David Ronaldo & The Dice - Six String Preacher

Fandango Music

Het nieuwe jaar is nog geen maand oud, maar de afgelopen weken kregen we al zoveel lekkers van eigen bodem geserveerd dat we nú al met gemak een half eindejaarslijstje zouden kunnen vullen. Neem nu de nieuwe plaat van David Ronaldo & the Dice: de concurrentie gaat van héél ver moeten komen om dit exploot te overtreffen.

Voor liefhebbers van blues-, roots- en southern rock was 2024 een waar boerenjaar, met puik nieuw werk van onder meer Blackberry Smoke, The Black Crowes, Marcus King, Robert Jon & the Wreck en The Commoners. Wie bijgevolg bang was dit jaar op zijn kin te moeten kloppen, kunnen we echter meteen geruststellen: het feest gaat gewoon door. Met ‘Six String Preacher’ levert David Ronaldo & the Dice immers een ronduit schitterende gitaarplaat af, die zonder blozen naast het werk van hogergenoemde namen mag staan.

‘Six String Preacher’ is het vierde studioalbum van de band, na ‘Citizen Of The World’ (’19), ‘Shoot Them With Words’ (’21) en ‘Tunes For A Dime’ (’23). In het najaar van ’23 verscheen ook nog eens de geweldige live best of-plaat 'Burning (A)live', en met het nieuwe album erbij zit het vijftal dus al aan vijf titels op goed vijf jaar tijd. Dat ‘ledigheid des duivels oorkussen is’ gaat duidelijk niet op voor deze groep, maar ook van “overkill” of ‘wordt-het-zo-niet-snel-wat-te-veel-van-hetzelfde?” is absoluut geen sprake, wel integendeel.

We steken het niet onder stoelen of banken dat het werk van deze band ons al langer genegen is, maar met ‘Six String Preacher’ maakt het kwintet echt wel een Grote Sprong Voorwaarts. David Ronaldo, Charly Verbinnen en Dirk Lekenne kennen elkaar al zolang en vullen en voelen elkaar zo goed aan dat we gerust mogen spreken van een drie-eenheid. Op deze plaat lijken alle muzikale componenten zelfs nóg steviger in elkaar te klikken dan voorheen; de band klinkt en Ronaldo zingt beter dan ooit, en dat levert een erg frisse, overtuigende, toegankelijke en vooral zeer catchy plaat op.

Nochtans waren er tijdens de opnames enkele personeelswissels. Zo stond Marco Epis, drummer van het eerste uur en medebezieler van The Dice, zijn plaats achter de drumkit af aan Hans Boeye. Boeye is allesbehalve een nobele onbekende, want hij speelde vroeger al samen met Charly Verbinnen bij onder meer The Hendrix Files. Op bas wordt Tim Van Passel dan weer afgelost door Ilse Van den Broeck. De stokwissels vonden als het ware plaats in de studio, want zowel Epis als Van Passel zijn nog te horen op de plaat. Andere vertrouwde namen die meedoen zijn Pieter Akkermans (die als vanouds en op onnavolgbare wijze de songs opsmukt op Hammond, piano en Wurlitzer), en Piet Vastenavondt en Luk de Graaff op backing vocals.

Uiteraard staan er ook op de vorige albums meer dan genoeg straffe songs die nog een eeuwigheid meekunnen, maar de elf pijlen die op ‘Six String Preacher’ worden afgeschoten belanden wel allemaal recht in de roos. Kant A (inderdaad, deze plaat is ook verkrijgbaar op vintage vinyl) begint met vier rete-aanstekelijke, vlot in het gehoor liggende, old skool rocksongs. De snedige slidegitaar van Dirk Lekenne zet de toon in opener Southbound Again, waarin Ronaldo terugblikt op de muzikale roadtrip die hij in het najaar van 2023 maakte door het zuiden van de States. Binnen zonder kloppen, heet dat dan, en deze song levert meteen ook het bewijs dat Too Blind To See (And A Fool To Believe) en Too Old To Die At 27, de twee singles die voorafgingen aan de plaat (en hier nummer twee en drie op de tracklist), zeker geen toevalstreffers waren.

Even opwindend en onweerstaanbaar is Juke Joint Jamming, het relaas van een avondje uit in een onvervalste bluesdanstent, waar uitgerekend op dat moment enkele plaatselijke muzikanten een jam organiseerden om de begrafenis van een overleden collega te bekostigen. In het vijfde nummer, de trage, zompige bluessong When A Good Man Cries, verandert de sfeer van de plaat, en lijkt het heel even of er onweerswolken komen aanzeilen. Zover komt het gelukkig niet, al lijkt het heetgebakerde, ongure type waarmee Ronaldo oog in oog komt te staan in het broeierige, akoestische Ride On, net wél behoefte te hebben aan zo’n verkwikkende plensbui.  

Kant B opent met twee erg epische tracks. Titeltrack Six String Preacher gaat vlotjes over de zes minuten, maar valt niet alleen daarom memorabel te noemen. De band brengt hier een eerbetoon aan zijn gitaarhelden, maar bovenal vormt dit nummer de ideale gelegenheid voor snarengeselaars Lekenne en Verbinnen om zelf ook even hun duivels te ontbinden. Heel mooi en minstens even beklijvend is The World’s Going Down The Drain Blues, een pure bluessong die we een paar maand geleden al een eerste keer hoorden in de Hnita Jazz Club, en waarvoor Werner Van Rilaer - streekgenoot en goede vriend van David Ronaldo - de weinig opbeurende tekst aanleverde.

Het einde komt dan stilaan in zicht, maar van verzuurde kuiten is nog lang geen sprake. Met Change Calls The Tune krijgen we zelfs nog een groovy bluesrocker voor de kiezen, en in het opzwepende Paradise – met heerlijke percussie van Marco Epis – trekt de hemel weer open en is het zelfs helemaal feest. Eindigen doen we echter met het ingetogen en erg mooie My Hometown, een bitterzoete ode aan de plek waar het voor Ronaldo allemaal begon, maar die er vandaag helemaal anders uitziet dan vroeger, toen het leven nog veel eenvoudiger leek.

Hoewel David Ronaldo & the Dice put uit meer dan een halve eeuw rockmuziek, is ‘Six String Preacher’ zeker geen nostalgietrip. Als de band hier één ding bewijst, dan is het wel dat deze muziek nog steeds springlevend is en nog altijd heel wat mensen raakt en een goed gevoel weet te bezorgen. Maar in de allereerste plaats is dit album natuurlijk een eerbetoon aan tijdloze rock-‘n-roll en aan de muzikale helden die hen zijn voorgegaan, aan de camaraderie en de vriendschappen die de bandleden smeden met elkaar en met hun fans, én aan het leven tout court.

Wordt 2025 het jaar van David Ronaldo & the Dice? De songs zijn er en de band staat op scherp, dus hopelijk levert hen dat nu eindelijk ook eens airplay op onze landelijke radiozenders op en ook enkele mooie festivalpodia. En waarom niet ineens die nominatie voor beste band verzilveren op de Belgian Blues Awards? Wij gunnen het hen alleszins van harte!