Matt T Mahony - Good Man Blues

Eigen beheer

‘Good Man Blues’ van Matt T Mahony is een ongepolijste, onversneden rootsplaat van een artiest die afgaat op zijn gevoel en niet schroomt om buiten de lijntjes te kleuren. Maar wat nog belangrijker is: het is ook een steengoede plaat.

Wie wel eens binnenwaait in de Gentse Missy Sippy Blues & Roots Club liep hem daar ongetwijfeld al tegen het lijf, op of naast het podium tijdens één van de befaamde 'Sunday Sessions'. En anders kent u hem misschien wel als gitarist aan de zijde van Steven Troch in diens band. En ook al heeft deze laatste een nieuw album op stapel staan, rijdt Matti De Rijcke vandaag ook voor eigen rekening. Goed vijf jaar nadat hij met ‘Live At Missy Sippy’ al een liveplaat uitbracht als Matt T Mahony, is er nu eindelijk dat officiële studiodebuut.

In een wereld zonder pandemie hadden we misschien al eerder kunnen kennismaken met nieuw solowerk van deze als jazzgitarist opgeleide muzikant, maar dan had deze 'Good Man Blues’ wellicht ook een tikkeltje anders geklonken. De opnames voor dit album geschiedden namelijk in twee sessies. Een eerste deel werd opgenomen in het voorjaar van 2021, een tweede zwik nummers werd vastgelegd voor de eeuwigheid in de zomer van 2023. Tussendoor werd de ene ritmesectie afgelost door de andere en het is onvermijdelijk dat dit een impact heeft gehad op de dynamiek van de songs en van de plaat als geheel.

Zo werd bassist Mattias Geernaert opgevolgd door Filip Vandebril en stond drummer Jan Van Steenbrugge het krukje af aan Frederik Van Den Berghe. Wel nog steeds aan boord – van bij het prille begin al, toen ze vaak optraden als duo - is Olivier Vander Bauwede op mondharmonica en lapsteel. Wat deze muzikanten met elkaar verbindt, is niet alleen die fameuze Missy Sippy-connectie, maar ook het gegeven dat ze zich niet al te veel aantrekken van strikt afgelijnde genregrenzen. Ze laten zich leiden door muzikale intuïtie en leveren een gevarieerd werkstuk af, dat vooral laveert tussen blues, jazz en roots, maar ook heel af en toe lonkt naar pop of rock.

Als volleerde joyriders sturen Matt T Mahony en co de ‘Good Man Blues’ dan ook voortdurend alle kanten op. De plaat opent met de bezwerende, broeierige blues van Muggy Days, dat wordt gedreven door “vuil”, in modder gedrenkt snarenwerk. Heel anders is On Time, een klassieke rocksong die door het samengaan van De Rijckes gitaar en de lapsteel van Vander Bauwede (en die uitgesponnen solo, natuurlijk) bij momenten doet denken aan de hoogtijdagen van Pink Floyd. In Run Away ruilt Vander Bauwede de lapsteel dan weer voor de mondharmonica en dat levert vier minuten aanstekelijke, klassieke blues op.

In het mooie True Bird gaat het nóg maar eens een andere richting uit. Hier reiken toegankelijke jazz en pop elkaar de hand en lijkt het wel of mondharmonicalegende Toots Thielemans heel even is weergekeerd. I Don’t Want To is – u raadt het al – weer helemaal anders, met die overrompelende, stompende beat en het felbevochten duel tussen gitaar en mondharmonica. De slepende blues van Jetlagged verklankt hierna perfect het ellendige gevoel dat je overvalt wanneer je je plots in een andere tijdszone bevindt.

The Big Spender is met het grillige ritme en de lijzige zang misschien wel de meest intrigerende track op het album. Hij wordt meteen op de hielen gezeten door het uptempo Spirits, waarin onweerstaanbare gitaarlicks en een bluesy mondharmonica de dienst uitmaken. Met de korte jazzy – zeg maar “Tootsy” – instrumental It Happens (Again) krijgen we nog een laatste muzikale koerswijziging, alvorens aan te meren bij de titeltrack, een beklijvende, trage bluessong die zonder twijfel op de goedkeuring van Muddy Waters had kunnen rekenen. 

‘Good Man Blues’ is dus allesbehalve een soloplaat van een miskende sidekick die ook weleens zijn zegje wil doen. Als een volleerde frontman stuurt Matt T Mahony zijn band aan en het is ook van meet af aan duidelijk dat dit een persoonlijk, oprecht album is van iemand die wel degelijk iets heeft te vertellen en niet per se wil bewijzen wat voor een virtuoos hij wel is. Het maakt ook dat de songs op ‘Good Man Blues’ zowel een erg gevarieerd als een erg consistent geheel vormen. Wat ons betreft, hoeft het dus zeker niet bij deze ene uitstekende plaat te blijven!