The Slow Show - Dream Darling

Haldern Pop Recordings

De populieren fluisteren weer iets luider in de frisse ochtendbries en nevel drapeert zich weer vaker over de velden, maar je weet toch maar echt zeker dat het weer herfst wordt als The Slow Show een nieuw album uitbrengt.

Nu The National en Elbow het glazen plafond hebben doorbroken en de weg naar de massa hebben gevonden, is het voor vrijwillig gedeprimeerde muziekfanaten weer zaak om een nieuwe band te vinden die ze de hunne kunnen noemen. Misschien biedt The Slow Show wel redding.

De band uit Manchester bestaat een zestal jaar en bracht vorig jaar een eerste album uit. Toen niet in het najaar, maar in de lente, hetgeen eigenlijk niet zo’n goede zet was. Rob Goodwin (zang/gitaar), Frederik ’t Kindt (toetsen), Joel Byrne-McCullough (gitaar), Chris Hough (drums) en James Longden (bas) verstaan immers vooral de kunst om uit tristesse prachtig blinkende, muzikale parels te kweken die het warmst gloeien bij de schijn van het haardvuur.

Op het eind van vorig jaar verscheen dubbele single Hopeless Town/Breaks Today waarvan het tweede nummer gelukkig op deze plaat is geraakt. Het nummer behoort tot het beste in het oeuvre van het vijftal en heeft alles in zich wat The Slow Show zo onweerstaanbaar maakt: de warme, diepe bariton van Goodwin, de ontroerende piano, warme blazers, troostende strijkers, maar ook en vooral: passende stiltes.

Zanger Goodwin zag bij het begin van de opnames zijn relatie, die al twaalf jaar had standgehouden, stranden. Het was een zware les in nederigheid en dat is te horen in de tien songs op deze plaat. Opener Stangers Now verwijst rechtstreeks naar zijn persoonlijke drama, maar ook in Last Man Standing, over een man die tevergeefs wacht op zijn bruid in de kerk, en Hurts, over een man die verlossing aanbiedt aan een prostituee, horen we tedere schetsen van menselijk leed.

Beide genoemde nummers bieden nog een extraatje trouwens. In allebei zingt Kesha Ellis mee, een stadsgenote die ze leerden kennen op een workshop. Haar stem vult die van Goodwin perfect aan en laat het nodige licht schijnen in de donkere poel van emoties veroorzaakt door liefde, dood, drankmisbruik, mislukking en verlies.

Elders is het Berlijnse koor Cantus Domus te horen wat een klassieke toets toevoegt aan de sound van The Slow Show. Slotsong Brick verheft de melancholie zelfs tot iets sacraals. De song duurt maar dik twee minuten, heeft geen tekst en het koor is enkel een extra instrument bovenop de aanzwellende strijkers en de eenzame piano, maar toch is hij de perfecte catharsis van alles wat daarvoor kwam met uitzondering van single No Ordinary Life. Dat is de enige song waarin de hoop zegeviert.

Heeft u troost nodig voor uw winterse overpeinzingen? Dit is er de perfecte soundtrack bij.

Op 15 november staat The Slow Show in de Botanique. De show is uitverkocht.