Missy Sippy All Stars - Missy Sippy All Stars Vol. 1

Sing my Title

Ook de blues door corona? Dat komt goed uit!

Een poosje geleden mochten we al de eerste single uit de compilatie ‘Missy Sippy All Stars Vol. 1’ delen. Ondertussen is het album ook uit en het mag gezegd worden: het is een mooie staalkaart van het talent dat zich regelmatig rond de toog van de gelijknamige bluesclub in Gent verzamelt.

Het initiatief voor de plaat werd dan ook genomen door Tiny Legs Tim, een man met een onkreukbare reputatie als het aankomt op blues- en rootsmuziek. Het coronavirus wachtte zelfs uit eerbied nog een week tot na de release om hier echt uit te breken.

Misschien dat John Lee Hooker, Big Mama Thornton, Screamin’ Jay Hawkins, Etta James en aanverwanten vanuit de blueshemel de boel nog wat tegenhielden. Sommigen van hen krijgen hier alvast een mooi eerbetoon zoals Son House, die gecoverd wordt door Simon Raman en enkele vrienden, Etta James werd weer onder ons gebracht door Naomi Sijmons (Reena Riot) en ook door Fedia Holail Mohamed (haar naam staat bij I’d Rathet Go Blind naast die van Ellington Jorden en Billy Foster), Willie Dixons kleine haan kraait nog eens dankzij Matt T Mahony en Buddy Moss kroop onder de huid van Matis Cooreman (of was het andersom).

Naast deze covers en enkele tradionals vallen er op deze verzamelaar ter ere van vijf jaar Missy Sippy ook enkele originele songs te ontdekken. Toon Vlerick brengt zijn trage gitaarbluessong Have You Ever Had A Feeling met grootmeester Tiny Legs zelf en zijn rasp past geweldig goed bij de schijnbaar luie gitaar-, bas- en drumklanken.

Nog meer korrel zit er op de stem van Vincent Slegers, die een stomende versie brengt van zijn eigen Gotta Quit en uiteraard brengt Tim De Graeve (zoals Tiny Legs Tim echt heet) ook een eigen song. Cold Turkey prijkt op geen van zijn platen, maar het is een knappe, hedendaagse shufflebluessong met Olivier Vander Bauwedes mondharmonica in een leuke bijrol.

Alle songs werden live opgenomen. En zo spat het spelplezier uit deze plaat. Het principe van twee vaste ritmesecties die gekoppeld worden aan verschillende uitvoerders, zoals gebruikelijk was bij bluesjams en het gebruik van analoog opnamemateriaal draagt nog bij tot de warme authenticiteit van deze plaat die verrassend genoeg toch heel afwisselend klinkt.

Kunnen we fast forward spoelen tot 2025 tot de Misssy Sippy tien jaar wordt? Of komt er sneller dan dat een volume 2?