Leffingeleuren - Dag 1 - Buiten tijd en ruimte
De Zwerver, 13 september 2024 - 15 september 2024
Wanneer de scholen definitief heropend zijn en de jobroutine terug op kruissnelheid is geraakt na een welverdiend verlof, is daar elk jaar weer dat bijna-herfstige lichtpuntje genaamd Leffingeleuren. Drie dagen muzikaal genot die definitief een punt zetten achter de festivalzomer. Dit jaar verkocht het festival voor het eerst volledig uit nog voor een noot gespeeld was. Wij trokken vrijdag tijdig naar het polderdorp en zagen dat het er al vroeg gezellig druk was.
Koala Disco mocht de spreekwoordelijke spits afbijten. De band kon dit jaar al een paar prijzen op de schouw zetten: ze wonnen niet enkel de publieksprijs in de 'Rock Rally', maar werden ook de laureaten van het 'Jonge Wolven'-concours. We zagen vijf muzikanten de show van hun leven geven - we hebben zo'n vermoeden dat dat bij elk optreden het geval is - met een glansrol voor de zingende en huppelende toetseniste en de zingende en rollende gitarist. Het tempo van Koala Disco lag stukken hoger dan dat van het verkeer op de E40 richting Leffinge een uurtje eerder. We misten daardoor helaas het grootste stuk van deze performance, maar desalniettemin moesten ook wij aan het eind naar adem happen.
Met die adem geraakten we netjes in de Apollo-tent waar het Amerikaanse postpunk-trio OMNI stond te popelen. De band uit Atlanta, Georgia bracht dit jaar een vierde album uit (op Sub Pop), maar deelde het optreden in een aantal bedrijven in, waarbij telkens uit een andere plaat werd geplukt. We hoorden dansbare, hectische postpunk, maar eigenlijk bleven vooral de intermezzo's tussen de bedrijven hangen. Met een muzakje op de achtergrond keuvelde bassist Philip Frobos over hoe ze 's middags op het strand waren en elkaar met kwallen bekogeld hadden. Tijdens een volgend vertellement kwamen we te weten dat ze niet alleen de zee gezien hadden, maar ook het Atomium en Brugge. Songs als Exacto of het nagelnieuwe Forever Beginner gingen er vlotjes in, maar het meest intrigerend was de cover in de set. Het duurde even voor we doorhadden dat OMNI All I Wanna Do (ja, van Sheryl Crow!) op onherkenbare wijze naar eigen hand aan het zetten waren. Leuke show, maar we hadden misschien iets meer pit verwacht.
Tijd om te vertrekken naar een andere planeet met Snapped Ankles. "OK, Friday the 13th", een overpeinzing als binnenkomer. Niet dat we terecht zouden komen in een grauwe griezelfilm. Wel integendeel, de band vroeg om groene belichting op het podium zodat het erop zou lijken dat we werden meegenomen in hun bos. De min of meer als boom vermomde frontman flaneerde al tijdens het tweede nummer in het publiek voor een boswandeling. Of hij zich iets later van de schors ontdeed wegens de warmte, weten we niet, maar wij kregen het eigenlijk niet echt warm van de show. In tegenstelling tot de overdreven energetische passages die we al zagen van hen, bleef het in Leffinge eerder "mellow". We gingen voortijdig elders onze honger stillen.
Bij Collignon bijvoorbeeld, de meest exotische band van de dag. Het klonk haast vreemd dat de band ons in het Nederlands toesprak en niet in gebroken Frans of Portugees. Opzwepend trio met tribale inslag, maar we hadden eerder al Bad Bangs opzwepend aangestipt op het schema zodat we na tien minuutjes al naar het café van De Zwerver verhuisden.
We waren duidelijk niet de enigen met dergelijk schema, want bij aankomst aan het café bleek het er propvol. Na even drummen hoorden we Bad Bangs nog net opener Faces afronden. "Bonsoir", zei bassiste Gab Portocarrero als begroeting, eraan toevoegend dat ze dat altijd al eens had willen doen. In Leffinge zette de band immers de allereerste voeten op een Europees podium. Het viertal uit Melbourne was dolenthousiast en sleurde het publiek gemakkelijk mee in die euforische roes. Complexloos en eerlijk. Is dit de beste garageband ooit? Nee, maar we voelden wel de liefde. Of was het enkel een verleidingstruuk om merch aan ons te verpatsen? Ze hadden niet enkel T-shirts bij zich, maar ook strings met de subtiele opdruk "Bad Bangs from down under". De strafste songs werden opgespaard tot het einde want met Wild Mess en Here keken we plots niet meer naar een sympathiek bandje aan de start van een groot avontuur aan de andere kant van de wereld, maar hoorden we songs die plagend over de rug kropen. De singles Hips en Contest zetten de puntjes op de i. Coole ontdekking, die een aantal weken door Europa tourt en op 17 oktober nog eens bij ons halt houdt (l'Ermitage, Brussel).
