Vestrock - Geen verrassingen, wel beVESTigingen

Hulst (Vestrock), 1 juni 2018 - 2 juni 2018

Na een fantastische eerste dag met verschillende verrassende ontdekkingen, trokken we goedgemutst en vol verwachting naar Hulst voor de tweede dag.

Tot vorig jaar was de basiliek van Hulst de plek waar bands die op de affiche van Vestrock stonden ook een akoestische set speelden. Dit jaar verhuisden die optredens naar brouwerij Vermeersen.

Voor een van die bands, The LVE tekenden we graag present. Hun laatste single Go Bad With You was hier al Inlands Maatje en de ietwat melancholische folkpop van het Antwerpse zestal past dan wel meer bij het spijtgevoel na een glas teveel dan bij de euforie van het begin van een nieuwe festivaldag, maar was anderzijds een prima, rustige opwarmer.

Zachte melodicaklanken, twee akoestische gitaren (waarvan eentje van bouwjaar 1933 met een eigen karakter), een bas, wat speelse percussie en natuurlijk de mooie zangharmonieën, meer was niet nodig om een magisch kampvuurmomentje te creëren in de gezellige setting van de gelagzaal van de brouwerij.

Groot was het contrast met de echtelijke ruzie waarin we terechtkwamen in de Kapel, waar Powder For Pigeons (dit jaar ook nog op Roadkill) nochtans de rollen goed verdeeld had: zij testte de vellen van haar gifgroene drumkit, hij geselde zijn gitaarsnaren en spuwde in de microfoon.

Er was dus helemaal geen sprake van huiselijk geweld, of toch niet tegen elkaar, maar muzikaal geweld had dit Australisch/Duitse rockduo wel degelijk met overvloed te koop. Ten huize Rhys-Meike mag het er lekker vuil en vettig aan toegaan, zoveel was duidelijk. Check dat nieuwe album ‘Lay It On’ en begrijp het plaatje. Personality en de titeltrack klonken live alvast berestevig.

Het laatste album, ‘Sciencing’ van Millionaire is ondertussen ongeveer een jaar oud en de nummers zijn live dus ondertussen op hun best. De band speelde lekker strak en trok ook zonder Aldo Struyf een stevige geluidsmuur op. De Limburgers ondervonden aanvankelijk nogal wat technische problemen en het geluid was niet top, maar de Belgische eer op het hoofdpodium werd alvast hoog gehouden.

Vanhamel en co genieten zelfs net over de grens niet dezelfde status als bij ons, en dus moest de show starten met “een goede vooravond, Vestrock!” En ondanks de zon en het stevige begin, bleven er toch veel gaten in het publiek. Busy Man deed echter de oren spitsen en lokte wat volk, of was het omdat etenstijd stilaan voorbij was?

I’m on a High was de aanzet voor een grapje over zwaartekracht ten koste van de cameraman, maar stilaan sloopte Millionaire de versterkingen rond Hulst en daar was het lang uitgesponnen, gouden oudje Champagne zeker medeplichtig aan. Love Has Eyes, Petty Thug en Wake Up The Children deden Hulst nog eens in haar grondvesten daveren, waarna Vanhamel op roze kousevoeten snel de backstage in beende.


Niet alleen het geluid bij Millionaire liet te wensen over. Vestrock kreeg nog maar eens te maken met een programmawijziging. Memphis Maniacs – de vervangers van White – stuurde zijn kat omdat de drummer plots vader werd en daardoor verhuisde Coasts van de Kapel naar de Tent. Ergens wel goed, want zo was er geen overlap met de show van Blaudzun.

Maar de pop met lichte Afrikaanse toets van Chris Caines en zijn mannen smaakte niet echt. Misschien omdat de band zo plots op het grotere podium werd gezet voor een publiek dat zat te wachten op Goe Vur In Den Otto en vooral verbaasde blikken kreeg, toen de toeschouwers het George Michaelkapsel en de leren jekker met franjes van Haines in het oog kregen.

Tonight, Heart Starts Beating, Let Me Love You, allemaal klonken ze zonnig en luchtig, maar niet overrompelend leuk. Pas vanaf Paradise, A Rush of Blood en later met You en afsluiter Oceans bewees Coasts waarom ze over het Kanaal zo populair zijn. Toch bleven we op onze honger zitten. We hadden ergens gehoopt dat dit de verrassing van de dag zou zijn, maar het was eerder zo’n cadeau dat je de volgende dag alweer op eBay zet.

