Cocaine Piss - Passionate & Tragic

Hypertension Records

Je kan er niet meer langs: de noisepunk van Cocaine Piss en de hoog zingende/roepende/scanderende stem van Aurélie Poppins, de Belgische Eve Libertine (Crass). Drie jaar na debuut 'The Dancer', pakt het Luikse gezelschap uit met een volwaardige opvolger, uitgebracht op het indielabel Hypertension en opnieuw ondersteund door legendarisch producer Steve Albini. Klaar voor wat muzikaal punkvuurwerk?

Eerste opvallende feit: het dozijn liedjes op ‘Passionate & Tragic’ palmt net geen twintig minuten in. Daarmee eist Cocaine Piss iets langer de aandacht op dan op het debuut. Misschien ook nog iets feller. Want de band is nog steeds furieus en zet dat graag nog steviger in de verf dan voordien. Maar naar goede gewoonte ook met een vette, humoristische knipoog.

Verwacht op dit plaatje meer noise en metal en minder recht voor de raap razende oi! punk. Zoiets als Body Euphoria, een song met de uitzonderlijke duur van zomaar eventjes drie minuten en negentien seconden vol ronkende gitaarriffs en in elkaar stortende drums en zelfs enigszins jazzy baslijnen in de stijl van Victims Family. Meer muziek. Minder wildernis. Hoewel...

De band aarzelt natuurlijk ook niet om gewoon rechttoe rechtaan te razen in enkele korte pointes als My Cake of Pretty Pissed. Grappig ook hoe in de eerste een surfgitaartje opduikt en de furieuze zangeres zowel zwaar begint te grollen als helemaal door de rooie gaat gillen: “Don’t touch my fuckin’ cake!!” Of hoe een song als Eat The Rich zowaar grotendeels in het Frans gezongen is.

Het is in elk geval die strakke herrie in combinatie met de onderhuidse muzikale richesse waaraan knoppendraaier Albini weer een vette kluif had, die Cocaine Piss zo groots maken. Vooruitstrevend met vele echo’s uit het verleden en een dikke “No future”-middenvinger. Faut le faire.

Lees hier ook de recensie van 'The Dancer'.