Frank Vander Linden - Américain préparé en salle

Het is dan wel in Brouwerij Het Anker dat we Frank Vander Linden ontmoeten, maar hij houdt het toch bij een watertje. Vertellen doet hij desondanks vrijuit; over 'Nachtwerk' en het bijhorende nachtwerk, maar ook over oude dagen, oude maten en platen die hem al dan niet liggen.

Het lijkt erop dat je het helemaal gemaakt hebt. Op Kerknet.be werd reclame gemaakt voor de aflevering van 'Alleen Elvis Blijft Bestaan' rond jou.

Frank Vander Linden: (lacht) Dat heeft ongetwijfeld te maken met die passage over het bestaan van god. Weet je, op dat specifieke fragment met (Stephen) Fry, krijg je dan de meest vreemde reacties. Je denkt dat zo'n discussie met ratio kan beslecht worden, maar blijkbaar dus niet.

Ik kreeg een reactie daarop van een meisje uit de klas van mijn zoon: “Frank, het zijn toch de mensen die de slechte dingen doen. God doet die toch niet.“ En dan heb ik eigenlijk al geen zin meer. Geloof gaat inderdaad de ratio voorbij, maar in de rationele wereld speelt dat geloof wel een bepaalde rol...

 

Maar we willen ons niet verliezen in gefilosofeer en leggen de frontman van De Mens gewoon onze eigen mysteries voor; in de vorm van platen.

SAVALAS – 'EXCERCISE AND KARMA DRILLS'

Tot mijn schaamte heb ik die zelfs nooit gehoord. Da's Jan (Roelkens, nvdr) en David (Poltrock, ook nog lid van De Mens, nvdr). Jan heeft trouwens bij ons ook nog toetsen gespeeld.

 

David zei me in een interview dat jij had gezegd dat het eerste nummer van die plaat Round & Around veel weg had van The Sound.

Dat heeft hij mij inderdaad eens laten horen. Maar eigenlijk kende ik David toen niet eens. Ik heb hem leren kennen, toen we later samen met Savalas op enkele festivals gespeeld hebben. Hij speelde toen ook bij Monza.

David reken ik tot mijn heel goede vrienden. En dan weet je vaak niet meer hoe je die nu precies ontmoet hebt. Ik heb zo het gevoel dat hij er altijd geweest is. In 2013 is hij vast lid van De Mens geworden, nadat hij was ingehuurd voor de Rewind-reeks in de AB. Op dat eerste album spelen keyboards een vrij belangrijke rol. Met Dit Is Mijn Huis hebben wij eigenlijk de mensen twintig jaar voor het lapje gehouden door die nummers te spelen zonder toetsen. Maar toen wilden we een mooie reproductie brengen van die eerste plaat en David was dan de aangewezen man.

Dat was zo geweldig tof en we zijn tot de conclusie gekomen dat hij er eigenlijk bij hoort. Dat plakte ook direct. Het blijkt dat De Mens dus eigenlijk een kwartet was dat nog moest geboren worden. Het klikt zo goed met David omdat hij heel zelfverzekerd en duidelijk is in zijn muzikale keuzes. En dat is wat nodig is om je bij ons te kunnen handhaven. Alle theorieën over dat rocktrio waren interessant, maar duidelijk plooibaar.

Nu wordt dat allemaal weer op de helling gezet omdat ik zijn ouder werk niet ken. Ik kan dat enkel goed maken door te zeggen dat ik zijn huidig solowerk uitermate bewonder. Het is fantastisch wat hij daar doet. Dat is muziek die mij in hoge mate ontroert. En het is raar dat je kan ontroerd worden door muziek die door een goede vriend en ook nog eens personeelslid gemaakt wordt. Dit hoort bij de meest emotionele muziek die momenteel te horen is.

 

Het was ook gedurfd.

Inderdaad. En misschien is dat de enige manier om dat te doen. Er wordt tegenwoordig veel “gepianoliseerd”. Om daar nog iets aan toe te voegen moet je met een krachtige statement naar buiten komen. En dan brengt hij ook nog eens een trilogie uit. Ik hoop dat het echt heel veel succes heeft.

