The Black Crowes - Happiness Bastards

Silver Arrow Records

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: The Black Crowes hebben een nieuwe plaat uitgebracht. En die vinden wij eerlijk gezegd redelijk fantastisch. Het moet dus echt snor zitten tussen de broers Chris en Rich Robinson, want een album als dit maak je alleen als je er heel veel zin in hebt. Niet omdat het moet.

Waarom het in 2015 weer eens misging tussen de broers, doet dus niet meer ter zake. Die bladzijde sloeg het duo op Wapenstilstandsdag 2019 zelf al om, toen ze in The Howard Stern Show de terugkeer aankondigden. Toch verslikten heel wat fans, die even later het verrassingsconcert mochten bijwonen in de New Yorkse Bowery Ballroom, zich ongetwijfeld in hun pils, toen bleek dat het op het podium vruchteloos speuren was naar andere vertrouwde gezichten. Op de Robinsons na bestond de bezetting immers alleen uit nieuwkomers.

“Dit is toch geen echte reünie?” werd er hier en daar gekniesd, maar het niet uitnodigen van andere ex-bandleden was wel degelijk een bewuste keuze. Chris en Rich Robinson wilden terug naar het begin, naar de periode vlak voor debuut ‘Shake Your Money Maker’. Die plaat had hen, zo oordelen ze nu, te snel te groot gemaakt en dat had al snel een negatieve impact op de onderlinge relaties tussen de groepsleden.

Intussen doet Sven Pipien, sinds 1997 bassist bij de Crowes, wel weer mee, maar drummer Steve Gorman, wiens autobiografie een paar maand voor de reünie verscheen en niet echt in goede aarde viel, zal allicht nog een hele tijd met het prefix "ex-" door het leven moeten.

Dat ‘Shake Your Money Maker’ in 2020 de dertigste verjaardag zou vieren, kwam erg goed uit, want zo kon er meteen ook een tournee op poten worden gezet. En als ze de plaat nu ook eens integraal zouden spelen (aangevuld met enkele hits), dan moest er zelfs niet uitgebreid gediscussieerd of geruzied worden over de setlist. Door corona werd die tour weliswaar pas in ’21 en ’22 afgewerkt, maar geen nood: door de extra tijd, die vrijkwam, konden de broers nu in alle rust en zonder druk nieuwe songs schrijven.

‘Happiness Bastards’ is niet het eerste wapenfeit van de herenigde Black Crowes. Twee jaar geleden al verscheen de ep ‘1972’, waarop de band zes nummers coverde die in 2022 precies een halve eeuw oud waren geworden. Voor de vorige plaat met eigen songs, de voor een levend publiek opgenomen dubbelaar ‘Before The Frost... Until The Freeze’, moeten we al teruggaan naar 2009. Op die plaat  kwamen zowat alle stijlen aan bod, die de groep tot dusver had geëtaleerd in de discografie. Met ‘Happiness Bastards’ daarentegen wilden ze weer aanknopen met de franjeloze, rechttoe rechtaan rock-‘n-roll van ‘Shake Your Money Maker’.

In dat opzet zijn ze met verve geslaagd, want ‘Happiness Bastards’ klinkt zowaar als de missing link tussen dat legendarische debuut en opvolger ‘The Southern Harmony And Musical Companion’ uit ’92. De plaat begint met Bedside Manners en het nogal naar AC/DC neigende Rats And Clowns, twee rockers, die worden ingeleid door een simpele maar effectieve riff, en die met zoveel drive worden gebracht dat je bijna zou denken dat de groep op weg naar de studio op de hielen werd gezeten door een uitgehongerde familie beren.

Nog meer vurige en vuige rock krijgen we met Wanting And Waiting, de single die in januari al werd gelost en duidelijk een nazaat is van debuutsingle/classic Jealous Again. In de smerige bluesrocker Bleed It Dry blaast Chris Robinson op vakkundige wijze de lippen beurs op mondharmonica, terwijl broer Rich de snaren van de gitaar geselt. In het groovy Follow The Moon tovert hij, aangevuurd door Chris en een driekoppig achtergrondkoortje, een riff uit dat instrument, die ongetwijfeld in de smaak zal vallen bij Jimmy Page.

Minder fel, maar minstens even sterk en aanstekelijk zijn Dirty Cold Sun, dat een scheut soul krijgt toegediend, de montere, melodieuze gitaarpop van Flesh Wound, en Cross Your Fingers, dat begint als een countryrockballad die op ‘Exile On Main Street’ van de Stones had kunnen staan, maar gaandeweg evolueert naar iets dat meer aanleunt bij de bij momenten psychedelische Americana van de Chris Robinson Brotherhood.

Waar we in het verleden niet altijd mee waren met de ballads van The Black Crowes (te langdradig soms, de stem van Chris Robinson vaak te schreeuwerig en te prominent aanwezig), gaat u ons deze keer zeker niet horen klagen. Wilted Rose, waarop countryzangeres Lainey Wilson meezingt, is zonder meer een heel mooie song. Hetzelfde geldt voor afsluiter Kindred Friend, die zelfs geen echte ballad is, maar vooral charmeert met het ingehouden, folky arrangement en de dito sfeer.

Tijdens de muzikale odyssee kruisten The Black Crowes de afgelopen decennia talloze pieken en dalen, maar de magie tussen de extraverte Chris Robinson en introverte, jongere broer Rich is gelukkig helemaal intact gebleven. Dat bewijzen ze op ‘Happiness Bastards’ door de gedrevenheid en de honger van prille twintigers te koppelen aan de gemoedsrust en het vakmanschap van gevorderde vijftigers.

Het resultaat is een album dat bij het beste werk gerekend mag worden dat de band tot op heden heeft uitgebracht. Dakwerkers, die zich op 18 mei in de buurt van de AB bevinden, worden dan ook verzocht stand-by te zijn. De kans dat de groep die avond het dak er letterlijk afblaast? lijkt ons namelijk niet gering.