The Slow Show - Lust And Learn

Pias Records

Na twee albums had The Slow Show nog steeds geen behoefte aan verrassen met een frisse, opgewekte sound. Gelukkig maar.

Op ‘White Water’ en ‘Dream Darling’ kroonde The Slow Show zich al tot meesters van de ingehouden spanning. Rob Goodwins donkere bariton kronkelde zich twee albums lang rond de tergend langzaam opbouwende arrangementen van Frederik ’t Kindt, de gitaarpartijen van Joel Byrne-McCullough en de spaarzame ritmebatterij bestaande uit bassist James Longden en drummer Chris Hough.

Ondanks de twee prachtige eerste albums speelde The Slow Show drie jaar geleden nog steeds voor een select publiek in de Rotonde van de Botanique. Dit jaar wordt uitgeweken naar de Orangerie en de band lijkt klaar voor de volgende stap.

Niet dat de sound veranderde. Nog steeds spelen de stem van Goodwin en de piano van ’t Kindt de hoofdrol, maar toch klinkt er voor het eerst een zweem van zelfzekerheid door, mede door het veelvuldig gebruik van koorzang, maar ook de stem van Goodwin klinkt minder aarzelend dan op de voorgangers. Misschien zit zijn verhuis van Manchester naar Düsseldorf daar voor iets tussen.

Net als Low Land Home bij ons, koos de band ook iets meer het pad van de elektronica (ook al omdat bassist Longden er niet meer bij is) en is er hier en daar de mooie symbiose tussen yin en yang zoals in Low waarin zangeres en stadsgenote Kesha Ellis te horen is. Ze was er ook al bij op twee nummers op ‘Dream Darling’ maar dit keer mag ze vaker opdraven (ook inThe Fall, St. Louis, Hard To Hide en Exit Wounds) en dat zorgt ze voor iets meer licht.

De plaat start nochtans donker met het aan Other Lives herinnerende Amend, een instrumentaaltje waarin enkel de piano van ’t Kindt te horen is en wat behoedzame percussie tot de song zich opent met aanzwellende blazers, synths en een koor. Een gewaagde zet, want het is toch de stem van Goodwin die zo kenmerkend is voor The Slow Show. Hij komt pas tevoorschijn nadat de strijkers van Amend naadloos zijn overgegaan in Eye To Eye, de derde single die ondertussen van de plaat is getrokken. Ook gitarist Byrne-McCullough stapt hier voor het eerst voor het voetlicht al moet hij zich nog eens twee minuten en tweeëntwintig seconden in de schaduw ophouden. Maar als hij dan komt, dan is het wel goed raak.

En raak schiet The Slow Show zo goed als op elk van de twaalf songs, al wordt de spanning niet altijd zo hoog gehouden. St. Louis bijvoorbeeld is een pak luchtiger, Breath:Air een instrumentaal interludium en Exit Wounds is ook een pak meer uptempo dan we gewend zijn van deze trage jongens.

Onze absolute favoriet van de nieuwe plaat blijft Sharp Scratch, de single die begin dit jaar al de plaat aankondigde. Maar ‘Lust And Learn’ is weer in zijn geheel een parel die gerust naast de twee voorgangers kan staan. En daarmee lost The Slow Show de torenhoge verwachtingen toch weer in.

The Slow Show speelt op 28 oktober in de Orangerie. Tickets zijn nog steeds verkrijgbaar via de website.