Halvlerwege 2017 (2/2)

Wiki

Omdat we toch al halfweg 2017 zitten, achtten wij het tijd om al een aanloop naar de eindejaarslijstjes te nemen en vroegen wij onze redacteurs een plaat en (eventueel) een concert te kiezen die hen was bijgebleven uit de eerste helft van dit jaar. Hierna vindt u hun voorkeur zonder enige volgorde.

Halvlerwege 2017 (2/2)

Koerian Verbesselt: Plaat: William Basinski – ‘A Shadow In Time’
"Avant-gardecomponist William Basinski maakte ‘A Shadow In Time’ als ode aan David Bowie zaliger. Het gelaagde ambientalbum beweegt traag tussen structuren en texturen. Hij creëert unieke, eindeloos diepe, koude geluidszeeën waarin subtiel oscillerende melodieën een hoofdrol spelen."

Patrick Blomme:
Plaat:
Chantal Acda – ‘Bounce Back
"Net als op voorgangers ‘Let Your Hands Be My Guide’ uit 2013 en ‘The Sparkle In Our Flaws’ uit 2015 schotelt Acda op ‘Bounce Back’ ook nu weer negen oprechte, goudeerlijke songs voor, die je keer op keer een krop in de keel bezorgen en die tot het beste behoren van wat we de afgelopen jaren in de lage landen te horen kregen. Chantal Acda bevestigt met ‘Bounce Back’ dat ze een meester is in het schrijven van eerlijke, echte, maar vooral wondermooie liedjes. De hooggespannen verwachtingen die we van Acda ondertussen hebben, wanneer er een nieuwe plaat aankomt, werden ook nu weer op geheel eigenzinnige manier perfect ingelost."

Concert: Arcade Fire - Best Kept Secret Festival
"Met vijfde album ‘Everything Now’ in aantocht maakte Arcade Fire er op Best Kept Secret geen uitgebreide try-out van, maar kozen ze er resoluut voor een heuse best of te spelen. Dit was zo’n liveoptreden waar je als mens oprecht gelukkig van werd en waar je als het ware gedwongen werd om te bewegen. Het antwoord op de vraag waarom Arcade Fire daar keer op keer in slaagt, ligt in de totale overgave waarmee de volledige band zich op het podium smijt, al was het maar om op een koebel of tamboerijn te slaan of zoals Will Butler tijdens Rebellion Lies met een trommel de stelling van het podium op te klauteren om het vel dan vol toewijding en enthousiasme aan flarden te slaan. Dat is het soort energie waarvoor wij al eens graag naar een optreden gaan kijken."

Marc Alenus: Plaat: Aldous Harding – ‘Capacity’
"Er zijn al behoorlijk spannende albums verschenen dit jaar, maar met het ouder worden lijken toch de albums, die het meest naar de keel grijpen, naderhand bij te blijven. Zo was er in maart ‘No Offending Borders’ van Torgeir Waldemar, een album dat me sterk ontroerde, maar omdat Waldemar nogal sterk leende uit de gereedschapskist van nonkel Young en er doorgaans weinig vrouwen in dit soort lijstjes opduiken, twijfel ik tussen ‘Party’ van Aldous Harding en ‘Capacity’ van Big Thief als platen van het voorjaar van 2017. Als puntje bij paaltje komt, kies ik dan voor de underdog, degene die de meeste trappen krijgt. En dat is Aldous Harding. De reacties op haar verschijnen bij Jools Holland liegen er niet om, maar kijk en luister naar haar vertolking van de titeltrack van haar laatste plaat en begrijp. Ze begint eraan na vijfenvijftig seconden. Aldous Harding komt binnenkort twee keer naar ons land: 24 augustus in het Warandepark en 15 november in de AB."

Geert Verheyen: Plaat: The xx – ‘I See You
"Het was heel pril in het jaar toen ‘I See You’ van The xx verscheen en toen al zeiden we: “Potentiële plaat van het jaar!” Een half jaar later blijkt dat nog steeds waar te zijn. De plaat oogstte bij de release zeer gemengde reacties, want ze zou te elektronisch zijn. En toegegeven, er was wel wat van het debuut van Jamie xx ingeslopen: dezelfde elektronica met een traan, maar ook dezelfde lichtheid waardoor de groep niet langer bang bleek van rasechte liefdesliedjes.
Een half jaar later blijkt de plaat vooral heel The xx te zijn. Say Something Loving zingen we nog steeds elke keer mee als we ’t horen; op On Hold plaatsen zelfs wij een bescheiden dansje; A Violent Noise blijft de bom die nooit barst en wanneer we Performance of Test Me horen, verspreidt het kippenvel zich nog steeds over huid en hoofd. Potentiële plaat van het jaar dus."

