Millionaire - Sciencing
Unday Records
En toen was er … Millionaire! Het demonische gitaarproject van Tim Vanhamel heeft tien jaar in de diepvriezer gezeten, tot treurnis van wie een stevige dosis snaarlawaai weet te smaken. Maar met de derde langspeler ‘Sciencing’ schippert dit Limburgse combo opnieuw tussen rock, stoner en psychedelica. Op de geheel eigen manier dan.
Wat u wilde weten: is de nieuwe Millionaire goed? U hoeft niet verder te lezen. Hij is opnieuw niet minder dan geweldig! Het heeft twee maanden in Costa Rica gekost (ondermeer te merken aan de exotische trommeltjes in het fabuleuze Under A Bamboo Moon), maar daaruit is weer een complex, verslavend muzikaal verhaal gekomen vol hoekige en hobbelende songs met hippe grooves en erg veel hoekjes en kantjes. Tien songs en twee bonustracks: een dozijn kanonnen op rij.
Het verschil: Millionaire is meer volwassen geworden en hoeft niet meer te verpletteren met overstuurde versterkers of gierende gitaren. Er zit meer een soort van tropische laziness in deze plaat. Dat, in combinatie met hardnekkige riffs zoals het naar beneden duikelende motiefje van de titeltrack, dat door eindeloze herhaling als een kurkentrekker in de hersenpan doordringt. Of zoals bij het fonkelende, zweverige Wastelands, waarbij de matte drumpartijen voor een stevige schwung zorgen. Mooi trouwens hoe Vanhamel met zijn hoge stem hier streelt en zalft. Want zonder Tims falset, geen Millionaire natuurlijk. En sta dan meteen ook maar even stil bij Silent River: een mysterieuze, zwoele ballade met de Canadese zangeres Clara Klein. Pure muzikale erotiek.
En ja, soms is deze derde langspeler ons even kwijt. Want een symfonische (strijkers, kerkorgel, trompetje!), glijdende afsluiter, die meer aanleunt bij het wat melancholische werk van Tim Vanhamels soloplaat dan bij pittige gitaarmuziek, is niet meteen een manier om een stevige indruk na te laten. Dan doet de instrumentale bonustrack Visa Running, die dik vier minuten melodieus scheurt, het een stuk beter.
Weet u nu ongeveer waar het over gaat? Nee? Wij ook nog niet. Daarvoor moeten we ‘Sciencing’ nog een luisterbeurt of twintig gunnen. Want dit kwintet beheerst nog steeds de kunst om songs complex te maken, maar niet zo te laten overkomen. En dan laat de aandachtige luisteraar zich met plezier verrassen door de weelderige onderbouw van orgel die aanvankelijk weinig opvalt, een boel extra kreten of percussietoevoegingen; die fijne puntjes op de i. Dat geeft ons meteen ook de tijd om te filosoferen over die bizarre hoes: half Boeddha, half cobra.