaat klinkt als een netjes afgewerkte compositie, maar steeds als een momentopname van vergevorderde improsessies. Tijdens de shows die we al zagen van black midi wordt continu van richting veranderd, als een draaitol die in een toptafel kegeltjes probeert omver te mikken. Op 'Schlagenheim' is het niet anders. Waar Ducter je eerst funky aan het dansen wil krijgen, borrelt de song plots verder als dromerige postrock om dan weer de indierock-draad op te nemen en na een zijsprongetje als een dolgedraaide incarnatie van Foals of Primus uiteindelijk op te branden in een muzikale equivalent van een apocalyptische kettingbotsing.
'Schlagenheim' is geen plaat om te beluisteren terwijl je in de keuken de groentjes spoelt of de patatjes schilt, maar een verzameling frenetische songs die klinken alsof de vier bandleden elk in de eigen cocon musiceren, maar elkaar toch asymptotisch raken in een geniale geluidsbrij. Iemand moest toch eens het woordje "asymptotisch" binnensmokkelen in een recensie over een plaat die mathrock naar een niveau hoger tilt?
black midi speelt op 10 oktober in de Brusselse Beursschouwburg. Dat concert is helaas al maanden uitverkocht, maar als alternatief kun je diezelfde avond dus ook naar Trumans Water in de Gentse Charlatan.
Eigenzinnig als de band is, moet je trouwens niet kiezen tussen vinyl of cd of cassette om op een bonustrack te stoten. Nee, de bonustrack, A Song For Thinning Whistle, verstopten ze gewoon aan het eind van de versie van het volledige album dat ze op YouTube deelden.