 

Heb je ooit zelf overwogen om instrumentale muziek te maken?

Ik overweeg dat nog altijd, maar dan toch meer als een hobbyproject. Ik heb nog instrumentale muziek gemaakt; de soundtracks bij films van mijn ex-vrouw.

Vijftien jaar geleden fantaseerde ik over een plaat met duetten met Luc De Vos, Lars Van Bambost en Patrick Riguelle, maar daar is niks van gekomen. Intussen heb ik wel stevig aan mijn gitaarspel gewerkt. Tijdens die solotournees is mijn gitaarspel centraal komen te staan. Maar de ambities waren nooit groot. Ik zie dat dan als een plaat die ik zou verkopen tijdens optredens. De praktische bezwaren – gebrek aan tijd, aan werklust – stonden vaak in de weg. Misschien was ik lui of bescheiden.

Ik heb niet het gevoel dat de wereld daarop zit te wachten. Ik heb veel flarden van ideeën liggen, waar, als ik er hard aan zou werken, ik iets mee zou kunnen doen. Maar moet dat dan? Met ouder te worden heb ik het gevoel nog wel iets aan het muziekidioom toe te voegen – die soloplaat voelde echt aan als een behoefte – maar daartegenover staat dan die vraag of dat dan nodig is. Ik kies er eerder voor om iets gerichter te werken.

 

Richard Thompson kreeg ooit de vraag of hij songschrijver, zanger of gitarist was. Hij noemde zich songschrijver. Hoe zit dat met jou?

Waarom moet ik kiezen? Noem mij maar “optreder” dan. Covers liggen mij niet echt, maar ik treed graag op met mijn eigen nummers. De voldoening zit toch vooral in het brengen van mijn nummers. Nu met die solotour blijkt dat meer dan ooit.

 

Dan is er nog Lennaert Nijgh; steeds achter de schermen.

Zeker niet. Ik schrijf bijna nooit puur tekst. Ik schrijf muziek en tekst tegelijk. Ook als ik voor iemand anders schrijf, heb ik zelden enkel tekst geschreven. Misschien één keer voor een album van Ronny Mosuse.

Ik heb drie kwart van de plaat van Rick De Leeuws binnenkort te verschijnen, nieuwe plaat geschreven: muziek, maar ook tekst. Het wordt me vaak gevraagd, maar ik heb niks in mijn lade liggen. Erger nog: ik heb niet eens een lade. Notaboekjes met flarden, ideetjes wel. Songschrijven heeft in se weinig met ideeën te maken. Het is volharden; ideeën zo verpakken dat het geen ideeën lijken.

Momenteel is de behoefte er niet om op die manier iets aan de wereld bij te willen dragen. Zie het als een soort schroom. Tekst moet gewoon functioneel zijn. Ik heb gemerkt dat mijn echte held Nick Cave is. Hij schrijft ook alleen tekst. Mijn bewondering voor hem is grenzeloos. In die documentaire '20,000 Days On Earth' wordt eigenlijk alles gezegd over dat schrijven. Ook die andere documentaire over zijn laatste plaat heeft mij aan het denken gezet: misschien moet ik toch durven zo iemand te zijn: misschien ben ik bang om pathetisch of pretentieus over te komen. De jury is dus eigenlijk nog onbeslist. Het plezier dat ik beleef aan optreden en gitaar spelen wordt immers steeds maar groter.

 

Heeft het solo optreden daartoe bijgedragen?

Ik heb tien jaar geleden ook al solo getourd. Toen ben ik opnieuw beginnen oefenen. Alles wat ik had waren mijn liedjes en mijn gitaarspel. Dit keer heb ik dat opnieuw gedaan. Ik heb thuis een piano staan en heb wat geoefend, maar ik realiseerde me dat ik dat nooit goed genoeg zou kunnen. En gitaar spelen kon ik al. Al speel je veertig jaar gitaar, dan nog kan je één en ander bijleren. Daar heb ik zoveel plezier aan beleefd. Ook tijdens het optreden geeft dat een soort van vreugde.

