Tiny Legs Tim - Sing My Title

Sing my Title

Vriendschap overwint de dood.

Misschien is dat nog het ergste aan eenzaamheid: je wordt heel snel vergeten, als je dood bent, want wie zal je zich nog herinneren, als je er niet meer bent? Wie zal nog over je spreken?

Dat was één ding dat Tim De Graeve aka Tiny Legs Tim zich niet hoefde af te vragen. In het bluesmilieu van Gent – en ver daarbuiten – wist hij zich geborgen in de warme vriendschap van velen. Toen hij op vierenveertigjarige leeftijd overleed (op 25 mei 2022) was het verdriet dan ook erg groot. Maar verdriet is een teken van gemis, dus eigenlijk is dat ook iets positiefs.

En als dat toen niet zo aanvoelde, dan doet dat het een dik jaar later al heel wat meer. Op 28 november 2023, de dag dat De Graeve vijfenveertig had moeten worden, vierden vrienden en familie de release van een nieuwe plaat van Tiny Legs Tim. Een soort verzamelaar, maar wel eentje met drie nieuwe nummers op. Nummers waaraan De Graeve zelf nog meewerkte samen met de band waarmee hij ‘Call Us When It’s Over’, het zesde album, opnam.

In maart 2022 namen ze zes songs op in Room 13 in Gent en over zijn zang in drie ervan was De Graeve tevreden. Eentje daarvan, Death Bells Ringing, mag de plaat openen. Het is een wat lugubere titel in het licht van dat overlijden, maar de song laat wel horen tot wat Tiny Legs Tim in staat was: hij klonk als een echte bluesman uit de Mississipi-delta zonder dat het aanvoelt als een stijloefening. Hij ademde blues. Hij was blues.

Ain’t Built For Speed schakelt de plaat, ondanks de titel, in een nog hogere versnelling. Net zoals de opener werd het live opgenomen en spat de energie in het rond. De repetitieve riff en drumpatronen worden doorkliefd door solo’s en De Graeves zang en wekt een trance op, net zoals dat hoort. Grote klasse.

Dat hierna Walk With The Devil uit ‘Stepping Up’ (2015) volgt, is vast geen toeval. Met die song sloeg Tiny Legs Tim ook toen reeds gensters en dat vuur laait nog altijd hoog op bij het spelen van die platen. Zelfs Poor Boy uit debuut ‘One Man Blues’ staat nog altijd als een huis nabij de Mississippi waar geen sleet op zit.

Is dit dan een echte best of? Niet helemaal, maar het zijn dus wel allemaal nummers, die De Graeve zelf en zijn familie nauw aan het hart lagen. Er hadden gemakkelijk meer dan vijftien songs geselecteerd kunnen worden, maar deze geven een mooi overzicht van De Graeves kunnen en van diens veelzijdigheid. En dat er ook al eens uit een live album als ‘Live At Sint-Jacobs’ of een ep als 'Sad Sad / Religion Serves The Devil Well' wordt geput, zorgt voor afwisseling en een meerwaarde.

Met Drama, Soundtrack en Half The Plan staan er ook drie nummers op, die nog niet eerder op plaat verschenen. Drama en Soundtrack dateren uit de tijd van ‘Elsewhere Bound’, maar haalden die plaat niet. Drama laat nochtans een kant zien van Tiny Legs Tim die we niet vaak hoorden: met wat calypso erbij (die percussie van Amel Serra Garcia!).

Het wordt voorafgegaan door het nieuwe Better Man dat eigenlijk het vervolg zou kunnen zijn op Poor Boy, want het vat de carrière van De Graeve mooi samen: van arme bluesartiest tot de betere muzikant. En Half The Plan (live at the Rua Room) komt er vlak achteraan. Dat was wel reeds te vinden op het YouTubekanaal van Daithi Rua ,waarvoor De Graeve het opnam in 2021.

Vooral ‘Elsewhere Bound’ is goed vertegenwoordigd, met ook nog eens Nowhere My Home, maar met Hard To Admit doen we ook ‘Melodium Rag’ en via de stand-alone single Future Poets stippen we gepast ook nog eens ‘Call Us When It’s Over’ aan met It’s All Over Now, toen ook al de afsluiter van dat zesde album.  

Echt voorbij zal Tiny Legs Tim nooit zijn. En dat is maar terecht ook. Hij leeft verder in de harten van zijn vrienden die meespeelden op zijn platen en in die van familie, maar ook in de harten van alle Vlaamse bluesliefhebbers. Je mag ons altijd nog eens roepen om naar die platen te luisteren en als je nog een kerst- of nieuwjaarscadeau zoekt dat de tand des tijds ongetwijfeld zal doorstaan, weet je wat te kopen.