Asia - Metamorphosis

Lanewood Records

We keren terug naar maart 2019. Niets doet vermoeden dat een jaar later een wereldwijde pandemie zal losbarsten. Ergens op een zolderkamertje in het jachtige Brussel schrijft een pubermeisje met Italiaanse roots persoonlijke teksten en ze tokkelt daarbij op de gitaar.

Eén van de op dat zolderkamertje gecomponeerde liedjes heet Church. Ze brengt het uit via internet en door een stom toeval passeert de clip van het nummer in ons overzicht op YouTube. Nu ja, toeval? Tegenwoordig heet het toeval “algoritme”. En wij zijn fan van Julien Baker, Tomberlin, Lucy Dacus, Phoebe Bridgers en aanverwanten. En hey, leve het algoritme! Want we vallen als een blok voor het meisje met de snik in de stem, dat zich gewoon met de voornaam laat aanspreken.

Asia bezingt de dingen die haar bezighouden. Net als elke jongvolwassene zijn dat vooral groeipijnen, het worstelen met veranderingen en groeiende verantwoordelijkheden. Een fase die we allemaal door moeten en daardoor klinken die ontboezemingen zo universeel en herkenbaar, zelfs voor grijzende mannen in een midlifecrisis, want ook die gaan weer door een pak veranderingen.

Algauw volgt een ep-tje ‘Choked Up’ en in het coronajaar volgt nog een rits singles als Cold Sweat, Something To Do, Camée (in het Frans), Vitriol, June en Changes. Nu ja, tegen die laatste twee zijn we al 2022 en telt de jonge artieste al een aftelkalender om uit te kijken naar de release van een heus debuutalbum dat toepasselijk ‘Metamorphosis’ werd gedoopt.

Dat bevat de laatste drie singles en nog zes nieuwe songs. Een paar daarvan hoorden we al live spelen op een verborgen hoekje, pal in het centrum van Brussel in het voorjaar van 2022. Daarbij zijn Tomorrow Is Today (dat klinkt als een grijsgedraaide vinyl) en afsluiter Dirty Sheets. Beiden nummers waarvan we toen al schreven dat ze zich gerust naast publieksfavorieten Vitriol  en Church mochten plaatsen.

Het meest opvallende verschil met de eerste singles is de aankleding. Asia wordt ondertussen geruggesteund door een band en zo kreeg Numb weemoedige strijkers en warme blazers mee, zit er een orgeltje onder Twenty Twenty, klinken de drums in Vitriol als een hartenklop en klinkt Happy Birthday enorm eenzaam door de pianotoetsen die als herfstregen druppels vormen op het Veluxraam.

De sfeer is overwegend melancholisch en nostalgisch, zoals we al van bij het begin gewend zijn en Asia zal misschien moeten opletten dat ze niet in een doodlopend steegje belandt. Het voordeel is dat dit een heel hecht album is geworden, eentje dat zal gekoesterd worden door zoekende tienermeisjes, twijfelende twens die de dertig zien naderen, maar evengoed door eenzame huisvrouwen en mannen die het kind in zichzelf ook niet vergeten zijn.

De toekomst ligt open voor dit authentieke talent dat zich durft blootgeven en de diepste twijfels op doodeerlijke wijze op muziek durft te zetten. Het leven zal een blijvende inspiratie blijven en hopelijk ook veel blije momenten opleveren. Ondertussen troosten we onszelf nog een keertje met dit prachtige album vol waarachtige emoties.