Tiny Legs Tim - Call Us When It's Over
Sing my Title
‘Call Me When It’s Over’ van James Smith, ‘Wake Me Up When September Ends’ van Green Day, het zijn nummers over dat verlangen naar het einde van een rotperiode. En nu is er ‘Call Us When It’s Over’, het zesde studioalbum van Tiny Legs Tim in volle coronaperiode…
Toch is ‘Call Us When It’s Over’ geen vat vol treurnis. Integendeel zelfs. Het lijkt wel alsof Tim De Graeve de Missy Sippy Blues & Roots Club barricadeerde, de vensters dichttimmerde en zich samen met zijn vrienden overgaf aan het enige wat hem echt interesseert: musiceren.
En in feite zitten we daar niet eens zo ver van de waarheid, zij het dat het eigenlijk in The Yellow Tape Studio was, dat De Graeve zich samen met drummer Bern Doene, bassist Mattias Geernaert en gitarist Toon Vlerick op de studiovloer installeerde en met de hulp van een vintage Faylon mengtafel uit de sixties zes songs opnam.
Na maanden niet meer samen te kunnen spelen door de eerste lockdown, hingen de energie en de opwinding van een eerste keer in de lucht en dat is aan de plaat te horen. Dat werd al meteen duidelijk met de eerste single die in september gelanceerd werd: de enige cover ook die op de plaat staat: een stomende versie van Going Down South van R.L. Burnside & The Sound Machine uit 1981.
En het mag gezegd: de versie van de vier witte bluesmannen uit België swingt feller dan het origineel, ook al kwam dat van vier Afro Amerikanen uit de Mississippidelta. Terwijl Bernd Coene een zwoele, maar strakke drumbeat neerlegt, dartelen de gitaren van De Graeve en Vlerick rond elkaar en wordt de bottleneck niet gespaard.
Ook op de tweede single, Love Come Knocking, een nieuw eigen nummer, waanden we ons op het bankje naast de deur van The Riverside Hotel in Clarksdale, Mississippi, waar een stel lokale blueshelden het mooie weer maken terwijl enkel toehoorders goedkeurend knikkend in het stof zitten.
En dat gevoel trekt zich moeiteloos door over heel de plaat, ook wanneer Tiny Legs Tim teruggrijpt naar oudere nummers zoals I Believe, een nummer dat ook al op het debuutalbum ‘One Man Blues’ stond, maar hier tot een slepende swampsong werd omgeturnd. De oorspronkelijke, nerveuze song is nauwelijks te herkennen.
Ocean, van datzelfde debuut kreeg eveneens een geslaagde remake. Terwijl de ene gitaar vrolijk door de kamer huppelt, freewheelt de andere errond, vrolijk aangemoedigd door bas en drums. En nog meer goed nieuws: de nieuwe versies duren dubbel zo lang als de oude en brengen je moeiteloos in trance.
Afsluiten doet Tiny Legs Tim met twee nieuwe nummers: derde single One More Chance een schuifelend bluesnummer waarin een verloren liefde wordt beweend, terwijl de schaduw van de ex-geliefde nog door de kamer rondwaren, en It’s All Over, de korte, lieflijke afsluiter met weemoedige lapsteel die ons zachtjes naar de uitgang van de bar begeleidt.
Tiny Legs Tim stelt dus ook na zes albums niet teleur. Integendeel zelfs, zelden werd de energie tussen vier muzikanten zo mooi gevat als op deze plaat.
De releaseshows in Gent (Charlatan) en Hasselt (MOD) zijn om de gekende reden afgelast, maar er is wel een livestream op 28 november via CC Belgica, Dendermonde.