Trumans Water - Encyclopedie
Charlatan, 10 oktober 2019
Ergens midden jaren negentig trokken we eens naar zaal Doornroosje in Nijmegen voor een festivalletje genaamd “5 X USA”. Vijf Amerikaanse bands waarvan we er twee - Steve Westfield en Versus - intussen uit het oog verloren. Maar het toeval wil dat de overige drie een half leven later in een tijdspanne van amper twee weken in ons land spelen. Na Sebadoh en Smog aka Bill Callahan was het donderdag de beurt aan Trumans Water om uit de eeuwige indierockvelden te herrijzen. Net als die andere twee legendes, bleken in de Gentse Charlatan ook de broertjes Branstetter nog springlevend. Dat springen mag je trouwens letterlijk nemen.
Het was al van 2010 geleden dat Trumans Water nog in Europa speelde, dus konden we best nog een uurtje extra wachten in het gezelschap van openingsband Stakattak. Het Brusselse trio deed de wenkbrauwen van de aanwezigen fronsen en de tenen krullen, maar na een paar songs deed Stakattak vooral de mondhoeken ontspannen. Dit is het soort bands waarvoor adjectieven als "knotsgek" uitgevonden zijn. Muziek die alle kanten uitgaat en existentiële teksten zoals "I just wanna get drunk tonight" of "I've got some moisturizer for you". De songs waren erg simpel, maar ook aandoenlijk aanstekelijk. En voor een prettig gestoorde zanger, die de microfoonkabel tot buiten de zaal op het trottoir trekt, komen wij ook al eens - euh - buiten. Leuke ontdekking!
In het verleden logeerde Trumans Water vaak in Gent als uitvalsbasis voor concerten in België en daarrond. Toen Kirk Branstetter tijdens de show bekende dat ze blij waren terug in Gent te zijn (“Our home away from home”), klonk dat ook oprecht. De avond had iets van een terugzien met oude vrienden op en voor het podium. Of een terugzien met een nooit opgegeven jeugd, dat misschien ook wel. We zagen vroegere huisgenoten vervaarlijk headbangen tijdens Disindependence en niet nader genoemde politici loos gaan op Rations. Kevin Branstetter testte dan weer de eigen veerkracht terwijl hij Large Organs uit de snaren sleurde. Broer Kirk glunderde en genoot er duidelijk van weer "on the road" te zijn. Het was dan ook ontwapend en onthaastend mooi om een band te zien die tevreden is, als er elke avond vijftig toeschouwers opdagen: “Ik had in mijn kelder tachtig T-shirts gezeefdrukt en na amper acht shows zijn ze al uitverkocht!”.
Trumans Water - enkel de broers Branstetter resteren nog van de vroegere line-up - flitste in de Charlatan heen en weer tussen verleden en heden en bewees met de songs uit de recente worp ‘Chevre Au Lait’ het vak nog niet verleerd te zijn. Toen de band net voor de curfew terugkwam voor een bisronde, leek iedereen in het publiek wel een titel te schreeuwen van een favoriete classic. Wij konden wel leven met de keuze voor het opgefokte Rations en een heerlijk ontsporend The Aroma Of Gina Arnold.
Naast toiletpoëzie bestaat er blijkbaar ook toiletverslaggeving: toen we na het slotnummer noodgedwongen de plee bezochten, vatte iemand aan het pissijn naast het concert mooi samen. “Ge hebt geen encyclopedie van de jaren zeventig, tachtig en negentig nodig. Die gasten doen het allemaal in één set”. We zijn de onbekende plasser dankbaar voor zijn quote.