Torgeir Waldemar - Donker maar magisch

De Roma, 4 mei 2022

Er waren eens een Belg en een Noor. Het klinkt als het begin van een afgezaagde mop, maar toen die twee samen in De Roma stonden, kregen we wel magie.

Sire, er zijn nog echte muzikanten. neem nu Dries Bongaerts. Van busker over frontman van New Rising Sun tot solo-artiest als simpelweg Dries wordt hij binnenkort ook nog eens frontman van de nieuwe band There Will Be Birds. In De Roma bracht hij pure singer-songwriternummers en bluesy dingetjes op een gammele gitaar en met een stem van een man die geleefd heeft. Ook bij de vorige passage van Torgeir Waldemar mocht deze Antwerpenaar openen. Meer nog, hij mocht zelfs naar Noorwegen komen voor een paar shows. In zijn thuisstad voelde hij zich als een vis in het water en trakteerde hij het publiek op nummers uit het debuut en de volgende plaat en zelfs op eentje van zijn volgende band en een bis in het Nederlands.

"Eindelijk is het gelukt om.hier te geraken", sprak.een halfgeschoren Torgeir Waldemar. Twee jaar na het verschijnen van de meest recente plaat 'Love' geraakte hij dan toch in Antwerpen. De band had hij, net als de karakteristieke baard, in Noorwegen gelaten, maar de krachtige, warme stem, de gitaar, een paar mondharmonica's en de doorleefde songs had hij wel bij zich, al viel het aandeel uit het recentste album dik tegen. Dat zou beperkt blijven tot twee songs.

Aftrappen deed hij met Peace Song uit het naamloze debuut uit 2014 en ook Mystery Song werd meteen daarna uit dat album geplukt. Het duurde tot song vier eer hij er eentje bracht uit ‘Love’ en dat was niet verrassend Leaf In The Wind, een single. Daarvoor bezochten we ook nog snel even ‘No Offending Borders’ uit 2017 met het donkere Souls On A String, dat normaal gezien drijft op een spookachtig orgeltje, maar nu een kale, rauwe versie kreeg.

Dat de man vooral teruggreep naar oud werk had een logische verklaring. Zonder band is de keuze aan nummers beperkt. En dat die band er niet bij was, had ook een reden. De huidige tournee telt maar een handvol shows en tussen die shows zitten vaak een aantal dagen rust. Het was gewoon onbetaalbaar om hen mee te nemen.

En hij had al diep in de geldbeugel moeten tasten. Het was ons al opgevallen dat de gitaar van Waldemar veel nieuwer was dan die van Dries. Ze bleek spiksplinternieuw. Noodgedwongen, want de vorige show speelde hij in Groningen. Toen hij daarna terug naar Oslo ging, bleek zijn bagage (en dus ook de instrumenten) spoorloos.

Waldemar noemde zichzelf ook “uit vorm”. Hij had de voorbije twee jaar naar eigen zeggen enkel maar bier gedronken en geen enkele song geschreven. Dat zal wel overdreven zijn, want dit jaar bracht hij al het fantastische Dover uit. Eén van de beste songs die hij ooit schreef en die gelukkig ook in de setlist zat en de dag na dit optreden bracht hij Talent For Love uit, een duet met Charlotte Ovale. Die was er in Antwerpen niet bij en dus werd het ook niet gespeeld.

Het liefllijke nummer zou ook niet echt gepast hebben tussen de grimmige songs die hij wel speelde. Zeker naar het einde toe werd het gitaarspel meer en meer verbeten. Dat leverde wel hoogtepunten op als Across The River, waarop hij even nors klonk als de veerman van de Styx, en Among The Low dat het dit keer zonder banjo moest doen, maar net daardoor nog donkerder klonk.

Aan het eind van de set werd voorgift en vriend Dries op het podium geroepen. Het zorgde voor enkele magische momenten, ook al was de voorziene speeltijd al om. Begeesterende versies van Streets, de Link Wray-cover Fallin’ Rain en I See The End zorgden voor de extra vonk die de show nodig had. Plots raakte de verlegen Noor wel vlotter uit de woorden. En beider stemmen, hoewel verschillend, klonken voortreffelijk samen. Tussendoor speelde Waldemar ook nog Sylvia, de kers op de taart uit ‘No Offending Borders’, op verzoek van iemand uit het publiek. Ook geen slechte keuze natuurlijk! Dat de show een half uur langer duurde dan voorzien, vond dan ook niemand erg.

Van ons mag Torgeir Waldemar zelfs snel weer terugkomen, maar dan met band en misschien zelfs al met een nieuwe plaat. Voor die opvolger heeft hij al minstens één song (Dover), een cover en een titel (‘Mercy’), maar wanneer ze verschijnt, dat liet onze Noorse vriend in het midden.