Eén van de bands die we vrijdag absoluut wilden zien, was Suuns. Door het enthousiasme van Bad Bangs in het café, arriveerden we uiteindelijk pas tijdens Rage, de derde song van de set, in de grote zaal. Die zaal leek ietsje te groot voor Suuns, want de zoekende sound van de Canadese band deed de toevallige passanten algauw afhaken. Een beetje jammer want wie geduld had, kon fenomenaal meereizen met songs als Look No Further of het wanhopig beginnende maar spannend en strak opbouwende Fish On A String (uit het vorige week verschenen nieuwe album 'The Breaks'). We zien Ben Shemie en co. graag nog eens terug in een zaal, want in Leffinge stonden we ook een beetje ongemakkelijk te schuifelen omdat Snõõper tegelijkertijd in de Apollo speelde.
Suuns hield de set korter dan voorzien zodat we alsnog van het snoepje van het jaar konden proeven. Van het filosofisch aandoende Suuns kwamen we terecht bij de hysterisch punk uit Nashville. Op Leffingeleuren bestaan tijd en ruimte duidelijk niet en sta je in een handomdraai in een ander universum. Snõõper had drie gitaristen die (synchroon!) in overdrive gingen, drums die zo mogelijk nog meer in overdrive gingen en een schreeuwerige zangeres die de overige vier qua overdrive het nakijken gaf. We wisten niet eens dat onze oordoppen een optie hadden om van 33 rpm naar 45 rpm te pitchen. Of lag dat gewoon aan het flirten met de flitscamera door Snõõper? Wat het nu eigenlijk allemaal was, begrepen we al evenmin als even daarvoor bij Suuns, maar laten we het erop houden dat het zot, zotter, zotst was. En kleurrijk, dat ook. De band leek gestyled door de stylist van Joost Klein - of net niet want... een fluo shirt van Suzuki, iemand? De crowdsurfers hadden gelijk, de afwezigen ongelijk.
Van afwezigen gesproken: in de loop van de dag moest TJE wegens ziekte verstek geven. Te kortdag om nog een vervanger op te trommelen, maar buiten op de Busker Stage konden we wel Kill Test meepikken. Even energiek als Snõõper en uit hetzelfde giftige vaatje tappend als Klakmatrak, zorgde het elektropunkduo voor een onverwacht feest naast de kerk van Leffinge. Ongewild kwam het boompje voor het podium in het epicentrum van een moshpit terecht. De zanger - verhakkeld Sisters Of Mercy-shirt en een fietsslotketting-met-cd rond de nek - gilde dat Lily een bommengordel had (of zoiets) en het uitzinnige publiek vooraan scandeerde alles mee. De machinale hardcore mondde uit in een potje gabber en we noteerden ook de veeltalige aankonding "The next one is about middelenmisbruik". Wij catalogeren Kill Test in de rayon allround-misbruik. Vettig, vettiger, vettigst.
Tijd voor het volgende dilemma in het programmaboekje: O. versus Whispering Sons. Omdat we die laatsten wel vaker kunnen zien, opteerden we toch maar voor het Britse duo O. in de Apollo-tent. "We gaan veel genres aansnijden, van jazz, tot rock, house, techno, punk", leidde baritonsaxofonist Joe Henwood de set in. En zo was het maar net. Samen met drumster Tash Keary improviseerde hij wild op een losse basis van bestaande nummers zoals Abolish The Monarchy. Als Leffingeleuren een ontdekkingsfestival is, dan was het concert van O. er eentje waar de band samen met het publiek de songs ontdekte. Een publiek dat het duo nauw aan het hart lag, want ze verklaarden niet enkel de liefde aan de Belgische wafel, maar ook aan het volk: "Belgians are freaky people. We are into you." Ze moeten het wel menen, want op 25 september staan ze alweer in Belgie. Dan speelt O. in de Botanique, waar het destijds voor hen en ons begon als openers voor Black Midi.
Met de laatste energie van de dag repten we ons nog naar de grote zaal om de finale van Whispering Sons mee te pikken. De band is intussen een gerodeerde machine met een indrukwekkend rijtje hits op de setlist. Het recente Walking Flying ging vlot verder richting Surface en - dit is een oud nummer - Alone. Maar na die op voorhand gewonnen matchen, kwam Try Me Again binnen zonder kloppen en breide een krachtig slot aan een set waarvan we eigenlijk het grootse deel in het gezelschap van O. doorbrachten.
Dag één van Leffingeleuren zit erop, nog twee te gaan. Opgewarmd staat netjes, toch?