Nu oefenen we weer om in februari met De Mens op pad te gaan. Dat is dan weer opnieuw elektrische gitaar leren spelen en toch helemaal anders.

 

Wat je tijdens die solotournee hebt geleerd neem je dan mee.

Vooral de overtuiging dat livemuziek een soort van communicatie is; via het woord, maar vooral ook via de flow die de muziek kan uitstralen. Bij solo-optredens voel je dat echt. De afstand lijkt dan kleiner dan als je met een band speelt. En het publiek voelt dat ook aan; als “handgemaakte” muziek; geen loopstations, geen computer, … Américain préparé en salle. Ik vind het zelf ook tof als ik het gevoel heb dat muziek op die plek, op dat moment, voor je ogen gemaakt wordt. Noem dat ouderwets.

Ik merk ook wel dat beleving belangrijk wordt. Het confettikanon bovenhalen is leuk, maar er is ook een reden waarom dat nodig lijkt. De verbinding tussen de muziek die gemaakt wordt en de muziek die gehoord wordt, wordt kleiner. Veel bands spelen live terwijl er allerlei dingen meedraaien. Da's ok. maar dat gevoel van dat het NU gemaakt wordt, is er niet. Daardoor is dat anders dan toen die groep in Parijs optrad.

Ik ben geen nostalgie, heb geen hang naar optredens uit de jaren zeventig, toen popmuziek dichter bij jazz stond en er meer gesoleerd werd. Maar dat had wel iets. Dat was beleving die dichter bij de muziek stond. En dat is de manier waarop De Mens er wil staan: dat er een verband is tussen wat je ziet en wat je hoort. Dat maakt het opwindender.

THE KIDS – 'The Kids' (box-set)

De boxset heeft zeker iets betekend. Ik had de platen allemaal al, behalve dan de liveplaat. Het was fijn dat ze op die manier uitkwamen. Tegelijkertijd met een leuke dvd over The Kids, die in Amerika gingen spelen. Daar bleek dat ze heel cult zijn. De nummers zijn gewoon zo sterk, zeker van die eerste drie platen.

Wat zij doen is bevroren in de tijd, zoals Dixieland-jazz spelen; met een strooien hoed en een banjo. Muziek van een bepaald jaartal en daaraan vasthouden. Bij hen is dat extreem omdat ze weigeren nieuwe dingen te maken. Waarom vertikt een prima songschrijver als Ludo Mariman het om nog songs te schrijven? Hij heeft daar waarschijnlijk zijn redenen voor. Ze touren al jaren met dezelfde set. En die is nog steeds fantastisch. Zo kan het dus ook.

 

Hoe belangrijk is het voor jou om nieuwe songs te blijven maken?

Er zijn die liedjes van de eerste tien jaar: Dit Is Mijn Huis, Irene, Lachen En Mooi Zijn, Maandag, Sheryl Crow I Need You So, … Ik ben blij dat we daar voorbij geraakt zijn en daar nog dingen aan toegevoegd hebben. Als 'Nooit Genoeg' dan onze beste plaat ooit wordt genoemd, ben ik trots. Er zijn weinig bands die twintig jaar bestaan en dan maken wat als hun beste plaat ooit wordt omschreven. Hebben we dan twintig jaar voor niks gewerkt? Ik sta er zelf van te kijken hoe lang wij bestaan.

Het was toen vijf jaar geleden dat we nog een plaat hadden gemaakt en dan is het al snel een “terugkeer naar de vorm van de grote dagen”. Maar we hadden er hard en goed aan gewerkt.

Tegelijk – en dat is dan misschien de sleutel – moet je niet zomaar iets uitbrengen om het uit te brengen. Dat zou hovaardig zijn. Zoiets als Irene kan je niet meer schrijven. Zoals dEUS niet meer Via kan schrijven en Soulsister The Way To Your Heart. Die zijn ontstaan in een soort van naïeve spontaneïteit. Je werkt daar vanaf je zesde levensjaar naartoe en schrijft dat dan. Nieuwe platen van dEUS zijn objectief gezien beter dan de oudere, maar die missen een soort je-ne-sais-quoi. Dat geldt ook voor de platen van De Mens. Je kan nooit meer terug naar huis. Maar dat moet ook niet. Je hebt andere ervaringen en probeert iets anders te maken. Misschien is het dan iets minder dringend. Dan vraag ik me af of ik zelf twaalf platen van De Mens in huis zou willen hebben...

