Leffingeleuren - Dag 2 - Tussen kerk en kraakpand

De Zwerver, 13 september 2024 - 15 september 2024

De eerste dag van Leffingeleuren begon pas 's avonds, maar was een goede repetitie voor de concertmarathon op zaterdag. Hieronder het relaas van onze elf uur durende workout langs vijf podia. Ook zaterdag zat er weinig kaf tussen het koren in ons favoriete polderdorp.

"Wij zijn Ronker en we gaan niet veel praten, want we moeten veel spelen". Frontman Jasper De Petter weet waar het op aankomt en nodigde ons met aandrang uit om volledig mee te gaan: "We kunnen maar zo hard gaan als jullie hard gaan". Zo gezegd zo gedaan. Een al aardig gevulde Zaal De Zwerver liet zich de onfrisse noise van Ronker welgevallen en ging mee op strooptocht door de dit jaar verschenen plaat 'Fear Is A Funny Thing, Now Smile Like A Big Boy'. Omdat het deze week de dag van de zelfmoordpreventie was, werd met Old Reliable ook nog eens teruggegrepen naar een song van eerste ep. "Praten met elkaar he, da's belangrijk", of levenslessen verpakt in een rocksong. De Petter loofde het publiek dat volgens hem om drie uur al "goe bezig" was, maar prees vooral ook zijn ma, die hij "supergraag ziet", en voor de tweede keer naar een Ronker-show kwam kijken. Denderslijk werd aan haar opgedragen. Mama mag fier zijn: van een band als Ronker kan de wereld alleen maar beter worden.

Indie van het zachtere soort kregen we daarna aangereikt door Wombo, een trio uit Louisville, Kentucky (volgens sommigen de bakermat van de postrock - Slint, weetjewel - maar daar heeft Wombo niets mee te maken). Het concert draaide rond de stem en basgitaar van zangeres Sydney Chadwick en klonk na Ronker ietwat braafjes. Elke song was op zich wel leuk (soms op zijn Stereolabs gezellig doelloos meanderend), maar ook van een lekkere maaltijd heb je op den duur genoeg happen genomen, toch? De set bestond vooral uit nieuw werk. Dus dat wordt uitkijken naar een opvolger voor het album 'Fairy Rust' dat alweer twee jaar oud is. Met die opvolger mogen ze gerust nog eens langs onze concertkalender passeren.

Nog een naam om te onthouden, is Maquillage (hoe is niemand eerder op die catchy bandnaam gekomen?). Het Belgisch-Italiaanse kwartet mocht op de Busker Stage (het vrij podium van Leffingeleuren) de kleuren verdedigen en deed dat wat ons betreft met succes. We genoten een paar songs lang van heerlijke dreampopdeuntjes met shoegaze-, postpunk- en wave-zijstapjes. Bandjes vergelijken met voorbeelden leidt soms tot hokjesdenken, maar misschien past het label "DIIV light" nog het best bij Maquillage? Helaas lonkte het vet aangestipte Beige Banquet alweer in de festivalplanning.

Hoewel we al een aantal keer getipt werden over Beige Banquet, werd het concert in Leffinge onze eerste kennismaking met de vijfkoppige band uit Londen. Beige Banquet raasde in een grote boog heen om de rij postpunkbandjes die elkaar verdringen om het dertiende of veertiende bandje in het spreekwoordelijke dozijn te worden. We kregen een dikke drie kwartier postpunk "beyond", een vervaarlijke donkere cocktail, opgepompt met scheutjes funk en punk. Charismatische frontman Tom Brierly hield de teugels strak in de handen en mende zowel band als zaal doorheen een set zonder rustpuntjes. Ongetwijfeld één van de strafste optredens van het weekend!

Ietsje losser en onschuldiger ging het er daarna aan toe aan de Busker Stage. Daar stond Lil Alia, een meisje in een roze debardeur met een grote aardbei erop, liedjes te declameren over de dingen des levens. Samen met haar broer DJ Flexwerk, die de beats leverde (alle verdere vergelijkingen met Billie Eilish zijn louter toeval), hield ze passanten aan het podium gekluisterd met ongevaarlijke raps die herkenbaar waren voor elf- tot zevenenzeventigjarigen. Zinnetjes als het rake "Ik noem hem 'mooi' / hij noemt me 'delicaat'" of het naieve "Hij zegt zuchten zal ik soms maar weggaan nooit", deden glimlachen. Geen blingbling of gepatser, maar aardbeien voor deze jonge Antwerpse. De debuut-ep heet dan ook 'Fristi In De Moshpit'...

