Poltrock - De vele gezichten van de piano

30CC, 27 maart 2024

Piano Day. Het initiatief van Nils Frahm vindt gretig afname over heel de wereld. En dus ook in België, waar 30cc bijvoorbeeld de hele avond vulde met pianomuziek. In de vooravond mochten de studenten van het SLAC/Conservatorium zich tonen in de foyer. Daarna was het in de zaal te doen. Jammer genoeg – het bleef een werkdag – moesten wij de uiteinden aan beide kanten van deze Piano Day eraf knippen. Maar dan nog was er meer dan genoeg te beleven in de statige Leuvense schouwburg.

 

Dus begonnen wij de avond met het optreden van de Estse Hanakiv, een jonge componiste, momenteel residerend in Londen, waar ze ook het debuut 'Goodbyes' opnam. Tim Hecker, Björks 'Vespertine', Kara-Lis Coverdale, Arvo Pärt, Erkki-Sven Tüür en Aphex Twin worden op de website genoemd als invloeden. We gaan niet doen alsof we vertrouwd zijn met al die namen. Wat we wel kunnen doen, is zeggen dat ze ons van bij de aanvang van de show in de ban hield.

Dat deed ze door bijvoorbeeld de klassieke pianoklanken te laten omkransen door een basdrone, die in golven over de fluks aangeslagen toetsen waaide. Soms was het geluid zuiver, maar even vaak was er ruis en feedback, die je uit je lood sloegen. Zelfs zo dat de vleugel er amper bovenuit kwam. Het leverde een wereld van contrasten op: sprankelend versus nors, loodzwaar versus vederlicht, speels versus stuurs. Soms dreigend, dan weer zorgend voor hoop. Misschien moeten we die invloeden toch eens allemaal uit gaan pluizen. Maar laat ons in eerste instantie beginnen met dat debuut van Hanakiv.

Ook Poltrock is steeds op zoek naar nieuwe, mooie klanken. Voor de "aparte dubbelaar" 'Aulus I' en 'Aulus II' vond hij die op eerder onverwachte plekken. En het was die muziek, die hij hier wilde voorstellen. Dat dat meer is dan zomaar pianomuziek, werd eigenlijk al duidelijk voor het concert een aanvang nam. Met de vinger was hij namelijk druk bezig een cassette op te winden.

Dat heeft dan weer te maken met de ondersteuning, die hij krijgt van Byron The Resonator, een oude viersporencassettespeler, die hij terugvond in de kelder van zijn huis. Die ontdekking resulteerde zelfs in een ode aan dat toestel op de eerder genoemde platen, een gelijknamige ode die ook hier in alle schoonheid werd gebracht. Maar de samenwerking verliep duidelijk niet altijd even vlot, want voor hij de show afsloot met een prachtige versie van Rik, het enige nummer dat uit 'Moods' werd opgediept, sprak Poltrock toch enige ergernis uit over het toestelletje. Niet dat wij daar als toeschouwers onder hebben geleden. Misschien zelfs integendeel.

Een absolute meerwaarde was alvast het Sun*Sun*Sun String Orkestra, die de klassieke insteek van de nummers net als op plaat onderstreepte. Maar evengoed kon het enkel de piano zijn, die hij liet schitteren. Soms in alle eenvoud, maar evengoed kon het bijzonder uitbundig zijn. Altijd was het goed voor troost, voor een glimlach, voor even weg zijn van de wereld. De piano als ruggesteun in deze moeilijke tijden, als het ware.

Elektronica was ook vaak aanwezig. In de vorm van die cassetterecorder bijvoorbeeld, waaruit opnames door de muziek heen liepen en soms verweesd achterbleven nadat de andere muziek was uitgestorven. Het zorgde telkens weer voor een mooi in elkaar overlopend contrast. Maar die toetsen waren het waar het hier om draaide. Zoals het een Piano Day betaamt.

Een uur lang waren wij met zijn allen in de ban van prachtige muziek. Soms kan een mens zich niet meer wensen.