ESNS 2021 - Zijn dat nu ook die Hollanders?

Diverse locaties, 13 januari 2021 - 16 januari 2021

ESNS 2021 - Zijn dat nu ook die Hollanders?

Traditioneel vindt na Eurosonic nog een eendagsfestival plaats, Noorderslag genoemd. Enkel Nederlandse bands spelen hier. Je kan het dus vergelijken met 'We Are Open'. In tegenstellng tot de Nederlandse muziekliefhebbers, kijkt de Vlaming niet vaak naar wat er zich daar aan de andere kant van de Westerschelde en de Kalmthoutse Heide afspeelt. Onterecht, zo bleek vanavond. Onze buren hebben echt wel bands om trots op te zijn.

De naam Luka, moet de trouwe lezer van deze pagina’s al iets zeggen, want onze Buurgluurder liet zijn lodderig oog al een paar keer op deze band rond Lisa Lukasczyk vallen. Vanavond trad Luka aan als duo en bracht ze, omringd door talloze effectpedaaltjes, vier nummers uit debuutplaat ‘First Steps Of Letting Go’. Als fan van Feist en Bat For Lashes konden we Lost Today / Found Tomorrow en Numbers smaken, maar toen de in Kaapstad geboren zangeres de gitaar omgordde voor Nocturnal Animals, werden we nog enthousiaster. Afsluiten deed het Rotterdamse duo met het bekendste nummer Same Song. En toen pas beseften we hoe jammer het was dat de show in Trix vorig jaar niet door kon gaan. Hopelijk komt er nog een herkansing.

Sam & Julia is een indie-folkrockduo uit Amsterdam en ons tot nog toe totaal onbekend. De band is ook nog niet zo lang bezig. Sam van Ommen en Julia Schellekens ontmoetten elkaar nog maar vijf jaar geleden en debuutplaat ‘Something Somewhere’ moet nog verschijnen. Dat belooft een mooie plaat te worden, afgaande op de nostalgisch klinkende titeltrack en Easy. Of ook de single van vorig jaar Crying At The Zoo er op zal staan, is niet duidelijk, maar het was alvast een mooie opener van de set.  Het duo is ondertussen een vijftal en fans van The Jayhawks, Whiskeytown of onze eigen Calicos zullen het nieuwe Americanapad zeker een eind mee willen bewandelen. Voor hen raden we als eerste kennis nieuwe single Come Home aan, de uptempo track die de set vanavond mocht afsluiten.

The Vices leerden we nog maar pas kennen met single Looking For Faces, de song waarmee het viertal als een raket uit de blokken schoot vanavond in thuisstad Groningen. In eigen land zijn ze al wat langer bekend met singles als In And Out, Sly Smiled Berlin Child en vooral Boy. Ze mochten ook al openen voor Yungblud. Drie van die hitjes passeerden, maar afsluiter Trouble, waarin ze Britpop met reggae mengden, werkte duidelijk ook. Leuk bandje met een prima zingende frontman (strak in het pak, maar blootsvoets). Zeker in de gaten te houden!

“Happy New Year; de wereld staat in de fik en ik zou het willen blussen, maar het vuur is groter dan ik”. Als een soort Nederlandstalige Kate Tempest, maar met nog dansbare beats wist Froukje de aandacht te vatten het voorbije jaar. In Nederland is ze al een fenomeen, maar hier bleef ze steken in de Ultratip. Je hoort natuurlijk dat typische accent, maar dat is ook bij pakweg De Jeugd Van Tegenwoordig of Boef het geval. Dat zou geen bezwaar mogen zijn. Wij namen haar al op als één van de tips voor deze editie van Noorderslag en dat bleek meer dan terecht, want dat ze ook echt goed zingt, bleek uit de titeltrack van de pas verschenen debuut-ep.

Vorig jaar bracht Robin Kester debuut-ep ‘This Is Not A Democracy’ uit, maar de muzikante met de zachte, betoverende stem zat niet stil en maakte een paar nieuwe nummers. Twee daarvan, Fries And Ice Cream en Leave Now mochten als ooropener dienen vanavond. Kesters stem had aanvankelijk moeite om over het volle geluid van de band heen te komen, maar stilaan raakten we toch geboeid. Niets te laat, want met Sweat And Fright breide de band al snel een eind aan de set. Nu ja snel, is niet het juiste woord, want de afsluiter werd lekker lang gerokken en er werd plaats gemaakt voor enig experiment.