Omdat Talk Show had geannuleerd, werd de Syrische (maar naar Ierland gevluchte) Mohammad Syfkhan opgetrommeld om in te vallen. 'Ayran In De Moshpit' werd het niet, want de oudere man, netjes in pak met das en hemd en dito onhippe bril, hield het bij een snaarinstrument (waarvan we u de naam schuldig moeten blijven) en begeleiding "uit het doosje". De Apollo voelde even als een bedoeïenentent, ook al door de middagzonnestralen die door de openingen binnenpiepten. We waanden ons een beetje op een huwelijksfeest in het Midden-Oosten met deze vreemde eend in de festivalbijt, maar toch was het een leuk intermezzo tussen alle jong geweld. Toen een aantal bezoekers zich vooraan aan een danspasje waagden, wuifde Syfkhan glimlachend mee. Ontwapenend, heet dat dan. En laat dat net iets zijn dat ze daar in het Midden-Oosten wel kunnen gebruiken.

Zeiden we jong geweld? Plexi Stad gaf in het café lik op stuk met een set die ons naar 1982 terugflitste. We hebben zo'n vermoeden dat de Antwerpenaren bij de babypapjes heimelijk een hapje TC Matic toegediend kregen. Als het succes van een band staat of valt met een frontman, dan zit Plexi Stad met zanger Sean Peleman in goede papieren. Hij bewoog imponerend als de bastaardkleinzoon van Herman Brood en hypnotiseerde het café met de ogen, af en toe met de gespierde schouders ons terug naar de puike songs knippend. Leuk feestje, maar wij hadden helaas een afspraak voor de zesurenmis in de kerk van Leffinge.

Voor het vijfde jaar op rij, streken Eppo Janssen en Ayco Duyster neer in de kerk voor een viering van het geliefde radioprogramma. Los van het feit dat het minifestival-binnen-het-festival in een kerk doorgaat, heeft het gebeuren telkens iets sacraals. Plots telt het festival en het springkasteel daarbuiten niet meer, voor eetpauzes maken we geen tijd en de dorst lijkt ook ver weg. Drie uur retraite rond een imaginair kampvuur.

David Bazan mocht als eerste bij Ayco Duyster aan de microfoon komen voor een kort interview. We leerden dat hij de band Pedro The Lion terug had opgevist om aan de hand van een paar nieuwe albums een soort muzikale memoires te maken, waarbij hij van de prille jeugd tot vandaag op zijn leven terugblikt, en er lessen uit trekt. Vooraleer naar eigen werk te gaan, trapte hij af met twee covers (waaronder Always Trying To Work It Out van Low - altijd raak bij een Duyster-publiek!). Hij vervolgde met Strange Negotiations uit één van zijn solo-platen zodat er eigenlijk maar één song uit het Pedro The Lion-oeuvre in de korte set zat. Bij die akoestische versie van Modesto, uit de laatste plaat 'Santa Cruz', vertelde hij dat de song vernoemd is naar het gelijknamige stadje in Californië, waaruit Grandaddy afkomstig is. Hij woonde er zelf even en zag Grandaddy er optreden in 1994, een "life changing event", naar eigen zeggen. Later op de avond zouden we van iemand anders nog horen hoe ook Pedro The Lion ooit "life changing" was. We waren in een kerk en dus sloot David Bazan af met het verzoek om toch maar voor de VS te bidden, als we dat nog eens zouden doen. "De kans dat wij het gaan verknoeien en daarmee ook alles voor de hele wereld, is namelijk niet klein".

Few Bits nam een heel lange pauze en stond voor het eerst in zes jaar nog eens op een podium. Karolien Van Ransbeeck heeft intussen een kleuter thuis rondlopen, maar pikte onlangs de draad van de band weer op. Deze week komt een eerste single uit, verklapte ze aan Ayco Duyster, en in de lente een nieuwe plaat. De korte set linkte de toekomst aan het verleden met twee veelbelovende nieuwe songs, gevolgd door de oudjes Shell en People. Een aangenaam weerzien met Few Bits! Wie meer wil, kan op 11 oktober naar Hnita in Heist-Op-Den-Berg.

