Strand Of Oaks - Van het toilet naar het theater

NTGent, 24 januari 2023

Dat de liefde tussen België en Strand Of Oaks wederzijds is, wisten we al een tijdje. Maar nu slooft de immer aimabele Timothy Showalter zich toch wel echt uit. Hij doet momenteel een korte solo-tournee, die enkel halt houdt in een handvol Vlaamse zalen. Dinsdagavond trapte hij die Ronde van Vlaanderen af in het Gentse NTG.

Showalter stond moederziel alleen op het grote podium, badend in het licht. Na opener Plymouth brak hij meteen het ijs. "Ik sta hier dan wel in een prachtig theater, maar jullie moesten eens weten waar al deze songs ontstonden", maakte hij ons nieuwsgierig. "Sommige schreef ik gewoon op het toilet, in mijn ondergoed. Of nog, wanneer mijn vrouw vraagt of ik de afwas al heb gedaan, dan antwoord ik wel eens dat ik nog net dit of dat couplet moest afwerken". Waarna hij openlijk bekende dat hij met al deze small talk met de zaal gewoon de zenuwen wou onderdrukken.

Van enige nervositeit was nochtans geen spoor te bekennen tijdens de set. Timothy Showalter vulde de ruime theaterhal met die imposante stem, die ons van alle kanten tegelijk leek aan te klampen. Ook de gitaar kon hem niet van streek brengen. Toen hij na Keys weer eens moest stemmen, zette hij de zaal op het verkeerde been door zijn favoriete song aan te kondigden: "It's called Tuning, and it's avant-garde". Grapjas. Later in de set verwittigde hij de gitaar ook nog dat ze later op de avond een eitje met elkaar te pellen zouden hebben.

Toch had Showalter het tussen alle liefdesbetuigingen door (en dat waren er heel wat!) ook over de diepere betekenis van zijn songs en hoe hij hoopt dat die en de optredens voor ons allemaal een lichtpuntje in de duisternis mogen zijn. Dat was in Gent alleszins het geval. Terwijl het buiten vroor, zaten wij onder een warm dekentje.

Voor deze akoestische set week de songkeuze niet echt af van de reguliere Strand Of Oaks-concerten. De uitgeklede versies werkten, maar bij epische songs als JM of Forever Chords misten we toch de stuwende kracht die begeleidingsband Jimmy Diamond onder de songs kan doen ontbranden. Anderzijds, we hadden in het NTG wel het gevoel dichter bij de bron van Showalters liedjes te komen (maar gelukkig bleef ons inlevingsvermogen wat dat betreft ver weg van 's mans toilet of keuken). Showalter merkte aan het begin van JM ook nog laconiek op dat we deze song voor het eerst zouden horen spelen zonder oordoppen nodig te hebben. JM mag dan wel een eerbetoon zijn aan wijlen Jason Molina, het werd ook een ode aan "the duyster crew". "Long live duyster", schreeuwde Showalter. Behalve zijn vijf concerten, speelt hij één dezer ook een sessie bij Radio1.

De shows in Belgie zijn ook een testgrond voor een aantal nieuwe songs. Wij mochten al proeven van songs die hij aankondigde als Party At Monster Lake en More You. Naar eigen zeggen wordt het volgende album een "breuk met de duisternis". De set bracht ons niet alleen dichter bij het ontstaan van de nummers, we kwamen ook te weten dat Showalter destijds op liedjes begon te broeden, terwijl hij na zijn dagtaak als onderwijzer voor extra inkomen met de schoolbus reed. Een verhaal dat meteen een vervolg kreeg in setafsluiter Goshen 97 ("Then I found my dad's old tape machine / that's where the magic began").

Het duurde niet lang voor Timothy Showalter terugkwam voor twee bissen, waarna een staande ovatie volgde. Hoewel we toch iets dieper genieten van een overweldigend Strand Of Oaks met band, was het een aangename avond rond het haardvuur.

Je kan Strand Of Oaks deze week nog zien in Leuven (25 januari), Genk (26 januari), Roeselare (27 januari) en Turnhout (28 januari).