Adrianne Lenker - Bright Future

4AD

De frontvrouw van Big Thief vertegenwoordigt alles wat punk niet deed en toch is de kernboodschap niet helemaal anders.

De punks schreeuwden "No Future", in de late jaren zeventig. Vijftig jaar later is die boodschap een beetje lachwekkend en tegelijk actueler dan ooit. Zo lijkt het toch. De wereld staat (opnieuw) in brand met oorlogen, een steeds gekker bokkensprongen makend klimaat en oprukkend populisme. Adrianne Lenker ziet het ogenschijnlijk anders. Zij doopte het nieuwe album ‘Bright Future’ en de zang is allesbehalve schreeuwerig, al klinkt ze ook niet meer zo verstild als op ‘abyskiss’ van zes jaar geleden. Het lijkt wel alsof ze eindelijk een evenwicht heeft gevonden tussen folk, country en een meer psychedelisch kantje. Berusting bijna.

Singles als Sadness As A Gift en het meer psychedelische Fool lieten dit al horen. En met Ruined, dat hier op het album als afsluiter dient, belichtte ze teder een kant van de liefde die weinig aan bod komt: de aarzeling om terug bij elkaar te komen na een eerdere breuk, het gevoel van totale ontreddering dat je overvalt, telkens je je ex terugziet.

Ook opener Real House is een parel van een verhaal, een ode ook aan haar moeder die bijna nooit weende, behalve die ene keer, toen de hond stierf. Het lijkt banaal, maar de piano tokkelt zo teder en de viool krast zo aarzelend. En als je dan het stoeltje hoort kraken, waan je jezelf vijfentwintig jaar terug op de patio van huize Lenker waar je getuige bent van dit tafereel. Ergens gaat het ook over liefde, net als de andere elf titels van de plaat, maar toch is het een buitenbeentje omdat het amper een melodie heeft. Het bevat meer stiltes dan muziek en dat is bij de andere nummers toch anders.

Sommigen zullen nummers als No Machine en Free Treasure smalend kampvuurliedjes noemen, maar er zit zoveel poëzie in de teksten van Lenker dat wij er allerminst onberoerd bij blijven. Er is al zoveel lelijkheid en chaos in de wereld dat de schoonheid en eenvoud van dit album ons raken als een mokerslag.

Vampire Empire kennen we al van de Big Thief-versie. Het is iets wat Lenker en kompanen wel vaker doen. Solo-nummers duiken op bij de band en vice versa. In een andere versie uiteraard en deze is redelijk ruw. Veel meerwaarde biedt het niet, maar wel een adempauze tussen de diepe emoties die de andere nummers oproepen. Neem het weg tussen Free Treasure en Evol en Candleflame en je komt met één zakdoek niet toe.

Cellphone Says, Een ander “oud” nummer heeft niet dezelfde uitwerking. Het is integendeel een terugkeer naar het intieme karakter van de plaat na het met banjo doorspekte, bijna vrolijke Already Lost. Bijna, want zoals ze zingt: “Shadows shatter at the edges of a smile”.

En zeiden we niet dat Lenker eigenlijk dezelfde boodschap brengt als de punks van destijds? De tekst van Donut Seam laat er geen twijfel over bestaan: “This whole world is dying / Don’t it seem like a good time for swimming / Before all the water disappears?” Dan duikt ze onder en laat ons achter met een bal in de maag. Hopelijk kunnen we toch nog heel wat jaren naar haar platen luisteren.

Op 3 mei staat Lenker in het Koninklijk Circus te Brussel.