Whispering Sons - Image

Pias Records

Eind 2015. Bij onze eerste kennismaking met Whispering Sons waren we op slag verliefd op de sound. Het jonge Limburgse postpunkbandje had toen enkel nog maar een ep op haar naam staan: ‘Endless Party’, in 2016 ook op vinyl en cd uitgegeven. 2016 was ook het jaar waarin ze op overtuigende wijze HUMO’s Rock Rally wonnen, waarna ze in zowat heel Europa een ijzersterke live-reputatie uitbouwden en tussendoor ook nog eens hard werkten aan een volwaardig debuutalbum.

Dat debuut ligt sinds kort in de (fysieke of virtuele) winkel. Het heet ‘Image’, ziet er logischerwijs geweldig uit (dankzij prachtig artwork van de Gentse kunstenaar Flor Maesen) en zo klinkt het ook. Dat laatste is dan weer mede de verdienste van producer Micha Volders (Meteor Musik, El Guapo Stuntteam) en technieker-co-producer Bert Vliegen (Teen Creeps, Sophia), van wie de band leerde de studio te gebruiken als een middel om de sound te verrijken en te verbreden met onder meer akoestische drums en een scala aan synths.

Dat ze de Rock Rally-zege niet bepaald gestolen hadden, bleek reeds uit de kwaliteit van de daarna uitgebrachte singles Performance / Strange Identities (2016) en White Noise (2017) en wordt nu dus ook bevestigd door de tien nummers op ‘Image’. Het gros daarvan werd reeds uitgebreid live getest en klinkt dan ook niet meer geheel onbekend in de oren. Ze werden opgenomen over een periode van tien dagen in de GAM Studios te Waimes. En het dient gezegd: Whispering Sons is er wonderwel in geslaagd de live-intensiteit en sfeerschepping ook naar het albumformaat te vertalen.

Al vanaf de uitstekende opener Stalemate is het raak. We herkennen in deze song immers meteen heel wat elementen waardoor we van hun sound zijn gaan houden: de gejaagde gitaar van Kobe Lijnen, de afgemeten drums van Sander Pelsmaekers, de melancholische en onderkoelde zang van Fenne Kuppens… Got A Light bouwt gestadig op naar een heerlijke climax, Alone is dan weer ietwat melodieuzer en toegankelijker (oproep naar de fans: stem het nummer gerust nog wat hoger in 'De Afrekening'!).

Het donkere en trage Skin, volgens Kuppens het enige echte liefdeslied op de plaat, roept een Gotisch sfeertje op en bevat bovendien tal van knappe geluidseffecten. De originaliteitsprijs gaat evenwel met stip naar No Time, dat we eerder als een fascinerende geluidstrip dan als een conventionele song zouden willen omschrijven.

Laat het duidelijk zijn: deze ‘Image’ bevat geen inzinkingen, punt. We laten het aan de luisteraar over om zijn of haar favoriete tracks te kiezen, maar drie songs mogen hier zeker niet onvermeld blijven. Te beginnen met het midtempo Hollow, waarin de onheilspellende zang van Kuppens gaandeweg steeds manischer van aard wordt. Hierna volgt het als eerste single uitgebrachte Waste, een meesterlijk opgebouwd en kippenvelverwekkend hoogtepunt dat je uitgeteld achterlaat.

Dat het ondertussen in Brussel gevestigde vijftal niet vies is van een experimentje en de eigen grenzen durft aftasten, bewijzen ze tenslotte op geslaagde wijze met de rustige, overwegend akoestische afsluiter No Image. Mooie zang, maar hier geven we ook bonuspunten voor de piano (jawel!) en de sfeerscheppende elektronica.

Van sommige Rock Rally-winnaars hoor je achteraf nog amper iets en ze verdwijnen even gauw als ze gekomen zijn. Dat het Whispering Sons anders zal vergaan, daar zijn we vrij gerust in. Dit overrompelende debuut is alvast de eerste proeve van hun kunnen. Album van het jaar.