Blaudzun heeft een nieuw album uit en plukte daar _circles, islands_,­ _ghosts en juno_, uit om mee te beginnen. Je zou dus verwachten dat het festivalpubliek pas geleidelijk zou reageren, maar niet dus. De lange uit Arnhem is hier in Zeeland duidelijk populair en het nieuwe materiaal is duidelijk een pak minder barok dan wat Blaudzun een aantal platen geleden etaleerde.

Maar zijn hoogtepunt blijft toch ‘Heavy Flowers’ met hits als Elephants, dat ook vanavond enthousiast werd ontvangen en het begin was van een best of-set waarin enkel het rockende Mud even een dipje was wegens te bombastisch (ook al had het wel een leuke saxsolo aan het eind).

Blaudzun bracht op Elephants, Too Many Hopes For July en Promises Of No Man’s Land enkel nummers uit zijn recente drieluik. Oudere fans die hoopten op iets uit ‘Seadrift Soundmachine’ of de debuutplaat, waren eraan voor de moeite, al moesten ook zij toegeven dat Blaudzun een topact is: smaakvol, af en toe een tikkeltje stout, maar ook grappig zonder plat te zijn. Vooraf hadden we hier niet zoveel zin in, maar Blaudzun was wel het hoogtepunt van de dag.

Ook een hoogtepunt: de show van My Baby. In de backstage liepen we Cato van Dyck bijna achteloos voorbij in haar salopette. Wat een verschil met haar ravissante podiumoutfit: een openhangende paarse kamerjas van zijde, met daaronder een topje met lovertjes en een aansluitende short in Afrikaanse kleuren.

Dat, in combinatie met de stomende, repetitieve bluesrock doorspekt met country en funk, maakt van My Baby een echt fenomeen. We zagen de band hier twee jaar geleden al eens aan het werk en toen vonden we het nogal veel van hetzelfde, maar de evolutie die dit trio meemaakte, voerde haar weg van de gimmick naar serieuze band die zelfs wegkomt met Masters of War van Bob Dylan. Die coverkeuze is trouwens niet toevallig, want het trio is Ambassadeur voor de Vrijheid en bezocht onlangs een vluchtelingenkamp in Servië.

“We zijn niet goed in korte nummers spelen”, verontschuldigde Van Dyck zich voor het beperkt aantal nummers in de set, maar dat was nergens voor nodig. De lange gitaarsolo’s wekten immers een allesverzwelgende trance op en deden de temperatuur hoog oplopen. De band ging voor de honderd procent in Make A Hundred en liet ook in Uprising en Mad Mountain Thyme de teugels niet meer los.

Naar de tent geraken en daar ook nog eens een goed plekje veroveren bleek bijna ondoenbaar ook al stond daar “maar” een invaller voor Di-rekt. Vestrock had in laatste instantie de oude rockers van Therapy? bereid gevonden om nog een keer langs te komen.

De mannen van Andy Cairns hebben net een nieuwe single uit, (Callow is voorbode van een nieuw album in september) maar er was niemand die daar voor kwam. Wél kwamen ze voor die heerlijke nummers uit de oude doos, en om nog een keer blauwe plekken op te lopen in een ouderwetse moshpit.

En die kwam er vanaf opener Isolation en Die Laughing, twee nummers uit ‘Troublegum’, een album dat volgend jaar alweer een kwarteeuw oud wordt. Stories, Diane, Patato Junkie, Nowhere,… alle klassiekers passeerden de revue en zo zette Theraphy? met een brede grijns toch weer de tent op zijn kop.

Van de nieuwe plaat werd enkel Callow gespeeld. Dus hoe het komende album (uit in september) verder gaat klinken, blijft voorlopig een raadsel. De band beloofde in het najaar terug te komen naar de Lage Landen en misschien moeten we toch overwegen nog eens te gaan kijken, want dit was goed.

En zo blijven we na de tweede dag Vestrock een beetje in dubio staan. Geen leuke verrassingen deze keer, maar de bands op het hoofdpodium overtuigden wel. Volgend jaar vindt de tiende editie plaats van Vestrock. Dus dat wordt vast wel iets speciaals. Toen het festival vijf werd, bewezen de Hulstenaars dat ze feest konden vieren. We kijken al uit naar de taart met de tien kaarsjes!