St. Vincent - Te onthouden

Ancienne Belgique, 23 oktober 2017

Het verdict omtrent dit concert is al lang gevallen. Is het niet in de hoofden van de toeschouwers, dan is het wel op de sociale media. Het is er dan ook eentje dat zal blijven hangen, dat concert van St. Vincent, al is het maar vanwege de controverse errond.

Anderhalf uur alle aandacht naar je toetrekken, de videoclips die op het scherm achter je vertoond worden, even niet meegerekend; het blijft toch een prestatie. En het leek wel of Annie Clark nooit iets anders gedaan had. Vanaf het moment dat het gordijn aan de linkerkant van het podium opzijschoof en zij met enkel de microfoon stevig in de knuisten Marry Me inzette, was alle aandacht op die frêle, kleurrijke vrouw gevestigd, die daarmee duidelijk geen enkel probleem had: de fans werden recht in de ogen gekeken.

En als ze dan één van haar signature-gitaren in handen gestopt kreeg van de roadies, in zwarte overall inclusief bivakmuts, lag de wereld aan haar voeten en de Ancienne Belgique ook. Wijdbeens tormenteerde ze het instrument en toverde ze er de gekste geluiden uit.

Geen drummer, geen band, enkel maar een tape, die dan misschien de vrijheid beperkte, maar tegelijk de toeschouwer niet de kans gaf om afgeleid te worden door wat dan ook. Al zeker niet in de eerste helft van het optreden, waarbij ze door haar vorige vier platen snelde, terwijl ze song na song vanop een andere plek op het podium bracht, smachtend, intiem, alsof ze voor jou alleen daar stond.

Slechts een paar keer verzaakte ze aan de gitaar om dan met symfonische muziek op de band zich nog verder bloot te geven. Niet voor niets gaan Happy Birthday, Johnny en (de intro van) Dancing With A Ghost ons het langste bijblijven. Let wel: Clarks gitaarspel is en blijft uniek; soms machtig grommend en grollend (Fear The Future), dan weer subtiel en sexy (Hang On Me).

En dan was er nog de aankleding. Het is iets dat samengaat met het fenomeen St.Vincent. Dat was al zo bij haar vorige show en werd hier nog meer uitgepuurd. Een verhoogje en een gigantisch scherm, waarop je in oogverblindende kleuren met de neus op de feiten werd gedrukt.

In deze tijden van laptopartiesten, die met één druk op de knop een hele show in gang zetten, en met een concert als dat van The Knife in het achterhoofd, blijft het gedurfd om enkel gewapend met een tape en een gitaar een optreden gaande te houden. Maar Annie Clark geraakte ermee weg. Want dit is er zo één, die we zullen onthouden. En of we het goed of slecht vonden, doet er dan zelfs niet meer toe.