Last-minute-annulaties moeten de nachtmerrie zijn van elke festivalorganisator. Timothy Showalter zou in Leffinge zowel een sessie spelen in de kerk, als een show met volledige band later op de avond. Maar de man vreesde voor stemproblemen en besliste 's middags, het zekere voor het onzekere nemend, om verstek te geven voor de Duyster-sessie. Leffinge belde even met Gilles Demolder, die toevallig min of meer vertrekkensklaar stond om als bezoeker naar het festival af te zakken. Er werd dan maar een gitaar in de auto geladen en een paar uur later zat Demolder als Siem Reap onverwacht in de kerk. Tot overmaat van ramp moest in extremis nog naar een andere gitaar gegrepen worden ("maar 't zijn allemaal nieuwe songs dus jullie zullen het niet horen, als er iets niet klopt"). Of die gitaar nu slecht gestemd was of vals klonk, kon ons niet schelen. Het leven, dat de achtergrond vormt voor de songs van Siem Reap, is ook soms slecht gestemd of van valse noten doordrenkt. Het blijft nog wachten op de tweede Siem Reap-plaat die al vorig jaar afgewerkt raakte, maar de amper gerepeteerde songs, die we in Leffinge te horen kregen, sneden diep en doen het allerbeste vermoeden. Als songtitels vingen we Overcome, Ballerinas en Live Love Laugh (of Live Love Leave?) op, drie songs die het zielswentelende gat, dat Low achterliet, een beetje konden dichten. Een hoogtepunt van de dag!

We hadden ons voorgenomen tot het einde in de kerk te blijven, maar een plots opkomende FOMO zoog ons toch naar Zaal De Zwerver om een stukje mee te pikken van Rendez Vous. De Franse band had vorig jaar al op het festival moeten staan, maar was uiteindelijk niet op de afspraak. Soms heb je maar anderhalve song nodig om door een band overrompeld te worden. De show van RDV was er zo eentje met postpunk van de strakkere soort. We konden maar even uit de kerk wegglippen, maar krijgen in februari 2025 een herkansing in de Botanique.

Na drie korte sessies was het in de kerk de beurt aan This Is The Kit om met een volledige set Duyster Live af te sluiten. Voor Kate Stables en band was het de laatste halte van de tour ("Ik zal mijn muzikale familie missen") en samen met haar konden we genieten van die laatste vijftig minuten. Met drieën (vaste bassiste Rozi Plain, vorig jaar nog in Leffinge, was er niet bij) maakten ze een mooie wandeling doorheen de twee recentste albums 'Off Off On' en 'Careful Of Your Keepers'. Enkel voor een solo intermezzo ergens halfweg de set, keerde Stables terug naar het prille begin, meer dan twintig jaar geleden, met het deels fluitend gebrachte Two Wooden Spoons. Een Duyster-momentje om in te kaderen. Vanaf wanneer iets een traditie mag worden genoemd, weten we niet, maar na deze vijfde editie van Duyster tijdens Leffingeleuren, hopen we hard dat dit een blijvertje is.

Onze wereld had even stilgestaan, maar buiten raasde de festivalrealiteit natuurlijk gewoon door. Vooraleer een tweede keer Pedro The Lion mee te maken, stopten we even bij Dorpsstraat 3. Geen adres in Leffinge in dit geval, maar een Nederlandse band die nederlandstalige teksten zuinig uitsmeert over een tapijt van new wave, postpunk en nog een handvol andere genres die als geheime ingrediënten de sound vervolmaken. Met twee centraal opgestelde elektronicaposten had het ergens iets van de landgenoten van De Ambassade, maar deze Dorpsstraat vonden we net iets inventiever en spannender. De taal geurde dan weer naar de Belpop van Aroma Di Amore. Alweer een mooie ontdekking. De band speelde nog maar voor een tweede keer in België, maar naar eigen zeggen komen ze na de release van de nieuwe plaat in februari al terug.

Leffingeleuren is niet enkel een ontdekkingsfestival, maar ook een herontdekkingsfestival. Eerlijk gezegd waren we Pedro The Lion helemaal vergeten. Totdat hij een paar maand geleden op de affiche opdook. Waar David Bazan een paar uur eerder nog enkel gewapend met gitaar in de kerk stond, zat hij nu op de vertrouwde stek achter de drumkit. De eerste set kwam maar matig bij ons binnen, maar die met band in Zaal De Zwerver beklijfde van begin tot einde, of het nu het trage Making The Most Of It, het haast epische Secret Of The Easy Yoke (wat een song!) of de enorm openhartige afsluiter Quietest Friend was. Het voelde als een geschenk dat het tweede leven van Pedro The Lion de band terug naar Europa bracht. Wordt hopelijk nog vervolgd?

