Whispering Sons - Ongewoon goed
CC Muze, 17 juni 2021
We zullen het maar meteen toegeven: we waren het, na vijftien lange maanden, die wel een eeuwigheid leken te duren, niet langer gewoon om nog naar een concert te gaan. Het gevoel van anticipatie doorheen de dag, het klaarmaken, de reis erheen en dan uiteindelijk een echte live band zien staan op het podium,… we hadden het gemist, om het zacht uit te drukken. Donderdagavond was het dan eindelijk zover, want dan zou Whispering Sons het tweede album in exclusiviteit presenteren aan een beperkt publiek van honderd gelukkigen.
Wij waren bij die gelukkigen en dus kriebelde het achteraf ook om nog eens een concertverslagje te plegen. Ook al iets dat we al lang niet meer gewoon zijn. We hebben het even nagegaan en de laatste maal, dat we Whispering Sons aan het werk zagen, moet op 1 februari 2020 geweest zijn. In een uitverkocht Sportpaleis, als opwarmer voor Editors. Het contrast met deze releaseshow, waarvoor de band nog eens terugkeerde naar de Limburgse roots, was groot. “Welkom in de mooiste schouwburg van het land”, zo heette Tom Michielsen, de enthousiaste directeur van cultuurcentrum Muze in Heusden-Zolder, ons persoonlijk welkom. Ook al vrij ongewoon. En dan zwijgen we nog over de helaas nog steeds verplichte mondkapjes in de zaal.
Waar we ook nog aan zullen moeten wennen, is dat drummer Sander Pelsmaekers tijdelijk op non-actief staat wegens een armblessure en vanavond alvast vervangen werd door… bassist Tuur Vandeborne. De baspartijen werden dan weer gespeeld door Bert Vliegen, engineer en co-producer van het nieuwe album ‘Several Others’. Volgt u nog? Toevallig of niet, maar deze twee muzikanten eisten meteen een hoofdrol op bij aanvang van het optreden, namelijk bij de onweerstaanbare intro van opener Dead End, een als vanouds dreigend klinkend nummer dat knap opbouwt naar een climax.
Actuele single Heat (momenteel al opgeklommen naar nummer twee in 'De Afrekening' van Studio Brussel) illustreerde qua titel perfect ons gevoel op deze zwoele zomeravond. Een nummer waarop stilstaan moeilijk zal worden, eens het weer onbeperkt mag. Ook de eerdere singles uit de nieuwe plaat klonken reeds vertrouwd in de oren: het uptempo Surface lijkt nu al een nieuwe publieksfavoriet, maar het was vooral het ook live onafscheidelijke duo Satantango - dat basriedeltje! - en Surgery - zo meeslepend, zo intens - dat ons vanavond van de sokken blies.
Het krachtige, machtige Vision ontpopte zich tot een energiebommetje met een zichzelf hees schreeuwende Fenne Kuppens als toetje. In andere, nieuwe tracks wordt dan weer bewust gas teruggenomen. Het gevoelige Aftermath zingt Fenne enkel begeleid op piano door (gitarist) Kobe Lijnen, maar wij waren vanavond vooral onder de indruk van het atmosferische, onderhuids dreigende (I Leave You) Wounded met knappe elektronica van Sander Hermans.
Of er ook nog songs uit eersteling ‘Image’ (2018) gespeeld werden in De Muze? Jazeker, en niet de minste. Het schitterende Got A Light klonk nog altijd even bevreemdend en spannend als toen we het voor de eerste keer live hoorden, Alone blijft een dijk van een single en het epische Hollow smeekt gewoon om die molenwiekende podiumact van een zich volledig gevende Kuppens in de finale.
Na afloop van de relatief korte set bleef de groep gelukkig slechts eventjes in de coulissen, want wij hadden honger naar (veel) meer gekregen. En dat kregen we met nog twee geslaagde bisnummers: de overheerlijke, jachtige single White Noise (2017) en het verpletterende Waste (één van de hoogtepunten uit ‘Image’). Whispering Sons staat er weer, laat dat duidelijk zijn. De staande ovatie (sic) na afloop van dit geslaagd releaseconcert sprak boekdelen.