Amenra - Streling voor oor en oog

MSK (Museum voor Schone Kunsten Gent), 5 januari 2023

Weinig bands verweven muziek met andere kunstvormen zoals Amenra dat doet. De concerten zijn doordrenkt van passie voor cinematografie, beeldhouwkunst, mime, dans. Albumvoorstellingen mondden in het verleden uit in heuse performances. De band leent de creativiteit en visie graag uit aan speciale evenementen, zoals het memorabele WO1-concert in Diksmuide of de brandstapelsoundtrack in het kader van Amen&Beyond enkele jaren geleden.

Voor ons eerste concert van 2023, streek Amenra een avond neer in het Museum voor Schone Kunsten in Gent (MSK), waar ze twee akoestische sets neerzetten in het prachtige kader van de Lambeaux-zaal, nederig zittend onder het elf bij zes meter metende reliëf 'De Menselijke Driften' van Jef Lambeaux (een gipsafdruk van het marmeren origineel dat in het Brusselse Jubelpark al jaren verloedert). Met dank aan de lichtman zou het immense kunstwerk een sublieme hoofdrol krijgen in deze unieke concertavond.

Het betreden van het museum aan het Citadelpark en de wandeling doorheen de zalen was een ideaal voorprogramma voor de akoestische set die zou volgen. Amenra heeft overigens een hechte band met de collectie van het MSK, een aantal jaar geleden mochten onze Nederlandse collega's van Never Mind The Hype er een uitgebreide reportage maken met de band. Aangekomen in de Lambeaux-zaal werden de gsms op stil gezet, nam je een klapstoeltje of kussentje, en zocht je een plekje tussen de beelden. Verder bleef het muisstil, een voorbode voor het respect dat het publiek de hele avond voor de setting en de groep zou betonen. Tussen de nummers werd niet geapplaudiseerd en zoemde enkel het geluid van de projector (of was het de koelinstallatie?). Al even stil betraden Colin H. Van Eeckhout, Lennart Bossu en violiste Femke De Beleyr de zaal om de sfeer te zetten met twee kleinkunstklassiekers van een halve eeuw geleden. 

Als vanouds was de akoestische versie van Amenra doorspekt met songs van andere artiesten, maar na openers Het Dorp en De Zotte Morgen, van Zjef Vanuytsel, kwam de rest van de band erbij voor een greep songs uit de intussen impressionante eigen catalogus. Het blijft verbluffend hoe songs als Aorte of een aanzwellend Razoreater zowel een razend als een ingetogen leven kunnen leiden. Terwijl wij die ingetogen versies tot ons namen, werd 'De Menselijke Driften' het prachtige decor voor een uitgekiende lichtshow waarbij, netjes gedoseerd, details van het reliëf opgelicht werden. Zo werd het concert een streling voor oor en oog.

Halfweg de set viel Amenra terug op enkel Van Eeckhout en Bossu voor de interpretatie van Roads (van Portishead). Het origineel evenaren is onmogelijk, maar de uitgebeende versie met de frêle zang van Van Eeckhout en de vingertoppen van Bossu die nu eens de snaren beroerden, dan weer percussief op de klankkast van de gitaar tikten, capteerden rillend de desolate sfeerschepping die Portishead destijds moet beoogd hebben. Tijdens Song To The Siren kreeg het duo het gezelschap van twee schilderijen achter hen die even in de spotlight mochten - 'Slavin Met Een Fruitschaal' (Lefebvre) en 'Polyxena Geofferd Op De Brandstapel Van Achilles' (Stallaert) - alweer een machtige en respectvolle toets.

Naarmate de set vorderde, werd ook de belichting uitbundiger, evoluerend van statische puntjes en pennetrekken tot meer dynamische beelden van druppels of beekjes die over 'De Menselijke Driften' vloeiden. Een gepast kader voor de epische wervelwind genaamd A Solitary Reign, die ook uitgekleed je nekvel vastgreep. Blij waren we ook dat The Longest Night in de set stak. De wisselwerking tussen de stemmen van Colin H. Van Eeckhout en Femke De Beleyr blijft bloedmooi beklijven. Ondertussen was alle besef van tijd en ruimte ons ontgaan, daar in die ijle cocon in het MSK. Pas nadat de frontman beleefd "Dankjewel", zei na de afsluitende covers van Townes Van Zandt (Amenra's bijdrage aan het tribute-album voor de betreurde Amerikaanse singer-songwriter uit de vorige eeuw), drong tot ons door dat het concert ons al anderhalf uur lang in de ban had gehouden.

Buiten de Lambeaux-zaal schoven de toeschouwers voor het tweede optreden van de avond geduldig aan, nog niet goed wetend wat voor een waarlijk schone beleving hen te wachten stond (hoewel achteraf bleek dat in de late show een paar songs van de setlist werden geschrapt). In een wereldse FOMO repten wij ons naar de fiets om een paar honderd meter verderop Rudeboy aan het werk te zien. Toen hij dit hoorde, overwoog de man aan de Amenra-merchtafel nog even om mee te vluchten, maar hij had naar goede gewoonte de handen vol om Amenra-paraphernalia van eigenaar te doen wisselen. Een avond vol contrasten (en menselijke driften).

De kruisbestuiving tussen het MSK en CHVE en co. gaat dit jaar nog even door. Zo staat onder andere een concert met luitspeler Jozef van Wissem op het programma (datum nog niet gekend). Amenra tourt dit voorjaar ook met Igorrr en doet op 10 maart Vorst Nationaal aan. Op 13 mei headlinet de band het Durbuy Rock Festival en op zondag 2 juli doen ze hetzelfde in Werchter (tenzij u Arctic Monkeys de echte headliner vindt).

Foto: Martin Corlazzoli