#2022Q&A - Christophe Demunter

Lijdend aan acute concert-FOMO, was het voor (cd) vooral een opdracht om de lijst met concerten in te dikken tot een beperkt aantal. Maar hij slaagde er uiteindelijk wel in.

Van welke platen uit 2022 heb je spijt dat je ze niet opnieuw voor het eerst kan horen?

Bij nader inzien kocht ik dit jaar erg weinig platen (en dan nog meestal impulsief aan de merchstand na een concert). Deze platen werden het vaakst beluisterd.

Black Midi - ‘Hellfire’

De cd zat een paar maand in endless repeat in de auto. Met het oog op een recensie voor deze website. De recensie kwam er (nog) niet, waarvoor excuses aan de eindredactie. Alweer een voorspelbaar onvoorspelbare waanzinnige plaat van Black Midi. Ook een prima concert ergens onderweg in Letland tijdens onze zomervakantie.

de portables – ‘de portables’

Een dubbelelpee met vier tracks die elk tegen de twintig minuten afklokken. Een evenwichtsoefening in minimale variaties die desondanks spannend klinken.

deathcrash – ‘Return’

Misschien wel de ontdekking van het jaar voor mij. Ik kocht de plaat na hun concert in Brugge en die bleef wekenlang op de pick-up vastplakken. Ideale begeleiding voor avonden met de krant in de zetel.

Thisquietarmy x Away - ‘Machine Consciousness, Phase III’

Het duistere genootschap tussen Eric Quach (aka thisquietarmy) en Away (drummer van Voivod in hoofdberoep) baarde dit jaar een derde kind. Het geheel werd een veelzijdige kosmische trip die de som van de delen moeiteloos achter zich laat. Weetje: de plaat ging in wereldpremiere tijdens een luistersessie in de Consouling Store in Gent.

Deze vijf songs uit 2022 blijven de komende jaren in mijn playlist staan.

Easter – Bone Marrow Stem Cell

Ik hoorde dit nummer voor het eerst bij duyster en was instant verslaafd (endless-repeatmateriaal!). Een paar weken later dook het ook nog op in dat andere Radio1-programma ‘Parlando’. Eén van de meest intrigerende songs die ik in jaren hoorde.

deathcrash – American Metal

Alweer een song die ik oppikte bij duyster. Een geniale postrocksong (en ook een heerlijk concertje in Brugge!). De opbouw vanaf de vierde of vijfde minuut kan ik eindeloos herbeluisteren.

de portables - Collective Disguise

Onze helden van de portables vierden dit jaar het zilveren jubileum met een titelloze dubbelelpee (zei ook hierboven). De meeste tracks konden we al ontdekken in embryonale versies via hun twaalfdelige reeks 'Silver Series'-cassettes, maar de definitieve versies landden op dit album. Elk van de vier songs had in dit lijstje gekund, maar deze is nog net iets aanstekelijker en verslavender.

Fontaines D.C. – Jackie Down The Line

Straffe oorwurm van een straffe band. Meer valt er niet over te zeggen.

ILA – Leave Me Dry

Gewoon een goede song die opviel bij 'De Nieuwe Lichting', van een bandje/artieste die ik al een paar jaar veelbelovend vond. Had evengoed in het eindejaarslijstje van 1995 kunnen staan.

Welk artwork uit 2022 hoort thuis in een museum?

Dry Cleaning - ‘Stumpwork’

Niet de hoes zelf, maar het design van de plaat vond ik fantastisch. Wit vinyl die eruit ziet als een gootsteen. Past ook bij het behaard stuk zeep van de platenhoes.

Bij welke plaat uit 2022 was de verpakking beter dan de inhoud?

Die heb ik gelukkig niet gekocht!

Welke videoclip uit 2022 kan je blijven (her)bekijken?

Na vijftig weken besef ik dat ik heel weinig videoclips heb gezien. Mag ik mijn joker inzetten?

Dit optreden in 2022 had eeuwig mogen blijven duren.

Er is maar een mogelijk antwoord. Het optreden van Low in Trix op 4 mei. Omdat we Low nooit meer zullen kunnen zien, of toch niet met Mimi Parker.

Naast dit optreden dat niet alleen postuum buiten categorie is, onthou ik spontaan ook nog deze concerten:

Pavement – Primavera Festival Porto - 10 juni 

De ultieme trip down memory lane, en de hoofdreden om dan toch eens mee te gaan naar Primavera in Porto. En maar meeschreeuwen van “In a netherworld of foreign feeds / I'm gonna take the crown / I'm gonna take the crown”.

Arab Strap – Aéronef Lille – 8 november

Voor het concert in Trix moesten we passen (omdat de band hierboven diezelfde avond in het Koninklijk Circus speelde), maar een dag later stonden we net over de grens eindelijk weer oog in oog met Aidan Moffat en Malcolm Middleton. Zestien jaar later blijkt de Schotse band niets aan bitterheid en humor te hebben ingeboet. De nieuwe plaat die eind 2021 verscheen, doet na dit concert wel heel erg uitkijken naar nieuw werk in 2023.

Pixies – Den Atelier, Luxemburg – 23 augustus

Nog een nostalgische trip. Een goede week na hun passage op het nieuwe zomerfestival Hear Hear, stonden de Pixies in een kleine zaal in Luxemburg. Het was woest en wild en de band jaagde er zonder setlist drie dozijn songs door. Waardig ouder worden, zowel voor band als fans.

Thisquietarmy – Kinky Star – 7 oktober

“Every Day Is Drone Day.” Die tekst prijkt op zelfgezeefdrukte T-shirts die Thisquietarmy tijdens de lockdown aan de online man bracht. In oktober was het eindelijk weer drone day, met een paar fijne concerten van Eric Quach in Gent en Brussel.

Black Country, New Road – Sonic City Festival – 13 november 

Een ingewijde had ons gewaarschuwd dat we van BC,NR 2.0 niet veel moesten verwachten. Dit concert was voor ons het muzikale equivalent van de WK-finale. Spanning, emoties, verrassende wendingen. Met als apotheose een prachtige ode aan Mimi Parker van Low: aan het eind van het optreden werden alle door BC,NR gecureerde bands voor Sonic City op het podium gehaald voor een bloedstollende uitvoering van Nothing But Heart. Meteen ook de dikste krop in de keel van het jaar.

The Cure – Sportpaleis – 23 november 

Goeie wijn behoeft geen krans. The Cure stelde nog nooit teleur, en ook dit jaar in Sportpaleis werd het een set om vingers en duimen van af te likken. Misschien komt die versie van Faith wel ex aequo uit met Nothing But Heart voor die Krop In De Keel van het Jaar? Ik denk overigens dat het concert van The Cure ook langer duurde dan de WK-finale, inclusief verlengingen en penalties.

Als er over één plaat en/of (muzikale) gebeurtenis uit 2022 een documentaire gemaakt moet worden, dan is het...

Er is maar een mogelijk antwoord. De impact van een indiebandje als Low op de muziekwereld. Of op de wereld tout court. Pas nadat Mimi Parker begin november veel te vroeg heenging, werd duidelijk hoe inspirerend Low was voor andere artiesten. Van Robert Plant tot Portishead, van Maynard James Keenan (Tool) tot Sigur Ros, al onze helden bleken plots een diepe liefde en waardering voor Low and Mimi Parker te delen. O ja, bij de aftiteling van de documentaire mag de versie van Nothing But Heart, die Black Country, New Road & co. brachten op Sonic City nog eens weerklinken.