 

BRUCE SPRINGSTEEN – 'TUNNEL OF LOVE'

Van hem misschien?

Misschien ja, maar er zijn ook bij hem periodes die minder zijn. Ik hou niet van zijn folkdingen, 'The Seeger Sessions', 'Devils And Dust',... Ook zijn FM-rockperiode – 'Lucky Town', … – is minder.

Ik heb hem gezien, solo in New York. Dat was fantastisch, fabelachtig goed. Hij had er duidelijk ook op gewerkt. Het was een soort van toneelstuk. Hij bracht stukken uit zijn boek als bindteksten en deed dat spontaan overkomen. Hij had op zijn gitaarspel gewerkt en dat kwam ook over. Ik had het gevoel dat dit een soort van “summing up” was voor hem. Ik blijf vooral fan van de performer. Geven, geven, geven,... Ook terugkrijgen, maar omdat je geeft.

 

Is dat ook jouw motto?

Ik heb minder te geven dan Bruce Springsteen, natuurlijk, maar ja. Ik heb Springsteen gezien in 1981 in Vorst Nationaal, toen ik negentien jaar was. Dat was het beste concert dat ik ooit zag. Lange concerten, maar ook die attitude; een soort van “zwarte” attitude. Ik zat zelf in een postpunkperiode, waar het bijna de gewoonte was om met de rug naar het publiek te spelen. Het publiek moest dat maar goed vinden. Springsteen had veel meer met James Brown dan met Pink Floyd te maken.

Als je op een festival speelt – vaak voor mensen die niet eens hoeven te betalen – en zij staan te babbelen, is dat de schuld van wie er op het podium staat. Hij was voor mij wel een soort van richtsnoer om dat zo te doen.

 

Kan je die plaat vergelijken met de jouwe?

Het gaat ook over een barstend huwelijk. Hij is er redelijk ver in gegaan. Het was een andere sound.

 

Je solotournee loopt nu op zijn einde. Kijk je nu anders tegen 'Nachtwerk' aan dan toen je eraan begon?

Ik schrik als ik dingen uit die plaat hoor. Ik speel ze intussen helemaal anders. Die liedjes hebben hun werk gedaan, maar ik heb niet de drang om die plaat opnieuw te willen opnemen.

Ook emotioneel is er weinig veranderd. Na optredens vragen mensen me wel eens: “Gaat het?” Die plaat doet blijkbaar haar werk: men denkt dat ik emotioneel aan de grond zit. Maar het zijn liedjes, het is muziek. Op het moment dat die emoties worden omgezet in liedjes, in muziek, is dat al geen pure emotie meer. Dat komt misschien koud over. Maar die emoties zitten in de muziek zoals die geschreven is. Als ik dan optreed, doe ik dat niet noodzakelijk met het gevoel dat aan de basis ligt van die songs. Muziek moet door je heen vloeien, hetgeen het gemakkelijker maakt om de verbinding te maken met mensen.

Ik hou niet eens van dagboekmuziek: die sluit de luisteraar uit. Het moet persoonlijk zijn, maar tegelijkertijd moeten de liedjes over de mensen gaan die in de zaal zitten. Als mensen dan komen kijken en hun waardering uitdrukken, blijkt dat die liedjes over gevoelens gaan die iedereen kent. Dat zegt iets over muziek.

Otis Redding was voor mij waarschijnlijk de beste, meest emotionele zanger aller tijden. Nochtans had die geen diepere gevoelens dan wij. Hij kon het gewoon beter brengen. Hetzelfde geldt voor Leonard Cohen. Wat hij zei en zong, lijkt in steen gebeiteld. Maar tegelijkertijd kon hij gewoon erg goed rijmen. Doordat die rijmen zo straf zijn, lijkt dat allemaal een soort van waarheid. En dat is ook zo, maar er zijn vast veel wijzere mensen geweest dan Cohen. Hij had gewoon de gave om dat bevattelijk te maken.

