Tiny Legs Tim - Melodium Rag

Sing my Title

'Melodium Rag', het vierde Tiny Legs Tim-album, is de opvolger van het in 2015 verschenen 'Stepping Up', waarop de componist-zanger swamp, urban boogie en New Orleans-muziek onder handen nam. Op het nieuwe album keerde De Graeve weer naar tot de naakte kern herleide blues. Elf originele songs en een enkele cover geven aan dat de muzikant samen met de uit Belgisch muddy water opgetrokken mondharmonica-speler Steven Troch (ex-Fried Bourbon) klaar is om op Europees vlak te scoren. 

'Melodium Rag' is vooral een warm album, dat zich kenmerkt door een back to basics-aanpak. Een enkele akoestische Martin 017 uit 1943, een enkele stem en wat spaarzame, maar functionele sfeerschepperij door harmonicameister Troch.

De Graeve en Troch houden niet van productionele poespas en hanteerden een "one take, no overdub"-beleid in de Yellow Tape-studio: alles rechtstreeks op band met één enkele microfoon, een uit de vijftiger jaren geplukte Ribbon Melodium, het type waar ook  Edith Piaf en Django Reinhardt gebruik van maakten. En toch klinkt 'Melodium Rag' verrassend modern en hedendaags.

Hard To Admit is bijvoorbeeld een knappe gitaarriff, die eerst beleefd knikt, dan lustig rondbolt, shufflet en je in beweging zet. En de tekst leert dat het soms behoorlijk lastig kan zijn om toe te geven dat je in het verleden fouten hebt gemaakt; een universeel thema.

De chemie tussen De Graeve en Troch werkt. Net zoals dat destijds bij Sonny Terry en Brownie McGhee en - in mindere mate - bij Mississippi Fred McDowell en Johnny Woods het geval was. Samen vormen deze twee een bluestandem waar je op kan rekenen. Ze houden het eerlijk, puur en onversneden. Het beperkte instrumentarium staat de spontaniteit en gedrevenheid nergens in de weg. En hedendaags klint het ook, al beroepen ze zich op een erg rijke bluestraditie met een opener als het onbeperkt houdbare Religions Serve The Devil Well.

Het machtige Death Letter Blues is een prachtig eerbetoon aan één van de allergrootste bluesmuzikanten, die artiesten als The White Stripes inspireerde. Jack White zette het nummer al op 'De Stijl' en geraakt nooit uitverteld over zijn liefde voor Son House. Tiny Legs Tims versie is soberder en meer gefocust, maar verraadt des te meer bluespassie en speelplezier.

De titeltrack is niet alleen radiovriendelijk, maar weet probleemloos je ochtendhumeur te verdrijven met zijn vrolijke, luchtige feel. En dat is waar goede blues om draait: het heelt de vele ongemakken en bekommernissen van het leven en toont aan wat liefde zoal kan doen (Love Is Worth A Fight, Little Bit Of Lovin'). Heel anders is het wilde, uiterst vitale shot Hardcore Blues dat het duo er halfweg het album doorjaagt.

'Melodium Rag' is een lekker spontane mengeling van fingerpicking, deltablues, shuffles, country, folk en ragtime swing; een kleinood dat redding brengt in moeilijke tijden. En dat kunnen we na het muzikale rampjaar 2016 best wel gebruiken.

Je kan de man hier aan het werk zien.