Missy Sippy All Stars - Volume II

Sing My Title

Onlangs blies de Gentse Missy Sippy Blues & Roots Club tien kaarsjes uit. En dat moet uiteraard gevierd worden. Vijf jaar nadat de Missy Sippy All Stars al eens bij elkaar werden gefloten om het eerste lustrum luister bij te zetten met een album, is er nu ‘Volume II’, een feestplaat, in alle betekenissen van het woord.

Eigenlijk moeten we zeggen: de gelauwerde Missy Sippy Blues & Roots Club. Eind vorige maand werden voor de tweede keer de Belgian Blues Awards uitgereikt en net als vorig jaar vielen heel wat artiesten, die verbonden zijn aan de club, in de prijzen. Nadat in ‘24 de club zelf, bezieler Tiny Legs Tim (als artiest en met postume plaat 'Sing My Title') en Guy Verlinde werden gehuldigd, was het deze keer de beurt aan het duo Leander Vandereecken & Olivier Vander Bauwede (die eerste ook als vocalist), Guy Verlinde (met zijn band The Artisans Of Solace) en pianist Tom Eylenbosch (als beste instrumentalist).

Om maar te zeggen dat we het gedeelte "All Stars" in de groepsnaam gerust letterlijk mogen nemen. Meer nog, zoals het echte “Galácticos” betaamt, zijn alle posities in dit sterrencollectief minstens dubbel bezet, zodat je hen in alle mogelijke samenstellingen kan tegenkomen in de studio of op het podium. Dat is eveneens het geval op deze tweede jubileumplaat, waaraan maar liefst vijfentwintig verschillende muzikanten meewerkten. Zo verschijnen niet alleen Vander Bauwede, Vandereecken, Eylenbosch en Matt T Mahony op het appèl, maar krijgen ook enkele jonge, minder bekende en/of op het eerste gezicht niet zo voor de hand liggende namen de kans om zich te presenteren aan een breder publiek.

Waar op de eerste plaat de klemtoon vooral lag op door blues geïnspireerde muziek, is 'Volume II' meer een echte, veelzijdige rootsplaat geworden. We krijgen dus niet alleen bluesy muziek te horen, maar ook ferme porties jazz, swing, folk, rock-‘n-roll en zelfs wereldmuziek voor de kiezen. Een uitstekende zet, want de hele plaat lang waan je je in één of andere rokerige club of in een circustent waar een gevarieerd muziekspektakel aan een razendsnel tempo de revue passeert. Het enige wat eraan ontbreekt, is een ceremoniemeester om de nummers aan elkaar te praten en de artiesten aan u voor te stellen.

Bij de meesten onder hen is dat laatste wellicht niet meer nodig. Het album opent met het naar gemoedelijke New Orleans blues neigende Busy Bee, waarin - noblesse oblige - Beste Vocalist op de recentste Belgian Blues Awards Leander Vandereecken de spits afbijt. Hem komen we later op de plaat nog een paar keer tegen, maar in de tweede track staat hij zijn plaats achter de microfoon eerst nog af aan Naomi Sijmons, die met haar uitvoering van de zeventig jaar oude jazzy popsong Whatever Lola Wants met verve in de voetsporen treedt van Sarah Vaughn, Ella Fitzgerald en Petula Clark. Ook nummer drie is een cover: hier kruipt zanger-gitarist Lajos Tauber achter het stuur voor een vurige versie van Dimes For Nickels van rock-‘n-roller pur sang JD McPherson.

Hierna is het de beurt aan twee muzikanten die bij het vaste meubilair van de Missy Sippy Club horen, want de melancholische mondharmonica van Olivier Vander Bauwede en de jazzy blueslicks van Matt T Mahony nemen respectievelijk song vier (Dark Clouds Coming) en vijf (Disease To Please) voor hun rekening. Vander Bauwede mag hierna nog even blijven staan voor het heel erg mooie Today I Sing The Blues, door zangeres Nette Mortelmans en de Missy Sippy All Stars geleend van Aretha Franklin.

Noemden we Dimes For Nickels daarnet vurig? Hetzelfde kan worden gezegd van wat zanger en mondharmonicaspeler Matis Cooreman doet met Jingo, dat u ongetwijfeld al heel lang kent van ene Carlos Santana, en de temperatuur in de feesttent nog wat meer de hoogte injaagt. Het ideale moment om vervolgens pianomaestro Tom Eylenbosch met een speelse intro het gezwinde, onweerstaanbare Mess Around van Ray Charles te laten inzetten.

Opener Busy Bee was één van de vier singles die voorafgingen aan de plaat. De andere drie vinden we onderaan op de tracklist. Jonathan Dembele en Joel “Jojo” Diarra brengen het ronduit prachtige Patience, een bewerking van een traditional van de Bwa, een etnische groep die verspreid leeft over Burkina Faso en Mali. De jazz noir van I Don’t Know What It Is, gebracht door Fedia Holail Mohamed, dompelt ons vervolgens onder in een heus Twin Peaks-sfeertje. Voor nog meer kippenvel zorgt Amaury Sonneville met de sobere, bloedmooie folksong Time Will End All Sorrow.

“The blues had a baby, and they named it rock and roll”, zong Muddy Waters en het bruisende en stomende Coming In Hot, dat de plaat afsluit, is daar het perfecte zinnebeeld van. De All Stars wilden een nieuwe hymne componeren voor de Missy Sippy Vrijstaat en daar zijn ze met brio in geslaagd. Goe vur in den otto, maar nog beter om het kot bij af te breken.

De Missy Sippy All Stars gaan dus breed op ‘Volume II’ en tonen aan dat de “Roots” in de benaming van de club er niet staat omdat er toevallig nog plaats over was op de voorgevel. Deze plaat is representatief voor wat er anno 2025 in de club gebeurt. De gevestigde waarden doen wat ze altijd al doen – geweldige kwaliteit afleveren, dus – maar de jongere artiesten op deze feestplaat moeten daar allerminst voor onderdoen. We kijken er dan ook naar uit om ook van hen spoedig veel meer te mogen horen en zien.

Naschrift:

Dat "spoedig" werd "heel erg spoedig". Op zaterdag 5 april bewees de Missy Sippy wel degelijk de beste club van de Oost-Vaamse provinciehoofdstad te zijn. Op hetzelfde moment dat La Gantoise drie goals rond de oren kreeg tegen Union, speelden de All Stars de sterren van hemel in de Hnita Jazz Club in Heist-op-den-Berg.

Het spitsentrio van dienst bestond uit Leander Vandereecken, Olivier Vander Bauwede en Matt T Mahony, en werd bijgestaan door Pieter Mortier op contrabas en Jan Van Steenbrugge op drums. Special guests waren Naomi Sijmons (zang), Matis ‘Little Walter’ Cooreman (mondharmonica, zang), Kaai Man (mondharmonica, zang, gitaar) en Flor-Jan Pauwels (saxofoon).

Zij brachten na een vertoning van de docufilm ‘Going Down To Missy Sippy’ een fantastische, enorm gevarieerde set met niet alleen nummers van de twee All Stars-platen, maar ook met eigen songs en enkele genreklassiekers. Wanneer u ooit de kans krijgt dit collectief ergens aan het werk te zien: niet aarzelen. Het is niet alleen hartverwarmend en hoopgevend om te zien hoe deze jonge muzikanten oude rootsstijlen omarmen en levend houden, ze ménen het ook en - het allerbelangrijkste - ze zijn live simpelweg subliem.