 

Je laatste concert is in De Roma. Is daar een reden voor?

De tournee is begonnen met in het achterhoofd dat er mogelijk een tweede luik zou volgen vanaf de zomer, maar dat tweede luik is het gevolg van het succes van de plaat. En De Roma leek een leuk sluitstuk.

Ik heb tijdens de tournee bewust de grote steden vermeden. Ik wilde veel spelen. Ik ga zowat zeventig keer gespeeld hebben op het einde van het jaar. Dat was een keuze en ik ben blij dat ik die gemaakt heb. Maar nu, in die laatste maand, speel ik in Gent en in Antwerpen, maar verder zit er geen grote stad tussen.

 

Had je het succes van 'Nachtwerk' zien aankomen?

Ik voelde wel dat het als speciaal kon ervaren worden, ook al omdat ik niet zoveel solo speel. Na die eerste plaat was er nog de digitale ep (op iTunes, nvdr) 'Alles Wat Ze Doet'. Maar ik heb daarna niet veel meer solo getourd. De groep is altijd belangrijker geweest. Ik wou het ook niet te veel doen. De soloplaat lijkt een redelijk zichtbaar thema te hebben, maar nummers als Verdwenen Vrienden en Mensen Zijn Vervelende Machines passen bijvoorbeeld niet binnen dat thema. De nachtblauwe hoes met het kleine venstertje is er uiteraard ook om vragen. De luisteraar denkt dan ook nog eens de personages – mijn ex-vrouw heeft toch ook een zekere bekendheid – te kennen. Ik had ze nochtans vroeger ook kunnen schrijven, als ik er de tijd voor had. Door de scheiding had ik toevallig meer tijd. Ik heb in die periode trouwens ook de nummers van '24 Uur' geschreven. En dat vertroebelt de zaak dan toch.

Die plaat is ook echt geschreven op die plek. Ik verbleef bij een aantal vrienden de weken dat ik de kinderen niet had. Voor de hoes wilde ik iets donkerblauws waarin ook een beetje licht schijnt. En hij kwam hiermee af. Dit bleek bijna helemaal de plek waar die nummers zijn geschreven: die boom, dat venster, … Hij bleek dat op één of andere manier te hebben aangevoeld. Het leek wel of het zo moest zijn.

Wel was er de vraag van hoe daarmee op te treden. Er waren toen immers al een aantal shows gepland. Het bleek al snel dat ik gewoon moest doen zoals ik anders doe: moppen maken. Dat hoort een beetje bij optreden als rockgitarist. Richard Thompson doet dat ook. In de folktraditie moet je ook iets kunnen vertellen. Dat is waar Nick Drake is aan tenondergegaan: hij bevroor. Dat was “ne flauwe”. Humor en zelfrelativering blijkt te werken. En dat wordt aanvaard.

Ik was me bewust van het gevaar waarvoor Adrian Borland van The Sound had gewaarschuwd: dat je, zoals Ian Curtis, je volledig onderdompelt in je nummers, dan nog eens op tournee gaat en die liedjes als een soort van zwart deken over je heen worden gegooid. Eigenlijk gaat Jeroen Brouwers daarover: dompel je niet te veel onder in het schrijven en lezen van donkere dingen. Ook Jeroen Brouwers en Morrissey moeten eens een vrolijk moment kennen. Ik lijk dat zelf wel aan te kunnen.

Als mensen na een optreden hun echtscheiding aan me komen uitleggen, is dat ok. Maar ik hou geen spreekavond over echtscheidingen. Het zijn liedjes. En daarvoor dient muziek: om negatieve (en positieve) dingen te bespreken, maar op een niet dwingende manier.

 

Was het ook effectief nachtwerk?

