Gold - Why Aren't You Laughing?
Artoffact Records
Het Nederlandse Gold is met 'Why Aren't You Laughing?' toe aan het vierde album. En als opperhoofd en gitarist Thomas Sciarone over het album weet te zeggen dat dit wel eens het meest trieste van alle trieste platen zou kunnen zijn, dan gaan wij alvast op het op het puntje van de stoel zitten.
Nu, vrolijke fransen zijn die van Gold nooit geweest, maar Sciarone lijkt voornamelijk te refereren naar het feit dat dit een heel persoonlijk en emotieel album is geworden. Veel van de teksten en nummers handelen over dingen die de bandleden na aan het hart liggen.
Muzikaal is Gold na al die jaren nog steeds niet in een hokje te stoppen. Zelf noemen ze invloeden die gaan van Portishead tot Katatonia, hetgeen een heel breed spectrum oplevert. Wij waren voornamelijk te spreken over het hoge aantal new wave- en postpunk-eightiesreferenties die in het album zitten. Maar evengoed ragt de band als een ware black metalband, Please Tell Me You're Not the Future en Taken By Storm laten bijvoorbeeld na een kalme zeer koele start, de hardere kant van de band horen met zeer tegendraads, snel drumwerk en wilde gitaarriedels.
Het ingetogen Killing At least 13 is dan het andere uiterste en roept de sfeer op van het 'Twin Peaks'-thema (remember Julee Cruise), titelnummer Why Aren’t You Laughing? zou zo op een Cure-album kunnen tot de band - en vooral Milena Eva - de duivels ontbindt, want vooral de laatste minuut is als een wandeling door een mijnenveld. Vergeet ook hiervan zeker en vast de video niet op te snorren, want die heeft het over de vooroordelen waar vrouwen iedere dag nog mee af te rekenen hebben. Daardoor worden ze nogal snel in een stereotiepe rol voorgesteld, zeker in de muzieksector.
Afsluiter Till Death Do Us Part is opnieuw een rustige song, maar baadt in een heel andere sfeer en invulling dan dat bij Killing At Least 13 het geval is. Hier mogen de gitaren in typische postrock-tremelo-picking de ruimte invullen.
Ieder nummer op ‘Why Aren’t You Laughing?’ laat zich apart consumeren, maar het volledige album op zich geeft een mooi beeld van waartoe Gold in staat is: grenzen verleggen. De productie van Jaime Gomez Arrelano (Cathedral, Paradise Lost en Grave Pleasures) verdient hier zeker krediet. De band kreeg de nodige ruimte voor alle instrumenten. En het is net daarin dat ze uitblinken.
Het Nederlandse Gold heeft een album gemaakt met internationale alures en dat mag iedereeen weten; vooral de Nederlanders, want het zestal tourde de laatste jaren onafgebroken, voornamelijk buiten de Benelux. Dit jaar hebben de grote alternatieve festivals in Nederland dan toch de kaart van Gold getrokken, gaande van Eurosonic, over Roadburn. Maar evengoed spelen ze op Doomstad en Baroeg Open Air. En wat verder van huis staan onder andere Hellfest en Devilstone nog op het programma.