Christoph Lintermans: Plaat: Roger Waters - ‘Is This The Life We Really Want’
"Het eerste rockalbum van de vroegere Pink Floyd-zanger/-bassist sinds ‘Amused To Death’. Dat verscheen vijfentwintig jaar geleden al, maar de thema’s zijn op ‘Is This The Life We Really Want?’ dezelfde gebleven: oorlog, machtsmisbruik en een samenleving die door de media suf gehouden wordt. Met Donald Trump in het Witte Huis is Waters’ boodschap zwartgalliger en actueler dan ooit – ofschoon de controversiële, Amerikaanse president nergens genoemd wordt. Wel heel wat referenties naar het oeuvre van de Floyd, zowel tekstueel als sonisch. Vooral ‘Wish You Were Here’ en ‘Animals’ trekken in dit mede door Nigel Godrich (Radiohead) geproduceerde geluidsbeeld voorbij. Vernieuwend is het geenszins, maar wat klinkt het allemaal formidabel: de aanzwellende synths en orkestraties, de lekkere groove, en daarbovenop de meeslepende verteltrant van de oude meester."

Max Majorana: Plaat: Baby Galaxy – ‘Mighty Night’
"Ongedwongen en onbekommerd plezier; dat is wat de nieuwe, Maastrichtse band Baby Galaxy uitstraalt, zowel visueel als sonisch, zowel live als op het net verschenen debuut ‘Mighty Night’. Het trio bestaat amper twee jaar en uit het opgewonden, door feedback omhulde roffeltje aan de start van het album hoor je de geldingsdrang. Baby Galaxy heeft dan ook geweldige songs op zak, die moeiteloos die goede oude, alternatieve rock uit de jaren negentig doen herleven; Sebadoh, Yo La Tengo, maar ook Dianogah en The Sea And Cake. De band beschikt over een uitmuntend gevoel voor melodie en maakt er een sport van dynamische wendingen zo achteloos mogelijk te laten klinken. Luister eens hoe in Home Alone I & II een huppelend ritme eerst verschiet tot een lome discobeat om dan uit te monden in stevig beukwerk. Of hoe het heerlijk melancholische titelnummer toewerkt naar de climax: volmaakt, gedecideerd en naturel als een pasgeboren kind dat krijst van de honger. ‘Mighty Night’ is een genadeloze, gloedvolle plaat waarna niets anders rest dan een glimlach van oor tot oor."

Jeroen Poelmans: Plaat: Vince Staples – ‘Big fish theory’
"Met ‘Big Fish Theory’ is de Amerikaanse rapper Vince Staples intussen toe aan zijn tweede album. En het is meteen één van de meest gewaagde en vooruitstrevende rapalbums die 2017 tot nu toe heeft voortgebracht. In ‘Big Fish Theory’ legt Staples de onrechtvaardigheid binnen de samenleving pijnlijk bloot (“They don’t ever wanna see the black man eat / Nails in a black man hands and feet”), en dat zonder tekort te doen aan het dansgehalte van het album. Onder de confronterende lyrics rollen veelal experimentele, naar grime en UK garage neigende ritmes. Een opvallende, maar zeer geslaagde combinatie!"

Patrick Van Gestel:
Plaat: John K. Samson – ‘
Winter Wheat
“Eentje uit een toch wat onverwachte hoek, want vroeger actief bij Weakerthans; en met dit soloplaatje daar ver van weg blijvend. Dit is er zo eentje uit de categorie “Schoon plaatje”, eentje dat blijft hangen en waar je niet meer van afraakt. Nog steeds denken we met veel plezier terug aan de talloze luisterbeurten, die we die plaat gaven… Wacht eens even: waar zit die ergens in de platenkast? Back in a second. Of misschien ook niet.”

Concert: Spencer The Rover – Het Depot, 24/05/2017
“Het was al zo lang geleden dat Spencer The Rover nog eens van zich had laten horen; dus dit moest er één worden, die even zou bijblijven. En dat werd het ook. Met een set-up, die niet zo snel meer te evenaren valt, blies Koen Renders zijn band met een stormwind opnieuw leven in. Kippenvel, koude rillingen, krop in de keel, klamme handjes, … u kent dat wel, wat muziek met u kan doen. Dat dus allemaal.”

1 juli 2017
Patrick Van Gestel