Ik heb mij zeven jaar lang aan mijn kinderen gewijd. En dan is 's nachts muziek maken onmogelijk. Gaëtan van Isbells heeft die zachte muziek ook 's nachts gescheven. Mijn ex-vrouw en ik zijn heel intense ouders. Dat 's nachts schrijven, bijna letterlijk op een mansarde, had ik sinds de eerste dagen van De Mens niet meer meegemaakt. Ik ben daar bijna bewust voor gaan zitten. Ik had mezelf wijsgemaakt dat ik geen nachtmens was, uit noodzaak. Maar ik vrees dat ik het – nu om de week – toch wel een beetje ben.

 

SHERYL CROW – 'THE TUESDAY NIGHT MUSIC CLUB'

Da's een leuke plaat. Wij waren toen allemaal verliefd op Sheryl Crow. Ze heeft die plaat nooit meer kunnen evenaren. Het idee is ook mooi: sessiemuzikanten die op dinsdag samenkwamen. Zij was ook een sessiezangeres. Ik geloof dat verhaal over de omstandigheden waarin die plaat tot stand is gekomen wel, maar tegelijk is dat voor haar ook een molensteen. Wat doe je hierna nog? Met De Mens hebben we dat net omgekeerd gedaan. '24 Uur' is waarschijnlijk onze meest spontane plaat.

 

Hoe ben je bij haar terechtgekomen voor dat nummer?

Ik werd gevraagd om een nummer te maken voor een tv-show over Plan International. Ik was aan iets begonnen met als tekst “Ik wil een kind / Ik wil een kind / Ik wil het koesteren” op de akkoorden van Sheryl Crow.... (zingt het) Toen besefte ik dat ik geen nummer op bestelling kan schrijven. Dat is dus niks geworden, maar het muzikale idee is wel gebleven.

In de zomer van 1995 tijdens de Gentse Feesten liep ik door de stad met het gevoel dat net voor de kater komt. Dan roep je bijna de goden aan. En zij was de godin van het moment. Zo kwam ik uit bij Sheryl Crow I Need You So; een beetje raar voor iemand die altijd in het Nederlands zingt. Maar ik had intussen al gesnapt dat raar goed is. Je moet daar durven in meegaan. En dat is dus blijven leven.

Gaat dat nummer over Sheryl Crow? Uiteraard niet. En dat wordt dan genant duidelijk toen zij een paar jaar later naar België kwam en men mij per se aan haar wilde voorstellen. Maar ik had daar echt geen zin in. Uiteindelijk heb ik haar ontmoet zonder camera's in de backstage van de Vooruit. En dat was fijn. Ze was kleiner dan ik dacht. Men had haar een vertaling gegeven. Maar haar muzikale analyse was heel correct en toonde aan dat ze echt geluisterd had.
De platenfirma was niet zo blij met dat nummer, maar we hebben toch doorgezet en het is dan zelfs op single uitgekomen. Voor mij was dat lied zelf een verrassing.

Toen Jeroen Brouwers uitkwam, kreeg hij dat te horen in een radioshow op de VPRO. Hij reageerde daar toen amper op. En enkele weken later belde hij me op om zich te excuseren. Hij had er intussen een paar keer naar geluisterd en hij waardeerde het ook. Of die reactie oprecht was, is niet duidelijk. Maar het was wel fijn.

ELVIS COSTELLO – 'LOOK NOW'

Ik vind dat een rotplaat. Ik kan daar niet naar luisteren. Ik ben zwaar fan, maar van de dingen die hij de laatste jaren heeft gemaakt, kan ik niet genieten. Het is te geforceerd. Hij is een goede zanger, maar ook niet fantastisch als zanger. En toch probeert hij van alles te doen met zijn stem. Wat hij met Burt Bacharach deed, was fantastisch. Dat was echt een tour de force. Maar bij zeventig procent van zijn recent werk voelt dat aan als “showboating”. Hij moet blijven doen waar hij goed in is. Hierop staat niks dat naast Almost Blue of Shipbuilding kan staan. Misschien ligt het aan mij, met hoe je een artiest, die je al heel je leven kent, bekijkt. 'Trust' is mijn favoriete plaat van Costello. Dat zijn ook ingewikkelde nummers met muzikale modulaties en teksten waarover je moet nadenken. Ik wil het nochtans wel goed vinden, maar na de vijfde keer luisteren...

