BRDCST 2019 Blanck Mass, Black Midi, Cocaine Piss, - Zonder CO2-uitstoot de wereld rond

Ancienne Belgique, 6 april 2019

Een van de voordelen van de grootstad is dat heel de wereld erin present is. Onlangs was er nog een festival rond Egypte in de Brusselse cinema Galeries, de AB plaatste de zaterdagavond van het BRDCST-festival in het teken van Egyptische muziek. Met ook een paar Westerse trekpleisters, maar daarover later meer.

Tarkamt mocht de spits - of de neus van de sfinx - afbijten in het AB Theater. Toen we de zaal betraden, dachten we eerst dat Cherif El-Masri op het podium door drie in boerka gehulde muzikanten werd bijgestaan. Bij nader inzien bleken het gewoon zwarte doeken te zijn die over de percussie van Nadah Es Shazly’s band hingen.

De man stuurde resonerende soundscapes de zaal in, soms zichzelf begeleidend op een vreemd mondinstrument dat iets had van een groot uitgevallen alcoholtester of een reusachtige vapor. Zijn verstoord geluid van gezeefd woestijnzand kon ons wel bekoren, maar we wilden in het AB Salon toch ook nog een stukje van Cucina Povera meepikken.

Van Egypte naar het noorden; Cucina Povera is het eenvrouwsproject van de Schotse van Finse origine Maria Rossi. Niet dat de noordelijke klanken minder warm waren. Ze legde over het AB Salon een warm dekentje van spaarzame, sacrale composities waar haar nu eens akelige en dan weer hemelse stemgegoochel perfect bij aansloot. We droomden weg op haar golflengte om enkel halfweg even wakker te flitsen, toen een onverlaat per ongeluk de zaallichten deed aanfloepen. 

Intussen was het hoog tijd om ons naar de AB Club te reppen voor de Turkse Ipek Gorgun. Haar zweverige set klonk als shoegaze voor de eenentwintigste eeuw. Erg puik, maar helaas moesten we ons naar Café Central haasten waar een Belgisch bandje stond te popelen om onze trommelvliezen aan flarden te schreeuwen.

Onze avondplanning gaf aan dat we hooguit vijfentwintig minuten van Cocaine Piss zouden kunnen meepikken, maar met een beetje geluk kon dat alsnog de volledige set worden. Jammer dat het viertal uit Luik een kwartier te laat aan de set begon. Hoewel, in tien minuten zagen we alsnog acht songs uiteenspatten, raasde en kirde Aurélie Poppins zich twee keer een weg doorheen het café en beseften we dat het werk uit de kakelverse tweede plaat ‘Passionate And Tragic’ zo mogelijk nog manischer in je maag trapt. Half murw geslagen baanden ook wij ons een weg doorheen het café… richting uitgang want in de AB stond Black Midi klaar, toch wel de band waarvoor we naar Brussel waren getreind.

We hadden al Egyptische woestijnnoise gehad, een Schots-Finse liturgie voor het oor, Turkse post-shoegaze en een Luikse sloophamer. Maar Kelly Clarkson? Nee, die hadden we nog niet gehad. En die hadden we ook niet verwacht vanavond. Dat was buiten het piepjonge Londonse viertal Black Midi gerekend, want terwijl zij het podium opsloften en de instrumenten bijeenzochten, schalde door de AB Club Clarksons Since U Been Gone.

De band is al een tijdje de chouchou van de verzamelde muziekpers, maar hult zich vooral in geheimzinnigheid en teasers. Bij hun recente passage in Het Bos kon je een mysterieuze zwarte ep kopen. In de AB kreeg je de cd-r ‘Crow’s Perch’ gratis bij aankoop van die ep of van een T-shirt.

Maar laten we het vooral over hun optreden hebben: wat een opbouw, wat een spanningsveld was dat toch weer!? Hoorden we daar de geniale, haast Primus-achtige baskronkels een poging doen om de genadeloze drumdonder voorbij te steken? Hoorden we de zanger Geordie Greeps misleidende poging om ons even comfortabel te stellen, gekelderd worden door de wildste, vaak dissonante indierockkapriolen van de gitarist?