Van een band uit 1998, naar een band uit 2998, op Leffingeleuren is het maar drie minuten stappen. Baby's Berserk is een soort futuristische retro-act (ja, dat kan!) die op een andere planeet een eighties- en nineties-party in gang steekt. Elektro met laagvliegende bassen, een zangeres in netkousen en veel te korte bloes die scandeert, gilt, klimt, twerkt, en een toetseniste in laklaarzen en dito jasje, het was een combinatie die ogen en oren bij de les hield. De diepere boodschap was niet meteen duidelijk, maar met songs als Eat Your Dollar, Inside My Limousine en Rum And Coca Cola, gokken we dat Baby's Berserk eerder van het nachtelijke type is.

Over een geheel andere boeg gooide Strand Of Oaks het in Zaal De Zwerver. We hielden een beetje ons hart vast voor dit optreden, want de op synths drijvende nieuwe plaat kon ons tot dusver nog niet echt overtuigen. Uit die 'Miracle Focus' hoorden we in Leffinge enkel Party At Monster Lake, een song die we Timothy Showalter anderhalf jaar geleden al hoorden uittesten in Gent. De rest van de show was een klassieke Strand Of Oaks-belevenis: heel veel liefde voor België (Galacticana gaat over de tijd die hij hier al spendeerde) en voor Leffingeleuren (waar hij dertien jaar geleden ook al eens mocht staan), heel veel liefde voor het publiek ("ik heb jullie even hard nodig als jullie mij nodig hebben") en heel veel liefde voor de muziek. Afsluiter JM blijft een verstillende mooie ode aan Jason Molina (en niet lokale burgemeester Jean-Marie, zoals iemand in ons gezelschap opmerkte), Weird Ways was een aanknopingspunt om Pedro The Lion te bedanken, omdat hij Showalter als vijftienjarige inspireerde tijdens één van de eerste concerten die hij zag. Misschien werd de Duyster-sessie afgelast omdat Showalter meer liefde, loutering en geloofsbelijdenis meehad dan in de kerk binnenkon? In de AB moet dat ook wel lukken (24 september).

De enige liefde, die we gewaarwerden tijdens de doortocht van de orkaan genaamd Prison Affair, was de liefde voor de geluidssnelheid. Het trio uit Barcelona probeerde een volledig Ramones-concert in een half uur te proppen. Op achtenzeventig toeren dus, wat ook ongeveer het ritme was van de moshpit met serieuze diameter die zich al vanaf de eerste noot in gang zette. Ergens middenin de set werd vijf seconden adempauze gegund, terwijl de gitarist jennend de intro van Paranoid inzette. De jeugd heeft duidelijk nood aan het oprakelen van de vroege punkdagen, maar dan wel aan dubbele snelheid.

De armada uit Barcelona bracht ook Dame Area naar Leffinge. Dit duo - Victor Crux en Silvia Konstance - had net een nieuwe plaat uit en liet die graag door Zaal De Zwerver daveren. 'Todo La Verdad Sobre Dame Area' is minder melodisch en meer industrial dan de voorganger, en dat zullen we geweten hebben. Heel veel percussie (we dachten soms aan The Soft Moon zaliger), maar ook nog steeds heel veel geschreeuw. Futuristische techno met een menselijk gelaat en punk-attitude (zie ook de T-shirt slogan "No hay futuro - Ahora es el momento"). Tot twee maal toe viel het geluid weg, maar deze onvrijwillige wapenstilstanden konden noch Dame Area noch het publiek deren, samen werd de roes verdergezet tot een knock-out rond halftwee 's nachts. Half verslaafd verlangen we al naar onze volgende dosis Dame Area (Spaans voor "Geef me ruimte") in de Beursschouwburg op 24 oktober.

Elf uur en anderhalve keer zoveel bands (ja, noodgedwongen zater er ook halve shows tussen) die nu eens als wierook in een kerk geurden en dan weer als verschraald bier in een kraakpand. Het was weer een gevarieerd muzikaal palet in Leffinge!