Maar je kan zo'n plaat dan wegleggen en over vier jaar kan dat ineens binnenkomen. Er was een tijd dat ik ook zeven keer naar iets wilde luisteren om dat echt goed te willen vinden. De eerste plaat van Television bijvoorbeeld, 'Marquee Moon'. Pas na acht keer luisteren besef je dat dat één van de beste platen aller tijden is.

Ik heb niks met Joni Mitchell en The Beach Boys. Misschien ga ik op mijn sterfbed inzien dat The Beach Boys boven The Beatles staan, maar momenteel gaat dat er niet in. Ik begrijp ook dat mensen afknappen op zo'n brulboei die daar met een saxofonist staat te kwelen.

 

Zou je voor jezelf merken als één van je platen niet goed is?

Dat merk je niet. Op papier is 'Is Dit Mijn Hart' onze zwakste plaat. Je merkt achteraf dan toch dat er weinig nummers in de liveset overleven. Ik wist dat die plaat te vroeg gemaakt was. De liedjes stonden er nog niet helemaal. Eigenlijk zijn het meer demo's. Maar de tournee was gepland. De Mens is een complexe groep om samen te krijgen. Het lijkt vaak eenvoudiger The Beatles weer samen te krijgen dan De Mens; zelfs voor een repetitie. Optreden dat lukt nog. Nu staan er drie repetities gepland, maar we zijn al twee maanden bezig met plannen. Andere muziek, ander werk, co-ouderschap, … het is moeilijk om die gasten bij elkaar te krijgen. Als we dan samen zijn, weten we ook perfect wat we aan elkaar hebben. Michel was weinig bij die plaat betrokken. Misschien hadden we ze gewoon na de tour moeten uitbrengen.

Toen ik die onlangs nog eens opzette, besefte ik wel dat ze beter had kunnen zijn, maar niet duizend keer beter. Er staan nummers op waar ik zeker een zwak voor heb: Ambulancier, Eenzaam Onder De Sterren, Ooit, … geen slechte nummers. Ze waren degelijk, maar niet echt bevlogen. En een paar jaar later kwam dan 'Nooit Genoeg'. Misschien moet je af en toe eens een mindere plaat maken om dan terug boven jezelf uit te stijgen. Dat is het voor- en nadeel als je al zo lang bestaat als groep.

 

Is het een keuze dat je nooit over pakweg politiek hebt geschreven?

Niet over politiek omdat ik vrij sponzig ben, als het daarop aankomt. Als jij me van iets kan overtuigen, ga ik daarin mee. Maar als iemand anders dan andere argumenten heeft, ga ik daar weer in mee. Ik kan en wil het zelf niet beargumeteren. Ik ben niet echt goed in personages schrijven. Costello kruipt voor de helft van zijn nummers in de huid van een vrouw. Fijn, maar ik hou gewoon van liedjes die muziek zijn in de eerste plaats. Bij Nick Cave heb je niet het gevoel dat de tekst de muziek in de weg loopt.

Ik hou het liever simpel en wil dat een liedje kan blijven leven. Zelfs als men niet begrijpt waarover ik het heb. Ik heb Sheryl Crow niet geschreven met die uitleg die ik eerder gaf als basis. Het was meer: ik zie wel waar ik uitkom.

Het is vooral omdat voor mij een liedje open moet blijven. Een goede song moet zowel vaag als gedetailleerd zijn; een soort droom die je kan geloven op het ogenblik dat je hem droomt. Het mag de werkelijkheid niet weerspiegelen, want dat is saai. Als ik Sex Verandert Alles solo zing, heeft dat een andere betekenis dan als ik dat met de band doe. Je kan je iets voorstellen bij die tekst.

 

Solo treedt Frank Vander Linden dit jaar nog op in de Cultuurfabriek in Damme (15/12), CC De Muze in Heusden-Zolder (22/12) en De Roma in Borgerhout (28/12).

Vanaf februari trekt De Mens terug de baan op. De data kan je hier vinden.

Foto's: Lobke Van Gestel