The Slow Show - Masterclass melancholie

Botanique, 28 oktober 2019

"You broke my heart today to see how you would feel" zo zingt Rob Goodwin in Breaks Today en zelf lijkt hij ook graag de harten van zijn fans te breken om ze dan weer te knuffelen. Dat deed hij alleszins ook nu weer in de Botanique en daarvoor liet hij Low Land Home die harten als masseren. Of hoe we getuige waren van een masterclass melancholie.

“I Try to fix it on my own/ I came here all alone”, zingt Jo Geboers in Chemistry. Bijna klopte dat plaatje, want terwijl Low Land Home normaal minstens met vier op het podium staat, was nu enkel Jolien Bové meegekomen. Op blote voetjes dan nog.

De sound van de band klonk dus nog intimistischer en melancholischer dan normaal, maar dat zullen de fans van The Slow Show niet erg gevonden hebben. Van de eerste ijle oehoehoes van Bové in opener Out Of My Mind hing de zaal aan haar lippen en het contrast met de donkere bariton van Geboers kwam zo mogelijk nog beter uit de verf dan wanneer de ritmesectie er bij is.

Het enige nadeel was dat de songs wel nogal veel op elkaar begonnen te lijken. Alleen toppers als Underspoken, I Know en nieuwe single No Need To Run (dat voor de gelegenheid door spoken word werd ingeleid) staken er bovenuit.

Hoe dan ook, Low Land Home stond perfect gecast als voorprogramma van The Slow Show en zal, aan het eindapplaus te horen, enkel zieltjes gewonnen hebben.

The Slow Show stond wel full force op het podium van de Orangerie. De vier Mancunians hadden zelfs nog een vijfde bandlid bij: de trompettist/ bugelspeler Lily Carrasic. Op vorige shows (zoals ook drie jaar geleden op ditzelfde podium) brachten ze nog meer volk op de bühne, maar in Brussel hield de band het bij een meelopend bandje waarop strijkers, extra blazers en een heus koor te horen waren.

De band speelde exact dezelfde set als een dag eerder in Mainz en het zou dus allemaal wat klinisch kunnen klinken. Maar Rob Goodwin en co zijn professionals en hun muziek is dermate emotioneel geladen dat ze ook nu weer erg doorleefd klonken.

Er is natuurlijk die grafstem van Goodwin die al meermaals werd vergeleken met die van Tom Smith, maar in tegenstelling tot de frontman van Editors, houdt Goodwin zich ver van pathetiek. Meer zelfs: hij stond gisteren soms zo nonchalant te zingen, met een hand in zijn broekzak, of ontspannen gehurkt dat het leek alsof we in zijn living zaten.

Nochtans duurde het lang – tot na Vagabond – eer de innemende frontman contact zocht met de Brusselse fans. Pas na zes songs prevelde hij een onhoorbaar “thank you” en pas nog een song later volgde dan de eerste echte woordjes aan de fans. Goodwin heeft nochtans goede herinneringen aan de Botanique. De reden daarvoor kan je in het verslag van vorige maal lezen.  

En ook de fans sluit het viertal elke keer weer in het hart. Die weet natuurlijk ook hoe dat hart elke keer weer te veroveren. Dat de set keer op keer (grotendeels) onveranderd blijft, is omdat die ook perfect is opgebouwd. Er werd heel klein begonnen met enkel de pianoklanken van Frederik ’t Kindt en bij elke song, die op zich ook al bol staat van de spanningsbogen, werd er een klein schepje bij gedaan.

En ook al werd vooral het nieuwe album ‘Lust And Learn’ voorgesteld, toch werd het (in tegenstelling tot 'Dream Darling' vorige keer) lang niet helemaal gespeeld. Opvallend: zelfs single Sharp Scratch, onlangs nog heruitgebracht in akoestische versie, stond niet op de lijst. Gelukkig werden de talrijk opgekomen oudere fans in ruil daarvoor regelmatig bediend met een paar van hun dierbare songs uit vorige albums.

Toch bleef er nog genoeg ander materiaal over om aan de korstjes van de ziel te krabben natuurlijk. Zo konden de aanwezige veertigers en vijftigers zich perfect vinden in de tekst van Low dat voor een eerste echt hoogtepunt zorgde. Daarna werd nog even teruggeschakeld met Loser’s Game, maar dan volgde de echte apotheose met eerst Flowers To Burn waarin de band een eerste keer vol door ging en Mary haar trompet liet schetteren. En daarna met het zacht meegezongen “every time you break my heart I smile” uit St. Louis.

Daarna werd slim terug heel klein gegaan met enkel de zacht aangeslagen gitaren van Goodwin en Joel Byrne-McCullough en Goodwins zalvende stem in Lucky You, Lucky Me om dan terug toe te slaan met Dry My Bones en Bloodline.

Met Places To Go bezochten we nog een keer de laatste plaat. Op die plaat is het dat de afsluiter, maar vanavond keerde de band nog een keer terug om in de bisronde de hoogtepunten te brengen uit hun wonderjaren 2015 -2016 met achtereenvolgens Breaks Today, Hopeless Town en Ordinary Lives. Ons hart werd ondertussen te groot voor onze borstkas.