Halfweg 2019, deel 3

Flashback

Sommige redacteurs en/of fotografen hebben we bijna een pistool tegen de slaap moeten zetten om uit hen te persen wat zij de beste plaat van de eerste helft van 2019 vonden. Staar u hier vooral niet blind op, maar getuig van een open geest en neem de keuze van onze redactie even door. Wie weet doe je wel een ontdekking.

Begin vorig jaar overleed plots Dolores O’Riordan, zangeres van de Ierse band The Cranberries. Het proces voor het nieuwe album was al in gang gezet. Wat ze naliet waren demovocals voor elf nieuwe songs die ze thuis had ingezongen over muziek van gitarist Noel Hogan. Die vocalen bleken zo goed dat de band besloot om ze te gebruiken en alsnog dat laatste album af te maken. Ik heb het niet zo op albums die na de dood van een artiest (frontman/-vrouw) zijn afgemaakt. Vaak ging het mis. ‘Michael’(2010) van Michael Jackson en ‘Made In Heaven’ (1995) van Queen zijn daar voorbeelden van. Noel Hogan, Mike Hogan en Fergal Lawler hebben de klus echter uitstekend geklaard en hebben met 'In The End' een prachtig laatste Cranberries-album afgeleverd, dat emotioneel diep gaat en met gemak naast een klassieker als ‘No Need To Argue’(1995) gezet mag worden. (gd – redacteur)

AJR – 'Neotheather' // Een plaat met een hoop geweldige nummers waar je zo gelukkig van word dat je zelfs op een stormachtige woensdagochtend met een glimlach zo breed aan tafel zit dat je buren, collega’s, vrienden of familieleden er niet kunnen naast kijken. De ludieke teksten van Don’t Throw Out My Legos en Break My Face doen je luidop lachen; van Turning Out Part II word je een beetje verdrietig; Dear Winter ontroert; Karma doorbreekt het taboe over depressie en burnouts; en al de rest doet je dansen in de woonkamer (of meezingen in de douche) als nooit tevoren. (lvg – fotograaf / redacteur)

Het Nederlandse Gold heeft na de release van het vierde album 'Why Aren't You Laughing?' eindelijk de nationale en internationale aandacht gekregen die ze verdienen. Terecht, want dit vierde album is een bom van een plaat. Muzikaal zijn ze nog steeds niet in een hokje te stoppen, maar net dat maakt het allemaal zo mooi. Moet alles trouwens in één hokje passen? Waarom niet in allemaal? Begin maar new wave, black metal, avantgarde, postrock en wat nog allemaal op het album passeert. Nu nog enkele festivals in België en we kunnen écht meedoen met de grote jongens. Gelukkig komt Trix to the rescue (weliswaar als aftershow na Helmet, maar het is een begin). (bg – fotograaf / redacteur)

Hij heeft er vier platen voor nodig gehad, maar eindelijk heeft Glen Hansard weten te vatten wat hem live zo aantrekkelijk maakt. Dat wil zeggen dat er op ‘This Wild Willing’ al eens een muzikale storm voorbijkomt, dat er plaats is voor experiment en dat de nummers niet altijd binnen de vier minuten afklokken. ‘This Wild Willing’ is best een lange zit en overschrijdt het uur binnen de twaalf nummers, maar zelfs als er niet al te veel lijkt te gebeuren, zoals in het intieme jazzy Weight Of The World, besef je nog dat je naar een prachtplaat aan het luisteren bent. (gv – redacteur)

black midi - 'Schlagenheim' // De grootste Engelse hype sinds The Libertines maakt de verwachtingen op het langspeeldebuut meer dan waar. De totaal geschifte, met alles en niets te vergelijken muziek van het jonge Londense viertal veegt op hallucinante wijze de vloer aan met de premisse dat louter hap-slik-weg de klok slaat op hedendaagse rockacademies. (mm – redacteur)