Deze post-mathrock is geen optelsommetje met reële getallen, maar het soort ondoorgrondelijke partiële differentiaalvergelijking die ooit onze academische aspiraties fnuikte. Drie kwartier lang balanceren tussen verdrinken en verrijzen, het was vermoeiend en zalig tegelijk. Telkens je je laatste cognitieve krachten dreigde kwijt te raken, was daar toch weer een riff of roffel die je overeind trok. Na Sonic City en Het Bos, was dit de derde keer in vijf maand dat we Black Midi meemaakten, en we konden alleen maar vaststellen dat deze snuiters naar angstwekkend geniaal aan het groeien zijn. Na afloop waren we zowaar toe aan vakantie…

Van Londen naar Egypte reizen zonder aan ons quota CO2-uitstoot te moeten raken? Dat moet je geen twee keer vragen! Nadam El Shazly kwam volgens het programmaboekje met “full live band” aantreden, waaruit we afleidden dat ze soms ook in haar eentje met een laptop een podium betreedt. Dat moet een gemis zijn, want de meerwaarde zat toch vooral in het samenspel met de muzikanten.

De drums leken alle kanten uit te willen gaan, de fretloze gitaar zorgde voor een rock-kantje en de contrabas voor een mooie melodie of organische ritmes. Haar stem klonk trefzeker en het Arabisch exotisch. In één nummer kwam een doedelzakachtige loop uit de computers, maar aangevuld met Nadams stem klonk het geheel toch volledig alsof het thuishoorde in een goed draaiende Egyptische jazzbar.

Maurice Louca is een naam die ons getipt werd door een jazzkenner. En aangezien hij de avond mocht cureren veronderstellen we dat ook de programmatoren van het BRDCST-festival veel respect voor hem hebben. Maar dit was jazz voor jazzkenners, met de bijbehorende geplogendheden en eigenlijk een beetje saai.

Met negenen stonden ze te musiceren en voor elk van die muzikanten was een moment voorzien om zijn technisch kunnen te tonen. De rest van de band maakte zich dan even zo onzichtbaar mogelijk en het publiek beloonde de muzikant met een applausje. In de promotekst van BRDCST stond "an Arab take on Sun Ra" en allicht had dat de verwachtingen wat te scherp gesteld. Het enige moment, dat niet onverschillig liet, was wanneer Maurice Louca Nadam El Shazly uit de coulissen haalde om te zingen. De ster van de avond zorgde met haar stem voor het nodige bindmiddel en maakte dat al die muzikale virtuositeit op een samenhangend stuk muziek begon te lijken. Dat had het dus wat meer mogen zijn.

Intussen was in de AB Club ook Blanck Mass aan zijn set begonnen. We zagen Benjamin John Power (in hoofdberoep ook de helft van Fuck Buttons) eerder al in goede en in slechte doen, maar in Brussel was hij in heel goede doen. We beslisten die laatste trein van de dag naar Gent dan toch maar zonder ons te laten vertrekken en laafden ons aan zijn set die aanvankelijk wel heel erge echo’s van de jaren negentig idm-scene losliet.

Niet dat Blanck Mass voor een nostalgisch retro-feestje voor oudere ravers zorgde, want de ukkies van Black Midi stonden rondom ons evenzeer mee te genieten. Gaandeweg explodeerde zijn set ook richting ongemakkelijk spannende beats. Het zootje mondde met het punkgeraas en -gekrijs van Odd Scene uit in een noiseslachting. Kwestie van ons niet te richtingloos de nacht in te sturen, liet Blanck Mass de set met het nodige medelijden alsnog rustig uitdeinen. Oef!

Vier uur nadat we de AB waren binnengewandeld, hadden we al geen flauw benul meer in welke muzikale windstreken we allemaal hadden vertoefd. Maar wat een heerlijke, zinnenprikkelende reis was dit weer geweest! Volgend jaar boeken we onze paascruise opnieuw bij BRDCST!

Kristof Van Landschoot