Amenra - Louterende droom
Vooruit Kunstencentrum, 19 mei 2019
Een hele week lang drijft de Vooruit op het raakvlak van verdriet en hoop. Colin H. Van Eeckhout, de stem van Amenra, en Barbara Raes, vrouw achter Beyond The Spoken (“een werkplaats voor niet-erkend verlies”), cureren in Gent “Amen & Beyond”, een multidisciplinair kunstenfestival rond verlies, pijn, afscheid en katharsis. Hoofdmoot (en publiekstrekker) van het programma was het optreden van Amenra in de concertzaal. Geen andere band kan lijden en hoop beter door versterkers jagen dan Amenra. We zagen dan ook een terechte, vroege apoteose van Amen & Beyond.
Zeiden we hierboven multidisciplinair? Of u al eens eerder een tot soundscapes omgesmede tattoeëring zag, weten we niet, maar voor ons was het met deze Body Of Reverb alvast de eerste keer. De Italiaanse tattoo-artiest Michele Servadio inkte live een lichaam, liet het geluid, dat zijn instrumentarium voortbracht, versterken tot nu eens dreigende, dan weer rustgevende geluidscollages. Het versterkte schrapen van de naald had soms iets van een boor, die tijdens een autopsie een bot afschuurt. Servadio’s model was Colin H. Van Eeckhout zelf. Heel even voelden we mee met de “patiënt”, namelijk toen de tattoeëerder zelf leek loos te gaan op de geluidsgolven, die zijn naald creëerde, en onstuimig inhakte op Van Eeckhouts bovenlijf. Of het muzikaal veel om het lijf had, weten we eigenlijk niet. Maar het was alvast een visueel - en ritueel - sublieme performance. We hopen alleen maar dat het Madonna geen ideetjes geeft voor een live plastische chirurgie on stage.
Na een korte pauze mocht de Chinese Pan Daijing haar experimentele noise-elektronica op de concertzaal loslaten. Na een paar minuten blinddoekte ze zichzelf. Nochtans was het niet Pan Daijing maar eerder het publiek dat in het duister tastte waar dit naartoe ging. Terwijl wij bleven zoeken naar de pointe van het optreden, hoorden we achterin de Vooruit het (irritante) geklets aan de bar aanzwellen. Na een half uur ging de rode blinddoek terug af maar de palliatieve doodsreutel, die erop volgde, sleepte nog een kwartier aan. We zijn altijd te vinden voor een moeilijke streep of een venijnige drone, maar deze Pan Daijing greep ons op geen enkel moment bij het nekvel.
Het geroezemoes, dat door de zaal gonsde tijdens Body Of Reverb en Pan Daijing, smolt weg zodra de zaallichten doofden en gitarist Matthieu Vandekerckhove de riff vanThe Pain. It Is Shapeless. We Are Your Shapeless Pain liet aanzwellen. Na een paar minuten verscheen de rest van de band op het podium en barstte een oorverdovende knuffel los die pas anderhalf uur later zou ophouden. We waren bijna een kwartier verder toen Lennart Bossu de aanzet gaf tot Plus Près De Toi. De immer dreigende rust sloeg en zalfde de zaal.
Hoewel Amenra intussen in zowat heel Europa, maar ook in Amerika omarmd wordt door lovende recensies, is en blijft de fanbase geworteld in België. Toen Vandekerckhove Razoreater aanhefte, kreeg hij er zowaar een herkenningsapplaus voor. Later hoorden we ook nog vreugdekreetjes bij A Solitary Reign en Boden, maar het publiek hield vooral een optreden lang de adem in, overdonderd door de sound, die Amenra ook nu weer neerzette en, vastgehaakt aan de hoopvol reinigende zoektocht die Van Eeckhout door de majestueuze zaal schreeuwde. Alles vloeide samen in slotsong Diaken, uit Mass VI. Toen de band abrupt stopte en de zaallichten aanflitsten, zocht het publiek de uitgang uit een louterende droom. Langer hoefde de roes echt niet te duren, het was mooi geweest. Wat een band! Wat een energie! Wat een magie!
'Amen & Beyond' duurt nog tot zaterdag. Die avond sluit Amenra af met een “vuurritueel met livemuziek voor al het niet-erkend verlies van Gent”, het optreden in het Citadelpark is gratis (alle info vind je hier). Later dit jaar kun je Amenra nog beleven in Openluchttheater Rivierenhof op 1 september (uitverkocht) en in Menen op 19 oktober voor een akoestische set.