Amenra / Beyond The Spoken / Toni Kanwa Adikusumah - Omarm dit allesvertederende vuur
Citadelpark, 25 mei 2019
Vrijdag nam Nick Cave in een poepsjieke Philharmonie zijn publiek in een gesprek van drie uur mee in "een moment van collectieve introspectie". Zaterdag bracht Amenra op een desolate plek in Gent zonder woorden exact hetzelfde teweeg. De levenskracht van muziek heeft vele gezichten.
Ruim een week lang cureerde Colin H. Van Eeckhout in de Vooruit samen met Barbara Raes 'Amen & Beyond', een kunstenfestival rond rituelen aan de onderkant van ons Zijn: afscheid, pijn, lijden. Voor de slotceremonie, 'Uit Handen Geven', verhuisde 'Amen & Beyond' naar de restanten van een voormalige evenementenhal in het Citadelpark, tussen het SMAK en het Kuipke. Een onbekend hoekje van Gent, maar een sublieme locatie met de vergane glorie van vloer en muren als een soort laatste rustplaats in het weelderig groene stadspark.
De Indonesische kunstenaar Toni Kanwa Adikusumah had centraal het werk opgesteld dat hij voor (Amen & Beyond' creëerde: een totem-achtig lang beeldhouwwerk. Errond stonden brandstapels opgesteld. Ergens in een hoek stond een klein podium voor Amenra. Rond halfelf stapte Van Eeckhout het podium op om met zijn draailier - zie ook zijn solowerk als CHVE - de ceremonie op gang te trekken. Terwijl hij even later met Raes en Kanwa Adikusumah post vatte tussen de brandstapels, nam gitarist Mathieu Vandekerckhove het over. Een langgerokken drone bouwde op naar het moment waarop het vuur aan de lont ging. De voltallige band speelde op de achtergrond van een tiental fikkende stapels hout een ingetogen set die alle plaats liet aan het geknetter van de vonken. Een onverwacht prachtig instrument en wat een symbiose tussen geluid en vuur.
Qua symboliek en intensiteit, deed de avond ons denken aan de passage van Godspeed You! Black Emperor in Heuvelland om de Tweede Slag bij Mesen te herdenken. Toen bracht de Canadese band vooral nieuw werk, in Gent liet ook Amenra de reguliere set achterwege om het vuurspektakel te voorzien van een introverte soundtrack. Pas na drie kwartier werd het moment van collectieve introspectie - we leenden de term van het programmaboekje - opgeschrikt door het soort knallen dat je van Amenra verwacht. Het was ook het moment waarop met behulp van brandversnellers de centrale totem in de vlammen mocht opgaan. Vuur als ultiem reinigend afscheidsritueel, het deed ons denken aan de crematie ghats in Varanasi. In het duister van het podium, declameerde Van Eeckhout poëzie bij de intense rust en warmte die over de site gloeide. “Deze nacht gaan we samen het verdriet verjagen. [...] Omarm dit allesvertederende vuur”.
Na een uur doofden de brandstapels uit en bleef enkel het beeldhouwwerk oplichten in de vlammen. De bandleden verlieten één voor één het podium. Een paar minuten later knakte de totempaal tegen de grond. Een sterk sluitstuk van 'Amen & Beyond'. Amenra liet de hoofdrol aan het vuur, maar speelde in al die eenvoud desondanks misschien wel de meest intense, warme show die we ooit van hen zagen. De uitgebeende, akoestische optredens raakten ons al vaak nóg dieper dan de zielsgravende sludgemetalconcerten van de band, waaraan we ons een week eerder nog konden laven. Maar zo betoverd en betrokken als in Gent, voelden we ons nog nooit. Een afscheid om te koesteren. Heimelijk hopen we dat deze Amenra de weg naar een release vindt. Voor ons graag mét het geknetter van het vuur.