Little Kim - Ademhalen

Starman Records

Met een stem zo helder als water, dat net komt opgeweld uit een bron hoog in de bergen, en omringd door bevriende muzikanten met een neus voor aanstekelijke melodieën en rake teksten, maakte Little Kim een erg afwisselende, mooie tweede soloplaat.

‘Ademhalen’ is de opvolger van het in 2022 verschenen ‘Moederland’. Natuurlijk was dat niet het eerste wapenfeit van Kimberly Claeys, zoals Little Kim in het echt heet, want de Kruisemse zangeres is al een hele poos actief in de muziek. Misschien kent u haar nog van Little Kim & The Alley 3, de band die jarenlang de grote dagen van de swing jazz en de country blues deed herleven, of van onze folkrocktrots Kadril, waarmee ze in ’23 het album 'Jolie flamande' uitbracht. Als er dan nog geen belletje gaat rinkelen, kan u nog altijd even gaan grasduinen in de hoesnota’s van de laatste albums van Guido Belcanto, bij wie ze zowel in de studio als op het podium de achtergrondvocalen verzorgt.

Dat de immer barok gecoiffeerde toondichter van het betere levenslied zijn hand niet omdraait voor een flinke wederdienst, bewees hij op Little Kims solodebuut. Hij stond niet alleen in voor de productie, hij zette ook een aantal Engelstalige teksten van klassieke songs om naar het Nederlands en leende voor de opnames zelfs zijn eigen begeleidingsband uit, Het Broederschap. Belcanto was evenwel niet de enige muzikale nonkel die Little Kim toen bijstond in de studio, want ook de Gentse folk- en kleinkunstlegende Lieven Tavernier en diens stadsgenoot – en al even notoire songschrijver – Bruno Deneckere leverden toen een essentiële bijdrage.

Belcanto gaf wegens andere bezigheden deze keer zijn zegen vanop een afstand, maar Tavernier is ook op ‘Ademhalen’ van de partij, met een mooie Nederlandse bewerking van Morning Song For Sally  (een countryfolksong van Jerry Jeff Walker, die hier Niet gezegd heet en de plaat opent) en met de tekst en de muziek van het al even knappe titelnummer, dat het album afsluit. Deneckere drukte nog het meest zijn stempel op deze plaat, want hij leverde tekst en muziek aan voor het gros van de liedjes. Andere fijnbesnaarde lieden die mee penden aan ‘Ademhalen’ waren Lennaert Maes en Wigbert.

Ook in het zogeheten uitvoerende compartiment lezen de hoesnota’s als de menukaart van een sterrenzaak: als je behalve Deneckere (zang, gitaar) ook nog Gianno Marzo weet te strikken als producer (en voor zang, gitaar en OmniChord), Jasper Hautekiet op (contra)bas, Andries Boone (viool, mandoline, accordeon, accordina), Bart Vervaeck en Filip Wauters op elektrische gitaar en pedalsteel, Pieter Van Dessel op toetsen en Bert Huysentruyt (ja, dié Bert Huysentruyt) op drums, dan wéét je dat er geen half werk werd verricht in studio Room 13. Die mooie lijst geeft meteen ook een idee van wat je mag verwachten: authentieke songs waar vaak frisse pop in doorklinkt, maar die toch veeleer overhellen naar folk en kleinkunst, maar nog het meest naar country en Americana.

De hele plaat telt dertien liedjes en klokt af op eenenvijftig minuten. Dat lijkt veel en lang, maar er is zoveel variatie dat dit eigenlijk niet opvalt. Bovendien staat er niet één nummer op dat ook maar enigszins uit de toon valt. Meer nog: hoewel het album erg toegankelijk klinkt en je de meeste liedjes al na enkele luisterbeurten loopt mee te hummen en te neuriën, heeft het merendeel het in zich om nog lange tijd mee te gaan. Niet alleen door de tijdloze stijl van de plaat, maar in de eerste plaats omdat ze zo goed – en zo goed gemaakt – zijn.  

Als niet één nummer uit de toon valt, zijn er dan ook geen uitschieters? Toch wel, maar welke songs er voor ons bovenuit steken, hangt natuurlijk ook samen met hoe we ons voelen op het moment dat we ‘Ademhalen’ uit de hoes bevrijden en opzetten. Maar als u echt aandringt, willen we – zonder de rest van de plaat onrecht aan te doen –  best toegeven dat we ons weleens aan een dansje wagen op Dansen Doen We Niet, Dit Is Een Lied, Bij Jou en Geen Buit, Geen Dief, dat we vorige week nog betrapt werden toen we de stem van Bruno Deneckere probeerden na te doen in het aanstekelijke duet Wikken En Wegen, en dat we telkens weer kippenvel krijgen van Vleugels (waarop haar tienjarige dochter meezingt) én van afsluiter Ademhalen.

Kortom: geen onvertogen woord dus over ‘Ademhalen’ van Little Kim, want samen met een keur aan klasbakken laat ze tijdloze muziek “vanop een ander” eigentijds en “van hier” klinken. Dat is ook een pluim voor producer Marzo, die de muzikanten zichzelf liet zijn, maar al die componenten toch mooi liet samenkomen en opgaan in het geheel.

“Flandricana” en “country geboetseerd uit Vlaamse klei,” zo noemt de baas van Starman Records haar muziek, en ook al nemen we promoteksten doorgaans met een flinke korrel zout, in dit geval hadden we het zelf niet treffender kunnen omschrijven.