#OLT24 - Big Thief - Onbegrijpelijk

Openluchttheater, 14 augustus 2024

Wat is dat toch met Big Thief? Veel muziekliefhebbers krabben zich achter de oren. De band was de voorbije jaren – ook met solowerk van gitarist Buck Meek, drummer James Krivchenia en zangeres Adrianne Lenker – erg productief en bouwde in geen tijd een sterke live reputatie uit. Ook het OLT Rivierenhof verkocht uit, een jaar na de doortocht van de band in de nabijgelegen De Roma en amper een paar maand na de show van Lenker in Brussel. Fans van Big Thief vormen dan ook een community, net als de band zelf. Het is een soort familie waarin, indien niet alles dan toch veel, draait om vrijheid. Vrijheid om te zien en te doen wat je wil. Dat werd in het OLT duidelijk.

Neem nu het voorprogramma. Daarin werd Tucker Zimmerman opgevoerd, een drieëntachtigjarige, miskende singer-songwriter die, volgens het verslag van (svs) uit 2011 eigenlijk op dezelfde hoogte mag staan als Donovan en Warren Zevon, maar die toen voor een handvol mensen in een parochiezaaltje speelde in Elouge.

Ook Adrianne Lenker heeft hem hoog zitten. Hij is zelfs één van haar favoriete songwriters aller tijden en ondertussen een dierbare vriend. Dat zou helemaal terecht blijken, ook al was de man reeds buiten adem van op het podium te klauteren en moest hij na de set uit zijn stoel geholpen worden. Zimmerman genoot net als wij van zijn optreden. Meer dan vroeger, toen hij niet besefte hoe belangrijk het publiek was. De man die sinds 1970 nabij Luik woont, was nooit erg productief, maar wat hij maakte, getuigt van heel veel vakmanschap. Pareltjes als Two Hand One Man Band, Angels In Disguise en het onlangs nog door Nicolas Michaux gecoverde She’s An Easy Rider waren daarvan het bewijs.

En dat hij zo goed als familie was van Lenker en co bleek toen eerst Meek en Krivchenia kwamen meespelen op Backdoor Troubadour en daarna ook Lenker zelf kwam meedoen op Burial At Sea. Samen brachten ze ook nog The Season in duo en je voelde het wederzijdse respect en liefde. Dat voelden zij ook, want het onwaarschijnlijke duo rekte de magie met Slowin’ Down Love, de song waarmee eigenlijk de setlist van Big Thief zou beginnen, maar dat nu het orgelpunt vormde van de set van Zimmerman. “The kind of love that you’ve been giving me has given me a brand new start / it’s the kind of love that makes me want to stop and look around / the kind of love that makes me want to slow down”, klonk het en dat straalde ook van het podium.

Een heel andere vibe kregen we een half uurtje later. Twee jaar na het verschijnen van dubbelaar ‘Dragon New Warm Mountain I Believe In You’ was er geen enkele promodruk en dus kreeg Antwerpen heel wat verrassingen voorgeschoteld. Het begon al meteen met Space And Time, dat nog maar onlangs zijn debuut maakte op het Newport Folk Festival en, zoals gezegd, Slowin’ Down Love verving in de setlist. Big Thief startte dus met een rustig kabbelend nummer en ook Forgotten Eyes en Masterpiece gaven nog niets weg van de storm die later zou volgen. Een eerste briesje stak op met Simulation Swarm, door Krivchenia voorzien van een groovy drumbeat. Zelfs Lenker leek er even van te schrikken en verslikte zich in de tekst, maar de band en de liefde van de fans sleurden haar er doorheen.

En toen stak de wind pas echt op. Flower Of Blood blies ons van de sokken met stevig gitaarwerk vol distortion en feedback en het titelnummer van reeds genoemd laatste album klonk zowaar nog steviger, ook al spuwt de draak op plaat geen vuur. Het was alsof Lenker wou zeggen: we gaan nu over naar nieuw werk en durf het niet af te keuren of we peuzelen je met huid en haar op. Daar is ze veel te lief voor natuurlijk en met No Fear bezwoer ze onze angst. Dit repetitieve nummer met samenzang van de vijfkoppige band stelde iedereen gerust om dan toch plots uit te monden in een allesverzengende hitte, nog versterkt door de priemende backlights die de band tot silhouetten omtoverden.

Hand Through Table bracht daarna even de zomer terug, maar dat zelfs mooie zonnige dagen het decor kunnen zijn voor dood en verdoemenis bleek al snel met Taker, een song die de band voor het eerst live bracht en gekenmerkt werd door lieflijke strofen afgewisseld met plotse, snedige uithalen op gitaar. Words kennen de fans al langer, maar verscheen tot nog toe nog niet op plaat. Deze song is vooral een mooi voorbeeld van wat Tucker Zimmerman bedoelde, toen hij zei dat de band tussen hem en Lenker “heftige dromen” waren. Want zo voelde deze song aan: als een soort koortsdroom.

De reeks onuitgegeven materiaal werd afgerond met Terrifying een jazzy motherfucker van een nummer met de twee drummers in een begeesterende hoofdrol. Toch klonken er opgeluchte kreetjes van herkenning toen Not weerklonk. Het publiek had duidelijk nood aan een meezingmoment, al werd dat moeiteloos overstemd door de wall of sound die ook nu weer opgetrokken werd. De song leek zelfs in chaos te eindigen tot Krivchenia hem weer recht trok en alle ruimte gaf aan Lenker die nog eens de gitaarkunsten toonde.

Vampire Empire, dat zowel als single van Big Thief werd uitgebracht als op Lenkers laatste soloplaat ‘Bright Future’ heelde alle geslagen wonden. En toen kwam de verklaring. “Let me be incomprehensible” zong Lenker in het (ook al weer nieuwe) Incomprehensible, een song vol herinneringen. Dat is waar ze naar streeft dus: ongrijpbaar zijn, onbegrijpelijk, maar volledig vrij en zichzelf. Alle fans (h)erkennen dit en dus kreeg ze bloemen uit het publiek, toen de band terugkeerde voor een bisronde. “Mijn grootmoeder zou ze moeten zien. Zij zou dit leuk vinden”, klonk het. Was het een compliment of een grapje? Met Lenker weet je nooit.

Het kan ook zo maar zijn dat ze al met de afsluiter in haar hoofd zat, die Grandmother heet. Maar toch kregen we als eerste bis nog eens Incomprehensible. De reden? Tijdens de eerste uitvoering moest ze zo dringend plassen dat ze het naar haar gevoel te snel afhaspelden. Alweer typisch Lenker. En wie sluit er de set af met een onbekend nieuw nummer? Big Thief natuurlijk. Al mag gezegd dat Grandmother een countryrocker is die snel tot publieksfavoriet zal uitgroeien. “Gonna turn it all into rock and roll”, zong ze hier. Ze hadden het als waarschuwing als eerste nummer kunnen spelen, maar dat zou te begrijpelijk geweest zijn. Het is met deze band zoals de support zong: "The only thing that’s certain/ is that nothing is for sure."