Poltrock - Aulus II
Poltrock Music
Hij had het aangekondigd en nu is het zover: het tweede deel van het 'Aulus'-project van Poltrock ligt in de winkels. En zoals hij zelf al aangaf in het interview dat we een paar maand geleden met hem hadden: de platen zijn inhoudelijk anders.
Eerste nummer Aulus #1 is ironisch genoeg op 'Aulus II' terechtgekomen. Het lijkt opgewekter, vrolijker dan wat erop 'Aulus I' te horen is. En de violen van Sun*Sun*Sun String Orchestra zijn achterwege gelaten, toch in het eerste deel van de plaat. Niet dat de hele plaat even flirterig is, maar iets verder, in 2099, ontwaren we toch nog enige speelsheid, die uiteindelijk uitmondt in ontdubbelde klanken. En ook Oscar is zo'n deuntje, waarmee je het risico loopt dat het blijft hangen (hoewel risico hier misschien niet helemaal het juiste woord is). Je ziet de connectie tussen de twee platen wel en je moet ze al achter elkaar draaien om het onderscheid te merken.
Er wordt nog lustig geëxperimenteerd, zoals in Half Speed Fourth, waarvan de titel ongetwijfeld ook meer is dan gewoon enkele, bij elkaar geraapte woorden, al valt dat voor een leek als wij moeilijk uit te maken, wat dat dan moge zijn. Weinig ter zake doend ook, want de techniek wordt net daardoor omgezet in schone, intrigerende klanken. Luister in dit verband ook zeker naar Simon's Lucky Escape.
Songtitels als The Tragedy Of Hanlet (met n voor alle duidelijkheid) of The Red Lady dragen bij tot het mysterie dat hier gecreëerd werd, meer nog dan dat op de andere 'Aulus' het geval was. Maar terwijl je oren gevuld worden met schone geluiden (welkom terug, Sun*Sun*Sun String Orchestra), heb je alle tijd om je fantasie richting Shakespeare of andere zelf verzonnen verhalen uit te sturen.
Trouwens, de queeste die hij op de eerste plaat startte – de ondertitel van 'Aulus I' luidde 'The Quest For Byron The Resonator' – lijkt hier te worden voltooid. Want deze plaat kreeg het gelijknamige nummer toegewezen. Hoor de track zinderend als asfalt op een snikhete zomerdag tot leven komen om dan te worden afgekoeld door de pianoklanken, waarin de aanslagen bijna voelbaar zijn.
En dat verschil dan tussen die twee platen? De sfeer ongetwijfeld, het experiment misschien of gewoon iets anders, dat we nog moeten ontdekken. Want dat er nog één en ander te ontdekken valt, zul je ons niet horen ontkennen.
Dat Poltrock geen “gewone” pianomuziek maakt, wisten we eigenlijk al van de trilogie die aan dit dubbele werkstuk voorafging. Alleen lijkt hij het met het 'Aulus'-project nog verder uit te hebben gepuurd tot de naakte essentie.