Waterfront Showcase Festival - Ein Abend in Gent

Gent, 5 oktober 2019

Ken je dat donkere gevoel, wanneer de dagen echt beginnen te korten en de herfst dreigend op het raam klopt? Vrolijk worden we er meestal niet van, maar gelukkig is er altijd muziek om je aan vast te klampen. In Gent kon je dit weekend terecht voor een wirwar aan stadsfestivalletjes, die ook nog eens kruisbestuivingsgewijs in elkaar leken over te vloeien. Wij pikten er zaterdagavond twee uit.

Het fijne Consouling Sounds-label waagde zich aan '24h Deep Listening', een totaalbeleving van - je raadt het al - een etmaal lang op vier locaties (waarvan eentje in Kortrijk), waarbij de grenzen tussen artiest en publiek mochten vervagen: van vragenrondjes over thee drinken met Monnik tot een heus Consouling breakfast. Parallel liep verspreid over Gent de eerste editie van het Waterfront Showcase Festival, een soort ondergrondse opvolger van het helaas ter ziele gegane Glimps showcase festival. 

Zeiden we iets over een kruisbestuiving? Ons eerste concert van de avond was BARST - toch een raspaard uit de Consouling-stal - die in de KASK Cinema de tweede dag van Waterfront mocht openen. We zagen BARST de voorbije jaren evolueren van een eenmansproject tot een heuse band, in Gent werd Bart Desmet enkel bijgestaan door gitarist Charly Bernard. Het duo bracht een nieuwe compositie Catastrophe / Hope, die erin hakte zoals alleen BARST erin kan hakken: een zachte, haast lieve opbouw, die ongemerkt transformeert in een verraderlijke draaikolk. Voor je het beseft, word je meegesleurd naar een onbekende plek waar nieuwsgierigheid en voorzichtigheid met elkaar in de clinch moeten gaan. Heel even droomden we weg als zaten we in te dutten achter het stuur van de auto om dan plots langs een vangrail schurend wakker te schieten. Een veel te korte showcase van amper vijfentwintig minuten, maar er zouden nog meer gerechtjes volgen.

De tweede halte was de prachtige setting van de Sint-Baafsabdij. Half mysterieuze ruïne en half kille concertzaal… een natuurlijke habitat voor Consouling Sounds. Bij aankomst was Ashtoreth al aan zijn "sessie" begonnen. Zijn sound versmelt - laten we het de “Consouling cocktail maison” noemen - noise, doom, drones en een resem andere genres als geheime ingrediënten van de druïde, met bezwerend, diep uit de keel aandikkend gezang. Ashtoreth vulde het refectorium van de abdij met warmte - net wat we nodig hadden.

De meeste aanwezigen waren afgezakt naar de abdij om het nieuwste project van Eric Quach te beleven. De Canadese veldheer achter Thisquietarmy sloeg de handen in elkaar met Godspeed You! Black Emperor drummer Aidan Girt om samen een plaat op te nemen onder de naam Some Became Hollow Tubes. Een paar jaar geleden stonden de twee trouwens voor het eerst samen op een podium in de Kinky Star in Gent, toen als TQAxOSB (ofte Thisquietarmy meets 1-Speed-Bike, een ander zijproject van Girt). Na de plaat 'Keep It In The Ground' die eerder dit jaar verscheen, was het concert in Gent tevens en release-event voor 'In 1988 I Thought This Shit Would Never Change', dat zonet door Consouling Sounds heruitgebracht werd op fysieke drager (voorheen enkel via bandcamp verkrijgbaar).

Wij lieten ons onderuit zakken op de niet zo comfortabele plastic klapstoel en zonken een uur weg in de eindeloze drones van Quach en de nu eens zuinige dan weer vervaarlijke percussie van Girt. Net als een paar uur eerder bij BARST hadden we de indruk veel te vroeg uit een spannende reis weggerukt te worden. Bloedmooie set in een adembenemende locatie. Het duo speelt op 14 oktober nog in Café Central in Brussel en op 2 november passeert Quach in de N9 in Eeklo met alweer een ander project, Hypnodrone Ensemble.

Van de ene abdij naar de andere kerk: niet echt moeilijk in een historische stad. In de Parnassuskerk (overdag een sociaal restaurant) hadden we Monnik nog te goed. Nog meer ambient soundscapes, maar toch weer dat tikkeltje anders klinkend om de avond boeiend te houden. Thibaud Meiresonne (zie ook Charnia) leverde een bezinningsmoment tegen de achtergrond van het imposante hoofdaltaar van de kerk. Een meer spiritueel kader om van ’s mans klankconstructies te genieten, kunnen we ons moeilijk inbeelden.

Op een grondlaag van dronende gitaar, doseerde hij zorgvuldig streepjes synth of banjo. Wij genoten ervan met een lokaal biertje in de hand. Een volgende keer checken we of de ervaring nog transcendenter wordt, als we er een kopje van Monniks eigen thee bij nuttigen. Dat kan overigens binnenkort in Eeklo (zie hierboven) wanneer hij samen aantreedt met Hypnodrone Ensemble en Empusae.

Waterfront mocht met een lach eindigen en daarvoor werd Elefant uitgenodigd. De supergroep met leden van onder andere The Van Jets en Future Old People Are Wizards in de rangen trad als vanouds op in witte overalls en met witgepoederde gezichten. Nogal een contrast bij de serieux die de andere acts tot dusver aangehouden hadden. Maar het publiek kon de combinatie van noise, kraut en slapstick wel smaken alvorens de nacht in te duiken.

“Wat leven wij in een boeiende en bloeiende stad”, postte iemand in ons gezelschap tijdens het concert van Monnik. Het was inderdaad mooi om te zien hoe minder voor de hand liggende muziek zich een avond lang met het stadsweefsel kon mengen. We kunnen alleen maar hopen dat zowel Waterfront en als 24h Deep Listening een vaste waarde mogen worden in Gent!