Hollandse hiphop... We hadden nooit gedacht dat we ons daaraan zouden wagen. Maar we proberen nu eenmaal een open geest te hebben en het werk van Typhoon, dat ook de Belgische radio haalde, had de oren wel degelijk gekieteld. Dus waren wij benieuwd hoe de man dit zou combineren met het zwaar op orgel leunende werk van - de naam is duidelijk niet gestolen - Sven Hammond. De combinatie was, zoals de rapper uitlegde, eerder toevallig tot stand gekomen en Noorderslag was een ideaal voorwendsel om het ook live uit te proberen. En de soul droop van deze samenwerking, terwil ook de reggae niet veraf was. Funky gitaartjes, heerlijke backingvocals en een ritmesectie die hoofdrolspelers Sven Hammond en Typhoon, heerlijk fris uit de verf deed komen. Bijzondere collaboratie, die hier uitstekend op de plaats stond en ons deed verlangen naar zonnige festivals, waarop het heerlijk loom dansen is. 

Voor het meest eigenzinnige en minst Hollandse geluid van de avond zorgde het Amsterdamse postpunkkwartet Global Charming. Zij wisten verveling tot kunst te verheffen met een sound die geprangd leek tussen Talking Heads en The Flying Lizards. Het album ‘Mediocre, Brutal’ klinkt hier en daar forser, maar vanavond werden de teugels lekker strak gehouden. Alleen in het afsluitende Celebration - neemt u dat vooral lekker cynisch op - mocht het in de refreinen iets losser. “Everybody dies twice”, klonk het in dit hoogtepunt van het album. Willen ze het dan tweemaal op onze begrafenis spelen?

Drums en percussie gecombineerd met synths. Daarmee deed het damesduo Spill Gold het en ongemerkt leek onze ademhaling sneller te gaan. Want dit was wel degelijk opwindend. Dansbaar, maar tegelijk ook niet doordeweeks, steeds van tempo veranderend, aanzwellend en wegstervend. Een beetje eighties, een beetje Kraftwerk, een beetje krautrock en een stem die door een lichtjes zwabberende filter werd gestuurd. Spannend genoeg om het een kwartier uit te zingen en de nieuwsgierigheid opwekkend naar wat deze twee nog zoal in petto hebben. Met andere woorden: wat ons betreft, werd hier het doel bereikt.

Over Luwten vertelden we al leuke dingen. Zowel de debuutplaat als het onlangs verschenen ep ‘Door’ vielen hier echt in de smaak, maar vanavond raakten we niet meteen overtuigd van de kwaliteiten van Tessa Douwstra. Wellicht was de stijlbreuk tussen Global Charming en deze set te drastisch, maar we misten spanning in Haircut en de repetitieve drumroffel in Element Of Surprise werkte op de heupen. Maar eens dat nummer goed op gang was, kwam alles goed en het betoverende Don’t Be A Stranger en het met een lekker basloopje gezegende Control bewezen dat al dat gezwaai met lof niets overdreven was.

Temple Fang haalde het eindejaarslijstje van rockkenner (bg) met ‘Live At Merleyn’, een plaat die maar twee nummers telt, die elk wel twintig minuten duren. Hoe dit vierkoppig spacerock-monster de set van slechts vijftien minuten gingen aanpakken, was dan ook koffiedik kijken. De zwaar getatoeëerde en bebaarde rockers kozen voor Not The Skull (met een duur van negentien minuten en vijfenveertig seconden de kortste track van hun album) en wisten dit stiekem toch binnen het beperkte tijdsbestek te brengen zonder afbreuk te doen aan de magie van dit geweldige nummer. Nu ja, helemaal Calvinistisch werd er niet omgesprongen met de tijdslimiet, want de onder stoom staande band ging gewoon door, toen het doek al moest gevallen zijn. De live reputatie van deze band werd dus moeiteloos in stand gehouden. Dat alleen is al een wereldprestatie.

En zo zat deze lockdowneditie van ESNS er op. Het was niet hetzelfde als anders, maar daar hoeven we niet over te zeuren, dat brengt toch geen zoden aan de dijk. En voor ons Belgen lag Groningen nog nooit zo dichtbij.

(met Patrick Van Gestel)

17 januari 2021
Marc Alenus