Bruno Deneckere - Healing Water

Lie Records

Zo rond de jaarwisseling slaat ons telkens weer die ‘hebben we nu echt niks gemist?’-stress om het hart. En, hebben we nu echt niks gemist? Jandorie, ja, dat Bruno Deneckere weer eens een dijk van een plaat heeft gemaakt en dat die wéér niet de aandacht kreeg die ze verdiende.

In een rechtvaardige wereld hadden we die eerste alinea niet moeten neerpennen, want dan wist iedereen meteen over wie het hadden. Jammer genoeg is dat nog steeds niet het geval - meer nog, dat is zelfs zónde, want Gentenaar Bruno Deneckere behoort al jàren tot de fijnste en strafste singer-songwriters die ons land rijk is. Dat bewijst hij nog maar eens met het inmiddels toch al enkele maanden oude ‘Healing Water’, dat wat ons betreft één van de hoogtepunten mag worden genoemd van zijn almaar uitdijende, indrukwekkende discografie.

Daar begon hij aan te bouwen in de late jaren tachtig; eerst met zijn band The Pink Flowers, waarmee hij het in 1990 tot de halve finale van de Rock Rally schopte en ook nog drie langspelers uitbracht, en sinds 1998 als soloartiest. Maar daarnaast is hij ook zeer actief betrokken (geweest) bij projecten van of met muzikale zielsverwanten zoals Lieven Tavernier, Dirk Dhaenens (van Derek & The Dirt), Stash, Marjan Debaene, Filip De Fleurquin en Kathleen Vandenhoudt, met wie hij in 2023 nog het geweldige ‘Sharing The Blues’ uitbracht.

En dan zijn er natuurlijk Nils De Caster en HT Roberts, de twee muzikanten met wie hij sinds het begin van zijn muzikale carrière misschien wel het vaakst en het nauwst heeft samengewerkt. Ze spelen op elkaars platen en treden dikwijls samen op, en het zou dan ook een grote verrassing zijn geweest indien De Caster (viool, mandoline, lapsteel, zang) en Roberts (bas, zang) er deze keer niét bij waren. De vierde man op de plaat is Bart Vervaeck (elektrische gitaar, pedalsteel, zang). Hem kent u wellicht van Douglas Firs of Nir Shremmer, maar ook zijn aanwezigheid valt niet zomaar uit de lucht, want hij deed eerder al mee op een plaat van Nils De Caster & Sara De Smedt.

Het dient gezegd: het is een dozijn juweeltjes dat de vier presenteren op ‘Healing Water’. Songschrijver Deneckere putte ook voor dit album uit traditionele country, folk, pop en blues, maar dat betekent allerminst dat deze plaat gedateerd of ‘te’ retro klinkt, integendeel. De twaalf liedjes zijn fris van de lever, en hebben op ons hetzelfde effect als een flinke teug vers bronwater. Ze zijn enorm aanstekelijk en het komt ook allemaal heel eenvoudig over, maar geloof ons, een plaat als deze maak je alleen met muzikanten die elkaar door en door kennen, aanvoelen en begrijpen.

‘Healing Water’ begint met het instrumentale Take Me To The Market. We weten niet wat er precies achter die titel zit, maar ons doet het alvast denken aan een soort begintune, een oproep als het ware om te verzamelen op het marktplein en klaar te zitten voor de échte opvoering door Bruno Deneckere en zijn muzikanten. In dat opzicht staat dit twee minuten durende, zeer lichtvoetige deuntje hier perfect op zijn plaats. Maar echt beginnen doen Deneckere en co dus pas met Some People Call It Poison, een straffe, gedreven song, waaraan de plaat ook zijn titel ontleent (“Some people call it posion / Others call it healing water”).

Dat hoge niveau wordt de hele plaat aangehouden. Snelle(re) en trage(re), opgewekte en weemoedige, ernstige en eerder humoristische, ironische songs wisselen elkaar af. Héél erg mooi is het trage Run To Mexico, met knap samenspel tussen elektrische gitaar en viool, en daartussen de mijmerende vocals van Deneckere. Maar ook volbloed countrysongs How Fast The Hours Disappear en Losing My Mind zitten in die categorie ‘traag is mooi’, net als de sobere, pakkende afsluiter Your Quiet Lover (met de mooie zinssneden “Your quiet lover / finds a spotlight in the shade / and plays a silent serenade”).

Ook wanneer het er wat luchtiger aan toegaat, blijft Deneckere naar hartenlust pareltjes in het rond strooien, zoals met de uptempo country van het schitterende Holy Moly, het aanstekelijke Beware Of The Sugarthieves en het fantastische On The Weekend, één van onze favorieten. En To Me And Her And Him dan? Ook dat is niks minder dan een topsong! En The New Peace Train? Even effectief als Pak Al Je Zorgen In Je Plunjezak (“en fluit, fluit, fluit!”). Zelfs bij het niet bijzonder vrolijk stemmende The First Lie Of The Day, dat een beetje doet denken aan Lou Reed, is het moeilijk stilzitten en niét het ritme mee te tappen met onze voet.

‘Healing Water’ verveelt geen seconde; in een mum van tijd zit je aan het einde van het laatste nummer en begin je weer van vooraf aan. Waar wacht u dus nog op om (net als wij eín-de-lijk) deze plaat in huis te halen? En waarom koopt u er niet meteen twee? U heeft ongetwijfeld nog wel ergens een muziekminnend familielid of een vriend voor wie u nog een nieuwjaarscadeau zoekt, en die hier heel blij mee gaat zijn…